(127) لِیَقْطَعَ طَرَفاً مِّنَ الَّذِینَ کَفَرُواْ أَوْ یَکْبِتَهُمْ فَیَنْقَلِبُواْ خَآئِبِینَ
(امدادهای الهی برای آن بود) تا بعضی از کفّار را ریشه کن کند یا ناکام و ذلیلشان گرداند که ناامید برگردند.
نکته ها:
کلمهی «طَرف» به معنای انتهای یک چیز است، نه گوشهی آن. بنابراین آیه میفرماید: امدادهای غیبی ما برای آن است که ریشهی بعضی از کفّار قطع شود. البتّه بعضی مفسّران، «طَرف» را به معنای اَشراف گرفتهاند. یعنی هدف جنگ بدر، نابودی اَشراف کفّار بود. نظیر آیهی (فقاتلوا ائمّة الکفر)**توبه، 12.***
ناامیدی بر دو گونه است؛ اگر کسی از اوّل ناامید باشد میگویند: «یأس» دارد، ولی اگر بعد از امیدواری، ناامید شود میگویند: «خائب» است.**تفسیر اطیب البیان و التحقیق فی کلمات القرآن.***
جنگ در اسلام، گاه دفاعی است و برای خنثی کردن تهاجم دشمن و گاه ابتدایی و آغازگرانه است.
پیام ها:
1- سران کفر، یا باید به کلّی ریشهکن شوند و یا خوار و ذلیل و مأیوس گردند. با برخوردهای ضعیف و موسمی و موضعی که به ریشهی کفر لطمه نمیزند، دل خوش نباشید. (لیقطع طرفاً من الّذین کفروا)
2- وحدت و قدرت و سیاست و مدیریّت مسلمانان، باید به نوعی باشد که دشمن به ناامیدی کشیده شود. (فینقلبوا خائبین)