بر همین اساس دو نكته را عرض میكنم، اول این‌كه وسعت و عمق بعضی از حركات معصومین(ع) در طول زمان آشكار می‌شود. خود ائمه این را میدانند كه دارند برای همه بشریّت كار میكنند نه فقط برای مردم همان زمان. یعنی خود را در وسعت بشریّت به صحنه میآورند، و انسان‌ها باید حركات امام را در حد زمان خودشان بیابند و از آن بهره گیرند و ائمه هم به همین امید، حركاتشان را در زمان خاصی شروع میكنند ولی برای همه تاریخ.
شما میدانید كه بعضیها پس از گذشت سال‌ها از مرگ یا شهادتشان تازه متولّد میشوند. «ای بسا عالِم كه بعد از مرگ زاد» و حسین(ع) میداند كه در آیندههای بسیار دور، مردم به شدت به مشكل میافتند و لذا كربلا را در سال 61 هجری شروع میكند ولی بلوغ كربلا در آن آیندههای بعد از كربلا است در رفع مشكلات بزرگ. نمونه كوچكی از آن را شما در طول انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی دیدید، از نظر دشمن، روی این جنگ همه فكری شده بود، جز این‌كه فكر كنند كه ما پیروز میشویم! آن‌ها نقشه این‌كه چگونه شكست را به ما تحمیل كنند، در دستگاه‌های مختلف كشیده بودند، خانم تاچر یك نظر داشت، ژیسكاردستن رئیس جمهور فرانسه یك نظر داشت، رئیس جمهور آمریكا - كه در آن زمان كارتر بود- نظر دیگری داشت، همه بحثها بر سر این بود كه چگونه شكست را به ایران تحمیل كنند و نظام ایران را تغییر دهند! ولی آنچه كه این‌ها نمیفهمیدند این بود كه یك حسینی، در سال 61 هجری قمری پایه یك فكر و فرهنگی را بنا نهاد كه بر خلاف تمام نقشههای این‌ها، ایران را پیروز میكند. حسین(ع) ماورای قرن بیستم، برای ملت‌هایی كه حسینی‌اند، حرف دارد و جهت نجات را مینمایاند. لذا به این نكته باید دقت كرد كه نهضت حسینی، نهضتی است فوق سال 61 هجری.