میفرمایند: «اُذْكُرُوا بِجُوعِكُمْ وَ عَطَشِكُمْ فیهِ جُوعَ الْقیامَةِ وَ عَطَشَهُ» وقتی در این ماه گرسنه و تشنه میشوید، این گرسنگی و تشنگی برای شما یك ذكر باشد جهت انتقال به گرسنگی و تشنگی قیامت. زیرا در روز قیامت روح انسان گرسنه و تشنه است نه شكمش، چون میل به غذا را با خود برده، هرچند بدنی كه غذا نیاز دارد را با خود نبرده باشد. قلب انسان با یاد حق سیر میشود و احساس گرسنگی نمیکند ولی جسم با غذا سیر میگردد. چنانچه در دنیا قلب خود را با ذكر خدا سیر نكرده باشیم، در قیامت احساس گرسنگی و تشنگی میكنیم. همینطور وقتی در دنیا گرسنگیِ کاذب سراغ شما میآید اگر بتوانید یاد حق را بر قلب خود حاکم کنید آن گرسنگی میرود. در ماه رمضان به جهت تقویت جنبهی روحانی انسان، گرسنگی قدرت چندانی ندارد و قلب انسان به آن توجه نمیكند. مولوی میگوید:
ره لقمهچو بستی، زِ هرحیله بِرستی
وگر حرص بنالد، بگیریم كریها
همچنانکه حضرت پیامبر(ص) میفرمایند، گرسنگی و تشنگیِ قیامت یك اصل است كه باید فكری برای آن كرد، در حین روزهداری موقعی که انسان گرسنه و تشنه است باید با یاد خدا متوجه گرسنگی و تشنگی قیامت شود و با تحمل این گرسنگی و تشنگی روحیهای در خود ایجاد کند که آن گرسنگی و تشنگی- که روحی است و نه جسمی- قابل تحمل گردد. اگر فکری برای گرسنگی و تشنگی قیامت نکنیم، در آن روز بسیار به خود میپیچیم، چون دل و جانمان گرسنه و تشنه است و تنها با یاد حق و با غذاهای روحانی جای خلأِ گرسنگی قیامتی پر میشود. اگر در صحرای محشر ملکهی یاد حق در قلب كسی نباشد از گرسنگی و تشنگی شیون میزند. با یاد حق یك نوع سیریِ نابِ معنوی به آدم میدهند. رسول خدا(ص) متذکر میشوند که روزه را مقرر فرمودند تا دائماً بگوئید: خدایا! من میخواهم به كمك تشنگی و گرسنگیِ دنیایی، تشنگی و گرسنگی در قیامت را از من رفع كنی. چون همانطور که عرض کردم در قیامت میل به غذا هنوز مانده است، بدون آنكه غذا باشد و با روزه در دنیا این میل از حاكمیت میافتد و در سیر «الیه راجعون» که باید به سوی خدا برگردید از این جهت در زحمت قرار نمیگیرید.