همیشه دین بزرگ را خطرهای بزرگ تهدید میكند، لذا آن‌هایی كه برای دین بزرگ، ارزشی بیشتر از خطرهای بزرگ قائلند، بزرگی خطر را میشناسند ولی بزرگی خطر، آنها را از مواجهه با خطر بزرگ نمیرماند. نه آن‌كه خطر بزرگ آنها را خانهنشین كند تا خطر بزرگ، بزرگ‌تر نمایان شود و دینداران به حقارت بیفتند. كه خداوند برای دینداران حقارت را نخواسته و فرموده است: «وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِه وَ لِلْمُِؤمِنینَ و لكِنَّ الْمُنافِقینَ لا یَفْقَهون»؛(33) (عزّت از آن خدا و رسول و مؤمنین است ولی منافقان این را نمیفهمند).
حیلة معاویه بزرگترین خطر تاریخی تا قیام قیامت بود كه بر دامن اسلام افتاد. آتشی بود كه بنا داشت دامن اسلام را به‌كلّی بسوزاند، ولی بزرگی دین از چشم حسین(ع) و حكمت حسینی بالاتر از آن است كه این خطر بزرگ، بزرگی دین را بی‌رنگ كند و دین خاموش بماند، و حكمت حسینی همین است كه بزرگی خطر، ما را از صحنة دفاع از دینی بزرگ‌تر منصرف نكند. حال كه این نكته روشن شد، بنگرید آیا خطری هست كه از عظمت حسین(ع) بزرگ‌تر باشد، و بزرگی حسین(ع) آن را كوچك و خوار نكند؟