وَالَّذِینَ کَفَرُواْ وَکَذَّبُواْ بَِایَتِنَآ أُوْلَئِکَ أَصْحَبُ الْجَحِیمِ
و کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، آنان اهل دوزخند.
نکته ها
کسانی که پس از فهمیدن حقّ، شجاعانه وصریح وبا صداقت به آن اقرار کنند و از جوّ وهم کیشان نهراسند، از بهترین نیکوکارانند. چون هم به خود نیکی کرده و خویشتن را از عذاب دوزخ رهاندهاند، هم با اقرارشان، راه را برای دیگران گشودهاند.
پیام ها
1- بعد از شناخت حقّ، «ممّاعرفوا» هیچ عذری برای ردّ آن نیست. «ومالنا...»
2- هم نشینی با صالحان، آرمانی مقدّس است. «مع القوم الصالحین»
3- نشانهی آرزوی صحیح، ایمان و اقدام عملی است. «و ما لنا لانؤمن... و نطمع»
4- ایمان به خداوند، از ایمان به وحی جدا نیست. «نؤمن باللّه وما جاءنا من الحقّ»
5 - پاداش ایمان، بهشت است. «ان یدخلنا ربّنا مع القوم الصالحین» (بنابر اینکه مفعول محذوف در «یدخلنا» کلمه «الجنّة» باشد)
6- یکی از راههای کمال، بازگشت به وجدان خویش وسؤال از خود است. «وما لنا... فاثابهم اللَّه بماقالوا» در آیه دیگر میخوانیم: «ومالی لاأعبد الّذی فطرنی...» **یس، 22.***
7- اقرار زبانی به توحید، رسالت پیامبر و حقّانیّت قرآن، امری ضروری است. «فاثابهم اللَّه بما قالوا...»