آری! در یك طرف جبههای است كه با تن دادن به شهادت، میخواهد با پوچی مبارزه كند و در طرف دیگر، جبههای كه ناخود آگاه پوچی خود را استحكام میبخشد و هر چه بیشتر خود را ادامه داد بدتر شد، چه یزید، چه عمرسعد و چه بقیه.
كوفیانی كه با حضرت میجنگیدند برای این‌كه بمانند و از شمشیر عبیداللهبنزیاد در امان باشند، ماندند و نماندند. آیا پوچی از این بدتر، برای كسانی كه ماندند و نمردند ولی تمام وجودشان بیهوده شده بود، سراغ دارید؟ شما به خودتان توجه كنید، مگر وقتی كه به آسمان وصل نیستید، احساس نمیكنید كه از خودتان راضی نیستید و خودتان هم خودتان را نمیخواهید؟ یعنی در واقع خود آدم برای خودش هم پذیرفتنی نیست. علّتش این است كه ناخودآگاه از فرهنگ كربلا، فرهنگی كه انسان را به آسمان معنا و معنویت وصل می‌كند دور شدهایم.
كربلا با جامعیّتی كه دارد میتواند تاریخ را تغذیه كند و این به شرطی است كه به آن دقیق بنگریم و این همان دلیلی است كه باید بگوییم: «كربلا مبارزه با پوچی‌هاست».
شما جبهه كربلا را خیلی وسیع كنید، در زیارت وارث میگویید: ای حسین(ع) تو وارث همه پیامبران هستی، مگر تمام پیامبران نیامدهاند كه ما را به عالم معنا وصل كنند، عالم معنا یعنی عالم غیب، عالم معنا، آدم را با معنا می‌كند و برعكس آن، هر كس از فرهنگ انبیاء جدا شد بیمعناست، آن فرهنگ هرچه میخواهد باشد فرق نمی‌كند؛ در رژیم شاه، فرهنگ، فرهنگ بی معنایی بود و مردم ما تا آمدند در فرهنگ ایثار و شهادت، مفهوم معنادار بودن را احساس كنند، هشت سال جنگ هم تمام شد و بعد از جنگ هم كه دوباره فرهنگ با نشاط معنویمان را گم كردیم.
امام معصوم در تمام افق‌های حیات بشری حاضر و ناظر است و با این نگاه است كه تلاش می‌شود از حركت امام(ع) غذایی برای جان خود برگیریم و لذا باید سخت در فلسفه حركت امام فرو رویم تا از كمك اماممان و هدایت حضرت محروم نمانیم.
شما با یك احساس روحانی و در حالت حضور، ناخودآگاه از خود میپرسید كه آیا امام‌حسین(ع) راضی هستند كه ما این‌جا بنشینیم و سینه بزنیم؟ آیا امام زمان(عج) راضی هستند كه ما این غذا را بخوریم؟ این‌ها یعنی چه؟ یعنی این‌كه شما متوجّهاید كه امام در صحنههای حیات شما حاضر و ناظر است و خودتان را بر اساس وجود حضوری امام(ع) ارزیابی میكنید و با این نگاه است كه در شیعه تلاش می‌شود تا از حركت امام روحمان را تغذیه كنیم و لذا باید سخت در فلسفه حركت امام فرو رویم كه از اماممان و هدایت او محروم نشویم.