نهضت حسین(ع) نه‌تنها مهر رسوایی را به پیشانی حاكمان اموی زد، بلكه یك كار بزرگ دیگر هم كرد و آن این‌كه مدعیان دینداری را كه در شرایط سخت، امامشان را یاری نمیكنند شناساند؛ تا برای همیشه دینداران عافیت طلب نتوانند مزوّرانه در جبهه حسینی قرار گیرند و دین خود را به رخ مسلمانان بكشند. گاهی می‌گویند: فلانی چون زندان رفته است خوب است. ولی آیا با این همه زندانی كه رفته است، در خط ولایت هست یا نه؟ اگربیشتر عمرش در زندان بوده و از جهاد اسلامی زخم‌ها به تن دارد، اكنون كه از خط ولایت جدا شده، تمام زحماتش را به هدر داده است. زبیر در اوایل اسلام در دفاع از پیامبر(ص) بدنش 25 زخم برداشت، ولی شیعه است كه میفهمد او از زحماتش نتیجه نگرفت، چون پس از 30 سال در جنگ جمل رو در روی ولایت، یعنی علی(ع) ایستاد. پیام كربلا این است كه: ای مسلمانان! با این دیندارانی كه در شرایط برخورد سخت دشمن سر خود را میگیرند و همه ادعایشان را نادیده میشمارند، دست مسلمانی ندهید و به آن‌ها اعتماد نكنید و فریب سابقه‌شان را نخورید، كه امروز، اسلامِ مجسّم را یاری كردن شرط مسلمانی است. جملهای كه سلیمان‌بن‌صرد خزایی قبل از دعوت از امام به كوفیان گفت، چه با معنی بود كه: «مردم، اگر مرد كار نیستید و بر جان خود میترسید، بیهوده این مرد را نفریبید.»
در كربلا همین روحیه بود كه رسوا شد. امروز هم اگر شما كربلایی شدید، چنین روحیهای را رسوا میبینید نه سیاستمدار و زرنگ. اگر در جریانات سیاسی گیج و بی‌تحلیل شدهاید، علّتش آن است كه فرهنگ حسین(ع) را درست نمیشناسید و الفبای دشمن‌شناسی توسط نهضت كربلا از ذهن و روح شما رفته است وگرنه شیعهای كه حسین(ع) دارد و كربلا را میشناسد، هیچ‌وقت در هیچ حادثهای لرزان و بی تحلیل نیست.
اگر كربلا را از زاویهای كه مطرح شد، نگاه كنید، هم شكستناپذیری نهضت امام‌حسین(ع) را میبینید، هم حیله های دشمن شما را نمیرباید. امام‌حسین(ع) شهید شد تا حكمتی بسیار بزرگ به بشریّت بدهد. پس مواظب باشید خودتان و جامعهتان را نسبت به نهضت كربلا سطحی نگه ندارند.
قبلاً عرض شد و باز هم قابل دقت است كه علّت پیروزی معاویه به جهت ده‌سال جنگ عمر بود كه جامعه را سطحی و عملزده كرد. اگر جامعه سطحی شد و حكمت حسین(ع) از میان رفت حتماً شكست خوردهاید. در عزاداری امام‌حسین(ع) نباید وقتمان را صرف آهنها و دُهُلها و دیگها بكنیم. این‌ها فهم ما را از این نهضت سطحی میكند. كنار سینه زدن و اشك ریختن برای اباعبدالله(ع) باید حكمت حسینی را حفظ نمود. مسلّم این حكمت بدون اشك و شیدایی و عزاداری نمی‌شود، ولی آن حكمت و این عزاداری اگر هر دو با هم باشند ما را با حسین(ع) متّحد میكنند. إن‌شاءالله
خدایا! به حقّ امام‌حسین(ع)، روح ما و جامعه ما را بیش از پیش به حسین(ع) و كربلا نزدیك بفرما.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»