(175) فَأَمَّا الَّذِینَ ءامَنُواْ بِاللَّهِ وَاعْتَصَمُواْ بِهِ فَسَیُدْخِلُهُمْ فِی رَحْمَةٍ مِّنْهُ وَفَضْلٍ وَیَهْدِیهِمْ إِلَیْهِ صِرَطاً مُّسْتَقِیماً
پس کسانی که به خداوند ایمان آورده و به او توسّل جستند، به زودی آنان را در رحمت وفضل خویش وارد میکند و آنان را به سوی خود در راه راست هدایت میکند.
نکته ها:
ممکن است مراد از اعتصام به خداوند در این آیه، اعتصام به اولیا و رهبران الهی باشد که مانع تفرّق و تشتّت میگردند. در زیارت جامعه میخوانیم: «من اعتصم بکم فقد اعتصم بالله».
در دو آیهی قبل، ایمان و عمل صالح وسیلهی دریافت لطف الهی عنوان شد و در این آیه ایمان و اعتصام به خداوند. این نشانهی آن است که راه اعتصام به خدا و پیوستن به او، عمل صالح است.
پیام ها:
1- پاداشهای الهی، فضل ورحمت اوست، نه استحقاق ما.**و همین که این رحمت و فضل خود را در آیات دیگر اجر و پاداش کار ما دانسته، خود لطفی دیگر است وگرنه مزد چند دقیقه کار ناقص، این همه بهشت و قصر و رحمت نیست.*** (فیرحمةمنهوفضل)
2- گرچه خدا هرکه را بخواهد هدایت میکند، (یهدی من یشاء)**ابراهیم، 4.*** ولی زمینه و وسیله هدایت را خودمان با ایمان واعتصام باید فراهم سازیم. (یهدیهم الیه)
3- نیاز به هدایت الهی، حتّی پس از ایمان و اعتصام هم باقی است و یک لحظه از هدایت او بی نیاز نیستیم. (یهدیهم الیه)
4- راه مستقیم، راهی است که انسان را به خدا برساند. (یهدیهم الیه صراطاً مستقیماً)