وَکَذَلِکَ فَتَنَّا بَعْضَهُم بِبَعضٍ لِّیَقُولُواْ أَهَؤُلَآءِ مَنَّ اللَّهُ عَلَیْهِم مِّن بَیْنِنَآ أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِالشَّکِرِینَ
و این گونه بعضی از مردم را به وسیلهی بعضی دیگر آزمایش کردیم، تا (از روی استهزا) بگویند: آیا اینانند آنها که خداوند، از میان ما بر آنها منّت نهاده است؟ آیا خداوند به حال شاکران داناتر نیست؟
نکته ها
بارها قرآن، بلند پروازی و پر توقّعی سرمایهداران را مطرح و محکوم کرده است. آنان توقّع داشتند وحی و قرآن بر آنان نازل شود، از جمله: «أءُلقی الذّکر علیه من بیننا» **قمر، 25.*** آیا در میان ما وحی بر او نازل شد؟! «لولا نُزّل هذا القرآن علی رجل من القریتین عظیم» **زخرف، 31.*** چرا وحی بر مرد بزرگی از آن دو قریه نازل نشد؟!
مؤمن واقعی، شاکر نعمت ایمان است. شخصی نزد امام کاظم علیه السلام از فقر خود شکایت کرد. حضرت فرمود: غنیترین افراد به نظر تو کیست؟ گفت: هارون الرشید. پرسید: آیا حاضری ایمان خود را بدهی و ثروت او را بگیری؟ گفت: نه. فرمود: پس تو غنیتری، چون چیزی داری که حاضر به مبادله با ثروت او نیستی. **تفسیر اطیبالبیان.***
پیام ها
1- تفاوتهای اجتماعی، گاهی وسیلهی آزمایش و شکوفا شدن خصلتها و رشد آنهاست. اغنیا، با فقرا آزمایش میشوند. «فَتنّا بعضهم ببعض»
2- اغنیا، فقرا را تحقیر میکنند و خود را ارزشمند میپندارند. «أهولاء...منبیننا»
3- فقرای با ایمان، برگزیدگان خدایند. «مَنَّ اللّه علیهم»
4- پاسخ توهینهای کافران، با نوازش و مهر الهی به مؤمنان داده میشود. «أهؤلاء... أعلم بالشاکرین»
5 - منّت الهی بر فقیران، نتیجهی شکر آنان است. «مَنَّ اللّه... بالشّاکرین»
6- خداوند طبق حکمتش عمل میکند، نه توقّع مردم. «ألیس اللّه بأعلم بالشّاکرین»
7- انبیا، نمونه بارز شاکرین هستند. «بالشّاکرین» (فقرایی هم که هدایت انبیا را پذیرفتهاند، شاکر نعمت هدایت هستند.) «اعلم بالشّاکرین»