(2) اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ
خداوند که معبودی جز او نیست، زنده وپاینده است.
نکته ها:
«قَیّوم» به کسی گفته میشود که خود به دیگری تکیه نداشته باشد، ولی دیگران به او تکیه دارند و یا قوامبخش همه چیز است.
خداوند در آفریدن، تدبیر و تسلّط کامل دارد. عوامل و اسباب مادّی وسیلهی پیدایش میشوند، ولی مستقل نیستند و سبب بودنشان از خودشان نیست. موجودات دیگر، علم، حیات و قدرت مستقلّی ندارند. تنها او زندهای است که زندگی هر موجود زنده وابسته به اوست.
در دعای جوشنکبیر میخوانیم: او قبل از هر زندهای زنده وبعد از هر زندهای زنده است. هیچ زندهای شریک او نیست و به کسی نیاز ندارد. جان همهی زندهها و رزق آنها به دست اوست. او زندهای است که زنده بودن خود را از کسی ارث نبرده است.
پیام ها:
1- توحید، سرلوحهی کتب آسمانی است. (لااله الاّ هو)
2- شرط معبود شدن، داشتن کمالات ذاتی است و تنها خداوند است که قائم به ذات خویش و بینیاز مطلق است. (الحیّ القیّوم)