بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
﴿ اَلسَّلامُ عَلی الْحُسَیْن وَ عَلی عَلِیّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَعَلی اولادِ الْحُسَیْنِ ﴾
﴿ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْن ﴾
﴿ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْن(ع) ﴾
امام و اصحابش؛ عزیزانی هستند كه به ما نشان دادند در هر شرایطی و هر زمانی حركت دینی و حیات دینی بهترین راه و سعادت‌بخش‌ترین مسیر است و در هر حال هیچ بهانهای برای ترك كردن زندگی دینی نمیماند، حتّی اگر حیله‌های معاویه با آن همه پیچیدگی حاكم باشد و زشتیهای یزید به صحنه بیاید.
در جلسات گذشته عرض شد كه حكمت و فرهنگ حسینی(ع) حكمت و فرهنگی است كه دشمنانش را اسقاط میكند و در این فرهنگ كوتاه آمدن نسبت به فرهنگ زشت دشمن هرگز وجود ندارد، هر چند قوّة غضبیّه در این فرهنگ میدان‌دار نیست بلكه تعادل حسینی اساس این نهضت است، چه در حادثه كربلا و چه در روز عاشورا و چه در كاروان اسراء و چه در دربار یزید و مقابله حضرت زینب(س) با او، در هیچ‌یك از مراحلِ این نهضت غضب میدان‌دار نیست. عمده آن است كه فرهنگ حسینی خوب شناخته شود تا شكست‌ناپذیری آن روشن گردد. البته؛ شناختن این فرهنگ بسیار سخت است. اگر حضرت نوح(ع) چشم پیامبری دارد - كه دارد - و حقایق تاریخ را میبیند، متوجّه میشویم گریة حضرت نوح (ع) برای امام‌حسین(ع) پیام بزرگی به همراه دارد، و آن این‌كه باید پردههای ظاهر را كنار زد تا مقام حسینی را یافت.(62) همچنان‌كه قبلاً اشاره شد، اگر خداوند به حضرت موسی(ع) میفرماید: باید نزد بندة صالحی به نام خضر(ع) بروی و از علومی كه ما به او دادهایم بیاموزی و حضرت موسی(ع) چنین میكنند و اوّلین چیزی كه بین این دو انسان بزرگ مراوده می‌شود قصّه امام‌حسین(ع) است و اشك هر دو برای امام‌حسین(ع) جاری می‌شود؛ این مسئله برای ما پیام دارد، یعنی برای درك مقام و حكمت حسینی باید در معبد اولیاء‌الله وارد شد تا بتوان از این حقایق درك و فهمی صحیح به‌دست آورد.