(41) قَالَ رَبِّ اجْعَلْ لِّی ءَایَةً قَالَ ءَایَتُکَ أَلَّا تُکَلِّمَ الْنَّاسَ ثَلَثَةَ أَیَّامٍ إِلَّا رَمْزاً وَاذْکُر رَّبَّکَ کَثِیراً وَسَبِّحْ بِالْعَشِیِّ وَالْإِبْکَرِ
(زکریّا) گفت: پروردگارا! برای من نشانهای قرار ده (تا علم من به یقین و اطمینان تبدیل شود. خداوند) فرمود: نشانهی تو آن است که تا سه روز با مردم سخن نگویی، مگر از طریق اشاره. (البتّه به هنگام ذکر خدا زبانت باز میشود. پس) پروردگار خود را (به شکرانهی این نعمت) بسیار یاد کن و هنگام شب و صبح او را تسبیح گوی.
پیام ها:
1- خدایی که میتواند زبان را هنگام تکلّم با مردم ببندد و هنگام ذکر خدا باز کند، میتواند از پدری پیر و مادری عقیم نیز فرزندی به دنیا بیاورد. (کذلک اللّه یغعل ما یشاء... الاّ تکلّم الناس)
2- انبیا، به دنبال رسیدن به مقام یقین و شهود هستند. (اجعل لی آیة)
3- آنجا که خداوند بخواهد، سبب را از کار میاندازد و زبان قدرت حرف زدن را از دست میدهد. (لاتکلّم الناس)
4- هر چه لطف الهی بیشتر میشود باید یاد او نیز بیشتر شود. (واذکر ربّک کثیراً)
5 - ذکر خدا هر چه بیشتر، بهتر. (واذکر ربّک کثیراً)
6- در میان ذکرهای خداوند، تسبیح جایگاه خاصّی دارد. (واذکر ربّک... و سبّح)