(112) وَمَنْ یَکْسِبْ خَطِیئَةً أَوْ إِثْماً ثُمَّ یَرْمِ بِهِ بَرِیئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتَناً وَإِثْماً مُّبِیْناً
و هر کس که خطا یا گناهی مرتکب شود، سپس آن را به بیگناهی نسبت دهد، به یقین بار تهمت و گناه آشکاری را بر دوش گرفته است.
نکته ها:
«خطا» به معنای لغزش است، عمدی یا غیر عمدی، ولی «اِثم» گناه عمدی است.
تهمت، از گناهان بسیار بزرگی است که موجب ذوب شدن ایمان و محو عدالت و اعتماد در جامعه و سبب عذاب اخروی است. امام صادق علیه السلام فرمود: تهمت به بیگناه، از کوههای عظیم سنگینتر است.**سفینة البحار، ماده «بهت» ؛ کافی ج2، باب التهمة.***
«بُهتان» به دروغی گفته میشود که انسان از شنیدن آن بهتزده میشود.
امام صادق علیه السلام فرمود: غیبت آن است که دربارهی برادر دینی خود چیزی را که خدا بر او پوشانده ابراز کنی، ولی اگر دربارهی او چیزی بگویی که در او نیست، بُهتان است.**وسائل، ج 13، ص286.***
پیام ها:
1- تهمت، پرتاب تیر به آبروی مردم است. (یَرم به)
2- تهمت به بی گناه از هر نژاد و مکتب و در هر سنّ و شرایطی که باشد، حرام است. (یرم به بریئا)
3- تهمت زننده، بار سنگینی از گناه را به دوش میکشد. (فقد احتمل)**تنوین در دو کلمه (بهتاناً) و (اثماً) نشانهی عظمت گناه است.***