در ادامه فرمودند: «وَارْفَعُوا اِلَیْهِ اَیْدِیَكُمْ بِالدُّعاءِ فی اَوْقاتِ صَلَواتِكُمْ فَإنّها اَفْضَلُ السّاعاتِ یَنْظُرُاللهُ عَزَّوَجَلَّ فیها بِالرَّحْمَةِ اِلی عِبادِهِ» در موقع نماز دستهایتان را بالا ببرید كه بهترین اوقات و شرایطی كه خدا از سر رحمت به بندهاش نظر میكند در همین اوقات است.
در شرایطی كه خداوند موانع ارتباط با خودش را از میان برداشته راهی را بهسوی او بگشایید تا در مواقع دیگر با شناختی که از آن راه پیدا کردهاید با خداوند ارتباط برقرار كنید و این فلسفهی عبادت در زمانها و مكانهای مقدس است. زیرا در زمانها و مكانهای مقدس شرایط ارتباط با خداوند بهتر فراهم است و لذا روح انسان راحتتر میتواند با حضرت پروردگار ارتباط پیدا كند و عملاً در آن شرایط راهی بهسوی حق برای عبد باز میشود و چون راه باز شد، انسان در سایر شرایط هم میتواند از طریق راهی كه بهدست آورده با خداوند ارتباط برقرار كند و اگر از طریق راه گشوده شده، ارتباط با خداوند را ادامه داد، دیگر نه تنها برای ارتباط با خداوند به زحمت نخواهد بود بلکه همواره راههای بهتری برایش گشوده میشود و در برزخ و قیامت مشکلی جهت رجوعِ إلیالله ندارد.
آنگاه حضرت(ص) فرمودند: «وَ یُجیـبُهُـم اِذا ناجُوهُ، وَ یُلَبّیـهِمْ اِذا نادُوهُ، وَ یَسْتَجیـبُ لَهُمْ اِذا دَعَوْهُ» در چنین شرایطی وقتی دعا میكنید، دعایتان را اجابت میكند و وقتی ندا میدهید، به شما لبیك میگوید و وقتی كه میخوانیدش، استجابت میكند.
عمده آن است كه از این شرایط استفاده كنیم. اینها راهها و شرایط ساده ولی پرنتیجهای است، مواظب باشید سادگی آن موجب نشود از اهمیت آن غافل بمانیم. هنر انسانهای متقی این بوده است که نسبت به ماه رمضان و عظمت و حرمت آن غافل نبودهاند. به همین جهت حضرت صادق(ع) به ما توصیه میکنند در این ماه در تعقیب هر نماز، خود را متذكر ماه رمضان و عظمت آن كنید و بگوئید: «وَ هذا شَهْرٌ عَظَّمْتَهُ وَ كَرَّمْتَهُ وَ شَرَّفْتَهُ وَ فَضَّلْتَهُ عَلَیالشُّهُورِ، وَ هُوَ شَهْرُالَّذی فَرَضْتَ صِیامَهُ عَلَیَّ، وَ هُوَ شَهْرُ رَمَضان...»(57) خداوندا! این ماه را ماه با عظمت و با کرامت و با فضیلت قرار دادی و روزه را در این ماه بر من واجب كردی. چون ممكن است روزمرّگیها ما را نسبت به شرایطی كه در آن قرار داریم غافل كند و در نتیجه استفادههایی را كه میتوان بهدست آورد، از دست بدهیم.