أَلَّذِینَ ءَاتَیْنَهُمُ الْکِتَبَ یَعْرِفُونَهُ کَمَایَعْرِفُونَ أَبْنَآءَهُمُ الَّذِینَ خَسِرُواْ أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ
کسانی که به آنان، کتاب (آسمانی) دادیم (یهود و نصاری)، محمّد را همانند فرزندان خود میشناسند (و بشارتهای انبیا و کتب آسمانی پیشین را منطبق بر آن حضرت میبینند، ولی حاضر به پذیرفتن آن نیستند) پس کسانی که به (فطرت و رشد و سعادت آینده) خودشان زیان زدند، ایمان نمیآورند.
نکته ها
این آیه، مشابه آیهی 146 سورهی بقره است.
هم نام و نشان پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله در تورات وانجیل بوده وعلمای اهلکتاب، او را به عنوان پیامبر موعود به مردم بشارت میدادند، و هم اخلاقیّات حضرت و یارانش در کتب آنان بوده است: «محمّد رسولاللّه والّذین معه أشدّاء علَی الکفّار رحماء بینهم... ذلک مثلهم فی التوراة و مثلهم فی الانجیل کزرع...» **فتح، 29.***
شناخت فرزند، اصیلترین و قدیمیترین شناختهاست. چون او را از هنگام تولّد میشناسند، ولی شناخت برادر و پدر و مادر برای انسان، ماهها پس از تولّد است چنانکه شناخت همسر نیز پس از ازدواج میباشد. از این رو آیه میفرماید: آنان پیامبر را مانند فرزندان خود میشناسند.
پیام ها
1- خداوند بر اهل کتاب حجّت را تمام کرده و آنان پیامبر اسلام را به خوبی میشناختند. «الّذین آتیناهم الکتاب یعرفونه»
2- پیامبر باید به گونهای شناخته شود که هیچ شکّی در او نباشد. «یعرفونه کما یعرفون أبناءهم»
3- تنها شناخت و علم، مایهی نجات انسان نیست، چه بسیار خداشناسان و پیامبرشناسان و دینشناسان که به خاطر عناد و لجاجت از زیانکارانند. «یعرفونه کما یعرفون ابناءهم الّذین خسروا أنفسهم»
4- کتمان حقّ، سبب سوء عاقبت وخسارت است. «خسروا أنفسهم فهم لایؤمنون»