(117) مَثَلُ مَا یُنْفِقُونَ فِی هَذِهِ الْحَیَوةِ الْدُّنْیَا کَمَثَلِ رِیحٍ فِیهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَکَتْهُ وَمَا ظَلَمَهُمْ اللَّهُ وَ لَکِنْ أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ
مَثَل آنچه در این زندگی دنیا انفاق میکنند، چون مَثل بادی است که در آن سرما و یا گرمای شدیدی باشد، بر کشتزار قومی که بر خود ستم کردهاند بوزد، پس آن را از بین ببرد. خداوند به آنان ستم نکرده است، بلکه آنان به خویشتن ستم میکنند.
نکته ها:
بارها قرآن اعلام کرده که نه مال، نه فرزند، نه خویشان، نه همسر، نه دوست، نه مولا و نه هیچ چیز دیگر، در برابر قهر خدا ذرّهای کارساز نیست.
کلمهی «صِرّ»، به معنای گرما و سرمای سوزان است.**التحقیق فی کلمات القرآن.***
بودجههایی که کفّار در راه باطل صرف میکنند، همچون بذرپاشی در کشتزاری است که با یک باد سوزان نابود میشود. از ابتدای اسلام تاکنون، هرگونه توطئه، تهاجم و تبلیغات علیه اسلام با شکست روبرو شده و دین الهی هر روز رشد و گسترش یافته است و سرانجام پیروزی با اسلام است.
پیام ها:
1- عقیده، در عمل مؤثر است. کفر، سبب محرومیّت از برکات انفاق میگردد. (انّ الّذین کفروا... مَثَل ما ینفقون)
2- یکی از عوامل حوادث و بلایای طبیعی، گناهان بشر است. (ریح فیها صِرّ اصابت حَرثَ قوم ظلموا)
3- گناه، کارهای نیک را نابود میکند. (ظلموا انفسهم فاهلکته)
4- قهر خداوندی ظلم نیست، بلکه بازتاب عملکرد خود انسانهاست. (وما ظلمهم اللّه ولکن انفسهم یظلمون)