وَجَعَلُواْ لِلَّهِ مِمّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَمِ نَصِیباً فَقَالُواْ هَذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَذَا لِشُرَکَائِنَا فَمَا کَانَ لِشُرَکَائِهِمْ فَلَا یَصِلُ إِلَی اللَّهِ وَمَا کَانَ لِلَّهِ فَهُوَ یَصِلُ إِلَی شُرَکَائِهِمْ سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ
و (بت پرستان) از آنچه خداوند از کشت و چهارپایان آفریده است، سهمی را برای خدا قرار دادند و به پندار خودشان گفتند: این قسمت برای خداست و این قسمت برای (بتهایی که هم) شریکان (خدایند، هم شریک اموال) ما پس آنچه سهم شرکا و بتها بود به خدا نمیرسید، ولی هرچه سهم خدا بود به شرکا میرسید، چه بد است آنچه داوری میکنند!
نکته ها
آنان که از مدار تربیت انبیا بیرون رفته و به وادی خیال میروند، حرفها و تصمیمهایشان نیز خیالی و بیمنطق است و خود را مالک همه چیز میدانند و تقسیمبندی میکنند. یکبار پسران را سهم خود و دختران را سهم خدا میدانند. «الکم الذکر و له الانثی» ** نجم، 21.*** یکبار هم غلات و حیوانات را بین خدا و بتها تقسیم میکنند. مشرکان میپنداشتند سهم بتها غیر قابل تغییر است و آن را خرج بتکدهها و خدمه آنها میکردند، و سهم خدا را نیز به این بهانه که خدای آسمانها بینیاز است، هنگام کم و کسر آمدنها خرج بتخانهها میکردند. نه خرج کودکان، فقرا و مهمانان.
پیام ها
1- در کشاورزی و دامداری، گرچه انسان نقش دارد، امّا زارع و خالق اصلی خداست. «للّه ممّا ذرأ» در آیهای دیگر میفرماید: «ءانتم تزرعونه أم نحن الزّارعون» **واقعه، 64.***
2- قانون زکات و تقسیم درآمد و منافع، در عقائد انسانهای قبلی نیز بوده است، هر چند به صورت خرافی. «هذا للّه... هذا لشرکائنا»
3- مشرکان با آنکه بتها را شریک خدا میپنداشتند، ولی برای خداوند موقعیّت ویژهای از عزّت و غنا قائل بودند و تلفات را از سهم خدا کم میکردند و میگفتند: او نیازی ندارد. «ما کان للّه فهو یصل الی شرکائهم»
4- رسالت انبیا، مبارزه با خرافات است. «ساء ما یحکمون»