از اوّل خطبه تا این‌جا بحث حضرت این است كه با حذف امیر‌المؤمنین(ع) یك شخص از صحنة سیاست خارج نشده، بلكه خطری بزرگ پیش آمده است كه عملاً دیگر قرآن آن تأثیر حقیقی را در بین جامعة مسلمان نمی‌تواند داشته باشد و در واقع فاطمه‌زهرا(س) جبهه‌ای را در صدر اسلام گشودند، كه تا قیام قیامت می‌تواند انحراف از اسلام را بشناساند و نقشه‌های اسلام نماهایی را كه جهت اصلی‌شان اسلام نیست بر ملا كند و برگشت به اسلام - به معنی واقعی كلمه - را پیشنهاد نماید. آن وقت است كه می‌توان متوجّه شد چرا به وجود مقدّس حضرت این‌همه كینه ورزیدند و خواستند از او انتقام بگیرند. آری دلی كه از این انتقام و مصیبت‌های وارد برآن وجود مقدّس نسوزد، دل نیست ولی از جبهة عظیم و دقیقی كه حضرت گشودند و از این طریق همة محاسبات دشمن به هم خورد و از خطر هدم اسلام جلوگیری شد، غفلت نكنید.
اشارة حضرت فاطمه(س) به حضرت علی(ع) اشاره‌ای است كه در خاطرة تاریخ ماندگار خواهد بود، تا آن‌وقت كه جهان اسلام از خود پرسید چگونه از اسلام باید استفاده كرد كه وعده‌های خدا در مورد بركات اسلام محقق شود، اشارة آن حضرت راه‌كار را نشان دهد.