إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً وَمِثْلَهُ مَعَهُ لِیَفْتَدُواْ بِهِ مِنْ عَذَابِ یَوْمِ الْقِیَمَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
یُرِیدُونَ أَن یَخْرُجُواْ مِنَ النَّارِ وَمَا هُمْ بَخَرِجِینَ مِنْهَا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّقِیمٌ
همانا کسانی که کافر شدند، اگر تمام آنچه را در زمین است و همانند آن را دارا باشند تا برای نجات از عذاب روز قیامت فدیه دهند، از آنان پذیرفته نمیشود و برای آنان عذابی دردناک است.
آنان میخواهند از آتش دوزخ بیرون آیند در حالی که از آن بیرون آمدنی نیستند و برایشان عذابی دائم و پایدار است.
نکته ها
همهی راههای نجات در قیامت بسته است، کافران نه از رحمت الهی بهرهمند میشوند، چون مخصوص اهل تقواست. «رحمتی وسعت کلّ شیء فساکتبها للّذین یتّقون» **اعراف، 156.*** ، و نه از شفاعت کامی میگیرند، چون شفاعت مخصوص کسانی است که خداوند از آنان راضی باشد. «لا تنفع الشفاعة الاّ من اذن له الرّحمن و رضی له قولاً» **طه، 109.*** ، به علاوه از مرگ خبری نیست، زیرا پیوسته در آتشند و درخواست مرگشان پذیرفته نیست. «نادوا یا مالک لیقض علینا ربّک قال انّکم ماکثون» **زخرف، 77.***
پیام ها
1- کارآیی اموال، تنها در دنیاست و در آخرت، ثروت بی ثمر است. «ما تُقبّل...»
2- روز قیامت در دستگاه عدل الهی، فدیه پذیرفته نمیشود. «لیفتدوا... ما تُقبّل»
3- عامل اصلی سعادت، در درون انسان است (ایمان، تقوا وجهاد)، نه در بیرون (مال و ثروت). «لهم ما فی الارض جمیعاً... ما تقبّل منهم»
4- عذاب کافران، نه با فدیه دفع میشود، نه با گذشت زمان قطع میگردد. «و ما هم بخارجین»
5 - کسی که در دنیا با آن همه برهان و ارشاد، ازظلمتهای شرک و جهل بیرون نیاید، در آخرت هم از دوزخ بیرون نخواهد آمد. «لهم عذاب مقیم»