وَمَا الْحَیَوةُ الدُّنْیَآ إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الْا خِرَةُ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ یَتَّقُونَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ
و زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست و البتّه خانهی آخرت، برای تقوا پیشگان بهتر است. آیا نمیاندیشید؟
نکته ها
اگر دنیا مزرعهی آخرت قرار نگیرد، بازیچه میشود و مردم مانند کودکانی که سرگرم به اسباب بازیهایی چون مال و مقام و مانند آن شدهاند. مثل صحنهی نمایش که یکی لباس شاه میپوشد، دیگری نقش نوکر را بازی میکند و سوّمی وزیر میشود، ولی ساعتی بعد که همهی لباسها و نقشها کنار میرود، میفهمند که همهی عناوین، خیالی بیش نبود.
خیر بودن آخرت به خاطر آن است که هم لذّتهایش آمیخته به رنج نیست و هم زودگذر و موهوم و خیالی نیست.
با توجّه به آیات دیگر قرآن، نباید این آیه را دعوت به رهبانیّت و ترک دنیا دانست.
کلمهی «لعب» به کاری گفته میشود که قصد صحیحی در آن نباشد و کلمهی «لهو» به کاری گفته میشود که انسان را از کارهای مهم و اصلی باز دارد. **مفردات راغب.***
شباهت دنیا به لهو و لعب از جهاتی است:
الف: دنیا مثل بازی، مدّتش کوتاه است.
ب: دنیا مثل بازی، تفریح و خستگی دارد و آمیختهای از تلخی و شیرینی است.
ج: غافلان بیهدف، بازی را شغل خود قرار میدهند.
د: دنیاگرایی مثل بازی، انسان را از اهداف مهم باز میدارد.
پیام ها
1- دنیا محوری، فکری کودکانه و پوچ است. (لهو ولعب معمولاً کار کودکان است و سرگرم شدن به دنیا انسان را از آخرت باز میدارد) «لهو ولعب»
2- راه نجات از حسرت آخرت، فکر و تعقّل است. «یا حسرتنا... أفلا تعقلون»
3- خردمند، فریب دنیا را نمیخورد. «و للدّار الاخرة خیر... أفلا تعقلون»
4- بکار نگرفتن اندیشه، زمینه توجّه به دنیا وغفلت از آخرت است. «أفلاتعقلون»
5 - غفلت از آخرت، سبب توبیخ است. «أفلا تعقلون»
6- تعقّل و تقوا، ملازم یکدیگرند. «یتّقون أفلاتعقلون»