آنچه در این جلسه لازم است به آن توجّه شود این كه دین یك ظهوری دارد و در هر عرصه از تاریخ چهرهای از خود را می نمایاند و چون اسلام دین آخرالزمان است ظلمت آخرالزمانی كه سخت‌ترین ظلمت است، به این دین حمله میكند و برای این‌كه این دینی كه حیات انسانها در آخرالزمان است نیز بتواند انسانها را به معنویت و محتوای نهایی برساند و این معنویت و محتوا نیز همواره برای دینداران بماند - پس از تحقّق اصل دین- شور حسینی نیاز است. این‌جاست كه پیامبر اكرم(ص) میفرماید: «حُسَیْنٌ مِنّی وَ اَنَا مِنْ حُسَیْن» یعنی این دو وجود مقدّس، از هم جدا نیستند. نبوّت محمّدی(ص) و حكمت حسینی(ع)، دینداری را پر شور و شعف و پایدار میكنند. به همین‌جهت در جلسات قبل گذشت كه حضرت اباعبدالله(ع) تمام تلاش خود را كردند تا مأموریتی را كه به عهده‌شان بود، خوب انجام دهند. یعنی هنر، آن است كه در زمان ظلمت طاغوت، راه دینداری را برای خود، و راه پیروزی دین را در مقابل حیله دشمن بنمایاند و حضرت اباعبدالله(ع) چنین هنری داشتند و دین آخرالزمان بدون شور حسینی در مقابل ظلمت آخرالزمان تاب و تحمّل پایداری ندارد.
این روشن است كه هیچ‌وقت انسان نباید در راه دینداری در یك زمان و مرحله متوقف شود و فكر كند دینداری بس است، اما این‌كه چگونه در زمان‌ها و مراحل مختلف باید دینداری كرد مسئله بسیار مهمّی است.