(90) إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ بَعْدَ إِیمَنِهِمْ ثُمَّ ازْدَادُواْ کُفْراً لَّنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَ أُولئِکَ هُمُ الْضَّآلُّونَ
البتّه کسانی که پس از ایمان آوردن، کافر شدند وسپس بر کفر خود افزودند، هرگز توبهی آنها پذیرفته نخواهد شد و آنها همان گمراهانند.
نکته ها:
مرتدّین و از دین برگشتگان دو نوعند:
الف: مرتدّ ملّی، که پدر و مادر او هنگام انعقاد نطفه او کافر باشند، بعد از بلوغ اظهار کفر کند و سپس اسلام بیاورد و پس از آن مجدداً از اسلام دست بردارد. چون این شخص مسلمان زاده نیست، مجازاتش خفیف و سبک است.
ب: مرتدّ فطری، که هنگام انعقاد نطفه او پدر یا مادرش مسلمان باشند، بعد از بلوغ اظهار اسلام کند و سپس از دین و آیین خویش دست بردارد و به اسلام پشت کند. این چنین شخصی مجازات سنگینی همانند اعدام را در پیش رو دارد.
گرچه راه توبه بر احدی بسته نیست، امّا نباید گروهی از این توبهی مقدّس سوءاستفاده کنند. کسانی که از ایمان خود دست برداشته ودائماً بر کفر و لجاجت خود میافزایند و جز لحظهی مرگ یا غلبهی مسلمین، حاضر به توبه نیستند، توبه این گونه افراد قابل قبول نخواهد بود، زیرا توبه آداب و شرایط و شیوهای دارد که شامل حال اینها نمیشود.
پیام ها:
1- ایمانی ارزش دارد که تا پایان عمر تداوم داشته باشد. ایمانی که با کفر پایان پذیرد، کارساز نیست. (کفروا بعد ایمانهم)
2- انسان مختار است، میتواند ایمان آورد و یا کفر ورزد. میتواند بر ایمان خود پایدار و یا در کفر خود پافشاری کند. میتواند توبه کند یا بر گناه اصرار بورزد. (کفروا بعد ایمانهم)
3- هر یک از کمالات و یا انحرافات، قابل افزایش ویا کاهش است. ازدیاد علم مانند: (زدنی علما)**طه، 114.*** افزایش هدایت: (زادهم هدی)**محمّد، 17.*** افزایش گمراهی: (ازدادوا کفراً)
4- خداوند توبه پذیر است، ولی گروهی زمینهها را از دست دادهاند. جرّاح هر چقدر هم لایق باشد، تا زمینهی پیوند در مریض نباشد کاری پیش نمیبرد. (لن تُقبَل توبتهم)
5 - اصرار و تداوم کفر، سبب محرومیّت از پذیرفته شدن توبه است. (ازدادوا کفراً لن تُقبَل توبتهم)