(129) وَلَنْ تَسْتَطِیعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَیْنَ النِّسَاءِ وَلَوْ حَرَصْتُمُ فَلَا تَمِیلُوا کُلَّ الْمَیْلِ فَتَذَرُوهَا کَالْمُعَلَّقَةِ وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ غَفُوراً رَّحِیماً
و هرگز نمیتوانید (از نظر علاقهی قلبی) میان همسران به عدالت رفتار کنید، هرچند کوشش فراوان کنید. پس تمایل خود را یکسره متوجّه یک طرف نسازید تا دیگری را بلاتکلیف رها کنید. و اگر راه صلح و آشتی و تقوا پیشگیرید، به یقین خداوند همواره آمرزنده و مهربان است.
نکته ها:
قانون آسمانی با فطرت تضاد ندارد. انسان به همسر جوان بیشتر از همسر سالخورده علاقه دارد. و لذا فرمان عدالت تنها نسبت به رفتار با آن دو است نه علاقهی قلبی. حالا که عدالت قلبی نمیشود عدالت در عمل بایستی باشد.**تفسیر نورالثقلین، ج1، ص 558 ؛ کافی، ج 5، ص362.*** در اسلام، تکلیف فوق توان نیست. انسان قدرت بر تعدیل محبّت را ندارد ولی حداقل عدالت در برخورد، را باید داشته باشد.
در روایات آمده است: پیامبرصلی الله علیه و آله حتّی در ایام بیماری در آستانهی رحلت، بستر خود را به عدالت به اتاقهای همسران خود منتقل میکرد، و حضرت علی علیه السلام در روزی که متعلّق به همسری بود، حتّی در خانهی همسر دیگر وضو نمیگرفت.**تفسیر نمونه و تبیان.***
پیام ها:
1- بلاتکلیف گذاشتن زن، حرام است. (فتذروها کالمعلقة)
2- با صلح و تقوا، هم ضعفهای گذشته بخشوده میشود، هم غفلتهای ناآگاهانهی امروز. (و ان تصلحوا و تتقوا فانّ اللَّه کان غفوراً رحیماً)