بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
﴿ اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا اباعبدالله وَعَلَی الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِكَ ﴾
﴿ عَلَیْكَ مِنّی سَلامُ اللّهِ اَبَدًا ما بَقیتُ وَ بَقِی اللَّیْلُ وَ النَّهارُ ﴾
﴿ وَلاجَعَلَهُ اللّهُ اخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِكُمْ ﴾
مطلب عمدهای كه در خصوص كربلا همواره باید متوجّه باشیم و در هر جلسه متذكر آن شویم، این است كه كربلا اسرار و عمقی دارد كه نباید آن اسرار را نادیده گرفت. همین طور كه قرآن باطنی دارد و حیف است كه فقط در حدّ ظاهرِ قرآن از قرآن استفاده كنیم، كربلا هم باطنی دارد و نوری است برای حیات كلی انسان و حیف است كه شرایطی فراهم نشود تا به باطن این واقعه بزرگ الهی نزدیك شویم، و اساساً هر قدر جامعه سطحی شد، به سطح واقعه كربلا مشغول می‌شود و اگر خیلی به سطح واقعه كربلا نزدیك شد این دُرّ گرانمایه را آهسته آهسته زمین میگذارد و لذا از بهترین درجه هدایت محروم می‌شود. كربلا سرُّالله است، باید آماده شد تا خداوند سرّ الهی را آرام آرام به قلب ما برساند. اگر سرّ در كلام آمد، سرّ نیست و اگر سرّ است دیدة سرّبین باید آهسته آهسته گشوده شود.