باید دید تن‌دادن به روزمرّگی چگونه در انسان‌های یك جامعه نفوذ میكند، واقعاً برسید به این كه چگونه یك جامعه به پوچی تن میدهد و پوچ می‌شود. شما گاهی متوجّه میشوید در حال پوچ شدن هستید، باید از این پوچی بترسید و تا حسین(ع) نداشته باشید نمیترسید. جامعهای كه حسین(ع) ندارد اصلاً نمیفهمد كه در حال پوچ شدن است، بعد از 20 سال میگویند كه عجب چرا جوانان ما پوچ میشوند؟ شما كه 20 سال پیش پوچی را نشناختید، برنامه‌هایتان هم كه پوچی و روزمرّگی را به‌بار می‌آورد حس نكردید، حالا هم با جوانانی روبه‌رو میشوید كه میل متعالی شدن ندارند. فردا، فردای ماست و نشناختن پوچی، روبه‌روشدن با یك زندگی پوچِ پوچِ غیر قابل تحمّل است. امروز بزرگترین مشكل تمدن جدید، پوچی و یا به عبارتی نیهیلیسم است و در جمع شیعیان هم، همین مشكل خانه كرده ولی فقط یك امید وجود دارد، كه اگر آن امید نبود، در این رابطه نمیتوانستیم صحبت كنیم، و آن امید، چیزی نیست جز نور اباعبداللهالحسین(ع)، و امید است به كمك این نور از این مشكلِ جهان‌گیر، رهایی یابیم. ما نباید مثل بسیاری كه فكر میكنند دیگر برای بشریّت نمی‌شود كاری كرد، باشیم. ما خوب میدانیم كه پوچی و روزمرّگی آرام‌آرام مثل مرگِ سرد، تمام رگها و شریانهای جهان را پركرده است و در جامعه ما هم خانه كرده و دارد رشد میكند و به جهت امید به حسین(ع) است كه به راحتی تسلیم این مرگ نیستیم. اگر پوچی را به خوبی بشناسیم و حسین(ع) را كه ضد پوچی است بشناسیم امید رهایی از این هلاكت بزرگ هست و الاّ نه.