وَعَلَی الَّذِینَ هَادُواْ حَرَّمْنَا کُلَّ ذِی ظُفُرٍ وَمِنَ الْبَقَرِ وَالْغَنَمِ حَرَّمْنَا عَلَیْهِمْ شُحُومَهُمَا إِلَّا مَا حَمَلَتْ ظُهُورُهُمَا أَوْ الْحَوَایَا أَوْ مَا اخْتَلَطَ بِعَظْمٍ ذَ لِکَ جَزَیْنَهُمْ بِبَغْیِهِمْ وَإِنَّا لَصَدِقُونَ
و بر یهودیان، هر (حیوان) ناخن دار را حرام کردیم و از گاو و گوسفند، پیه هر دو را بر آنان حرام ساختیم مگر آن مقدار که بر پشت گاو و گوسفند یا همراه روده ومخلوط به استخوان است. این (تحریم)، کیفر ماست به خاطر ظلمی که مرتکب شدند و قطعاً ما راستگوییم.
نکته ها
در آیهی قبل، محرّمات در اسلام و در این آیه، محرمات یهود بیان شده، تا معلوم گردد که عقائد خرافی مشرکین، با هیچ یک از ادیان آسمانی سازگار نیست. **تفسیر نمونه.***
«ظُفُر» به معنای ناخن است، امّا به سُمّ برخی حیوانات که شکاف ندارد (مثل سمّ اسب یا نوک پای شتر) نیز اطلاق شده است، از این رو شتر و حیواناتی که سُمچاک نیستند، چه چهار پایان چه پرندگان، بر یهود حرام است. **تورات، سِفر لاویان، فصل 11.***
«حوایا» جمع «حاویه»، به محتویات شکم گفته میشود. **تفسیر نمونه.***
در آیهی 160 سوره نساء هم میخوانیم: «فبظلم من الّذین هادوا حَرّمنا علیهم طیّبات اُحلّت لهم» حرام شدن برخی طیّبات بر یهود، به خاطر ظلمهای آنان بوده است، بگذریم که یهود نیز مانند مشرکین پارهای از چیزها را بر خود حرام کرده بودند. قرآن میفرماید: «کلّ الطّعام کان حلاًّ لبنیاسرائیل الاّ ما حَرّم اسرائیل علی نفسه» **آلعمران، 93.***
تحریم بعضی خوردنیها بر یهود، موقّت بود و توسّط حضرت عیسیعلیه السلام بر طرف شد. چنانکه در جای دیگر میخوانیم: «لاحلّ لکم بعض الّذی حرّم علیکم» **آلعمران، 50.***
احکام الهی سه نوع است: الف: دارای مصلحت یا مفسدهی واقعی است. مثل اکثر احکام. ب: دارای جنبه آزمایشی است مثل فرمان ذبح حضرت اسماعیل. ج: دارای جنبهی کیفری است، مثل همین آیه. آری، یکی از عذابهای خدا، تنگناهای معیشتی است.
پیام ها
1- گاهی محدود ساختن غذای متخلّفان و یاغیان، بلامانع است. «حرّمنا... ببغیهم»
2- کیفر الهی منحصر در آخرت نیست، در دنیا هم هست. «جزیناهم ببغیهم»