افول ارزش‌ها، به جهت ناتوانی در به‌وجودآوردن نمونه‌های معنوی است و ناتوانی از اندیشیدن نسبت به آن الگویی كه باید باشد و نیست. در این حالت است كه یأس جای خود را باز میكند و انسان به "اكنون" آری فقط به "اكنون" دل میبندد و نظاره گر تخریب همه بناهای معنوی می‌شود. آرام آرام به بیهوده‌بودن خود راضی میگردد و اگر صاعقهای از عالَمِ معنی بر او نتابد به تدریج بر این باور مینشیند كه جهانِ دیگر را بیهوده میگیرد و آنچه را میگذرد و به همان شكل كه میگذرد، حقیقت و پذیرفتنی میشمارد، یعنی در واقع فلسفة تن دادن به روزمرّگی را در خود تدوین میكند، و این‌جاست كه میتوان فهمید چرا نهضت و حكمت حسینی به عنوان نمونهای عملی و اعلا، عامل نجات از این همه بیهودگی است كه رنگ فلسفی به خود گرفته، از این همه بیهودگی كه تا عمق اندیشه فرو میرود.
آیا ما نمونه‌های معنوی داریم؟ آری ما حسین(ع) داریم، پس نباید بگذاریم حسین(ع) از دست برود، در خانه و محلّه و همه جا نگذاریم حسین(ع) از دست برود، مدیحه سرای بدی‌ها نشویم، اگر رفتید در خانه یك طاغوتی، نگویید كه آن‌ها پیشرفت كردهاند و ما عقب افتادهایم، قصّه ما قصّه آن فرد نشود كه گفت:
از دست بوس، میل به پابوس كردهام
خاكم به سر، ترقّی معكــوس كـردهام
ترقّی و پیشرفت كردن حقیقی، یعنی به حسین(ع) نزدیك شدن. مواظب باشید شیعه بودنتان را از دست ندهید، به چهار نفر كه گرفتار دنیا شدهاند، نظر نیندازید، به حسین(ع) اقتدا كنید. اگرنتوانیم نمونه‌های معنوی را حفظ كنیم حالت یأس جای خود را در تحلیل‌های ما باز میكند، نمیدانم گاهی با این اشرافی زدهها برخورد كردهاید، همه آن‌ها پذیرفتهاند كه بدجوری دارند نابود میشوند، ولی به بیهودگی خود راضی شدهاند، اكنون‌زدگی و پذیرفتن پوچی، خاصیتش این است، این خطرات برای بشر وجود دارد، حسین(ع) آدم‌ها را نجات میدهد، حسین(ع) شیعه را نجات داد، اگر به حسین(ع) نزدیك شویم از تمام این مشكلات و انحرافها و بیهودگیها در امان میمانیم، حسین(ع) كشتی نجاتی است كه نمیگذارد انسانها به روزمرگی تن بدهند، و همه دیدید كه در كربلا، حسین(ع) تسلیم چیزی كه انسانیّت متعالیاش را خوار كند، نمی‌شود، پس حسین(ع) دوای دردهای ماست، به شرطی كه برای فهمیدن پیام او وقت بگذاریم و ان‌شاءاللّه، ارادتمان به این نور مقدّس خداوند بیشتر شود.
حسین(ع) نشان داده است كه ای انسانها! تسلیم هرچیزی نشوید، خودتان را صرف هر میل سبك و پستی نكنید، نگویید كه چون جامعه امروز در میل منفی افتاده‌است، پس من كاری نمیتوانم بكنم، در كربلا یك نفر قیام كرد و نشان داد كه ای بشریّت میتوان در مقابل انبوه انحراف ها قیام نمود، میتوان در هر شرایطی انسان بود و در هر شرایطی یك انسان معنوی مقدّس و متعالی باقی ماند. آری نمی‌شود حسین(ع) شد ولی میتوان حسینی بود.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»