تربیت
Tarbiat.Org

اصول کافی جلد 4
ابی‏جعفر محمد بن یعقوب کلینی مشهور به شیخ کلینی

باب دعاى هنگام بیرون رفتن از منزل

بَابُ الدُّعَاءِ إِذَا خَرَجَ الْإِنْسَانُ مِنْ مَنْزِلِهِ
1- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ الْخَزَّازِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ رَأَیْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یُحَرِّكُ شَفَتَیْهِ حِینَ أَرَادَ أَنْ یَخْرُجَ وَ هُوَ قَائِمٌ عَلَى الْبَابِ فَقُلْتُ إِنِّی رَأَیْتُكَ تُحَرِّكُ شَفَتَیْكَ حِینَ خَرَجْتَ فَهَلْ قُلْتَ شَیْئاً قَالَ نَعَمْ إِنَّ الْإِنْسَانَ إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ قَالَ حِینَ یُرِیدُ أَنْ یَخْرُجَ اللَّهُ أَكْبَرُ اللَّهُ أَكْبَرُ ثَلَاثاً بِاللَّهِ أَخْرُجُ وَ بِاللَّهِ أَدْخُلُ وَ عَلَى اللَّهِ أَتَوَكَّلُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ اللَّهُمَّ افْتَحْ لِی فِی وَجْهِی هَذَا بِخَیْرٍ وَ اخْتِمْ لِی بِخَیْرٍ وَ قِنِی شَرَّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ آخِذٌ بِنَاصِیَتِهَا إِنَّ رَبِّی عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ لَمْ یَزَلْ فِی ضَمَانِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى یَرُدَّهُ اللَّهُ إِلَى الْمَكَانِ الَّذِی كَانَ فِیهِ‏3.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ مِثْلَهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 316 روایة: 1@*@
ترجمه :
1- ابوحمزه گوید: حضرت صادق (ع) را دیدم كه هنگامى كه مى‏خواست از منزل بیرون رود لبانش را مى‏جنبانید و بر در خانه ایستاده بود، عرض كردم: من شما را دیدم كه هنگامى كه از منزل بیرون آمدى لبانت را مى‏جنباندى آیا چیزى گفتى؟ فرمود: آرى همانا انسان چون از منزل بیرون رود هنگامى كه خواهد بیرون رود سه بار بگوید: «اللّه كبر» و سه بار بگوید: «باللّه خرج و باللّه دخل و على اللّه توكل» (سپس گوید:) «اللهم افتح لى فى وجهى هذا بخیر و اختم لى بخیر وقنى شر كل دابة انت آخذ بناصیتها ان ربى على صراط مستقیم» پیوسته در ضمانت خداى عزوجل مى‏باشد تا خداوند او را بجائى كه بوده است برگرداند و بسند دیگر این حدیث را از ابى حمزه روایت كرده است.
2- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مَالِكِ بْنِ عَطِیَّةَ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ قَالَ أَتَیْتُ بَابَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع فَوَافَقْتُهُ حِینَ خَرَجَ مِنَ الْبَابِ فَقَالَ بِسْمِ اللَّهِ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ ثُمَّ قَالَ یَا أَبَا حَمْزَةَ إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ عَرَضَ لَهُ الشَّیْطَانُ فَإِذَا قَالَ بِسْمِ اللَّهِ قَالَ الْمَلَكَانِ كُفِیتَ فَإِذَا قَالَ آمَنْتُ بِاللَّهِ قَالَا هُدِیتَ فَإِذَا قَالَ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ قَالَا وُقِیتَ فَیَتَنَحَّى الشَّیْطَانُ فَیَقُولُ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ كَیْفَ لَنَا بِمَنْ هُدِیَ وَ كُفِیَ وَ وُقِیَ قَالَ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ إِنَّ عِرْضِی لَكَ الْیَوْمَ ثُمَّ قَالَ یَا أَبَا حَمْزَةَ إِنْ تَرَكْتَ النَّاسَ لَمْ یَتْرُكُوكَ وَ إِنْ رَفَضْتَهُمْ لَمْ یَرْفُضُوكَ قُلْتُ فَمَا أَصْنَعُ قَالَ أَعْطِهِمْ مِنْ عِرْضِكَ لِیَوْمِ فَقْرِكَ وَ فَاقَتِكَ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 317 روایة: 2@*@
ترجمه :
2- و نیز ابوحمزه ثمالى گوید: به در خانه حضرت على بن الحسین علیهما السلام آمدم و هنگامى رسیدم كه آن حضرت از خانه بیرون مى‏رفت، پس فرمود: «بسم اللّه آمنت باللّه و توكلت على اللّه» سپس فرمود: اى ابا حمزه بنده چون از خانه‏اش بیرون رود شیطان سر راه او آید، پس همینكه «بسم اللّه» گوید دو فرشته (موكل بر او) گویند: كفایت شدى، و همین كه گوید: «آمنت باللّه» گویند: راهنمائى شدى، و چون گوید: «توكلت على اللّه» گویند: نگهدارى شدى، و شیطانها از او دور شوند و برخى از آنها به برخى گویند: چگونه ما راه داریم به كسى كه راهنمائى و كفایت و نگهدارى شده، گوید: سپس فرمود: بار خدایا امروز آبروى من از آن تو است، سپس فرمود: اى ابا حمزه اگر تو مردم را رها كنى آنها تو را رها نكنند، و اگر تو آنها را ترك گوئى آنها ترا ترك نگویند، عرض كردم پس من چه كنم؟ فرمود: از آبروى خود بآنها بده و آنرا براى روز احتیاج و نیاز خود ذخیره كن.
شرح:
مجلسى (ره) در آنجا كه حضرت فرمود: «اللهم ان عرضى لك الیوم...یعنى خدایا آبروى من امروز از آن تو است» گوید: یعنى من بخاطر تو متعرض آنكس كه آبرویم را بریزد نشوم یا باینكه او را عفو كنم و یا براى تقیه جواب او را ندهم.
و فیض گوید: یعنى من آبروى خود را بخاطر تو مباح كردم پس اگر غیبت مرا كردند یا به بدى مرا یاد كردند از آنها گذشتم و در عوض اجر آن را در قیامت از تو خواهم، زیرا تو دستور به عفو و گذشت دادى، و در حدیث وارد شده كه روز قیامت ندا شود: هر كه بر خدا مزدى دارد برخیزد، پس بر نخیزید جز آن كس كه در دنیا گذشت و عفو داشته، و از پیغمبر (ص) حدیث شده كه فرمود: آیا شما عاجزید كه چون أبى ضمضم باشید كه هر گاه از خانه بیرون مى‏رفت مى‏گفت: بار خدایا من آبروى خود را به مردم صدقه دادم یعنى من درباره آن روز قیامت داد خواهى نكنم، و این باعث نشود كه غیبت آن حضرت بر مردمان حلال شود زیرا به مجرد مباح كردن انسان آبروى خود را براى مردم حقش ساقط نشود زیرا این گذشت از چیزى است كه هنوز ثابت نشده، جز اینكه وعده‏اى است كه سزاوار است بدان وفا كند خصوص اگر براى خدا قرار دهد.
مجلسى (ره) باین كلام فیض (ره) ایراد كند: كه در خصوص مورد حدیث امام (علیه السلام) است عفو و گذشت سودى ندارد زیرا مذمت و غیبت امام كفر است و گذشت آنها در رفع عقاب سودى ندارد، و شفاعت او را هم نكنند جز از كسیكه خدا از او خشنود باشد و كافر پسندیده نزد خداوند و مورد خشنودى نیست.
و برخى از حاشیه نویسان وافى گوید: وجه مباح نبودن آبروى مردم نه آنست كه فیض (ره) گفته است بلكه شاید وجهش این باشد كه غیبت چون از فواحش دیگرى است كه شارع بانجام آن در خارج بهیچگونه راضى نیست مانند زنا و محرمات دیگر، و این مانند آنست كه كسى بگوید: من بر تو مباح كردم كه مرا بكشى، یا دست مرا جدا كنى، پس چنانچه آن جایز نیست این نیز روا نیست، زیرا غیبت و مانند آن داراى دو جنبه است یكى حق خدائى و دیگر حق بنده حق خداوندى ساقط نگردد.
3- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فَخَرَجَ إِلَیَّ وَ شَفَتَاهُ تَتَحَرَّكَانِ فَقُلْتُ لَهُ فَقَالَ أَ فَطَنْتَ لِذَلِكَ یَا ثُمَالِیُّ قُلْتُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ إِنِّی وَ اللَّهِ تَكَلَّمْتُ بِكَلَامٍ مَا تَكَلَّمَ بِهِ أَحَدٌ قَطُّ إِلَّا كَفَاهُ اللَّهُ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْیَاهُ وَ آخِرَتِهِ قَالَ قُلْتُ لَهُ أَخْبِرْنِی بِهِ قَالَ نَعَمْ مَنْ قَالَ حِینَ یَخْرُجُ مِنْ مَنْزِلِهِ بِسْمِ اللَّهِ حَسْبِیَ اللَّهُ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ خَیْرَ أُمُورِی كُلِّهَا وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْیِ الدُّنْیَا وَ عَذَابِ الْ‏آخِرَةِ كَفَاهُ اللَّهُ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْیَاهُ وَ آخِرَتِهِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 318 روایة: 3@*@
ترجمه :
3- ابوحمزه گوید: اجازه شرفیابى از حضرت باقر (ع) خواستم (دیدم) آن حضرت به نزد من بیرون آمد و لبانش مى‏جنبد، به او عرض كردم (كه آنچه مى‏فرمودى چه بود) فرمود: آنرا متوجه شدى اى ثمالى؟ عرض كردم: آرى فدایت شوم، فرمود: همانابه خدا سوگند من به كلامى تكلم كردم كه هیچكس بدان لب نگشاید جز اینكه خدا كفایت كند از كار دنیا و آخرتش آنچه كه او را اندوهگین ساخته، گوید: عرض كردم: مرا از آن آگاه فرما، فرمود: آرى هر كه بگوید هنگامیكه از خانه‏اش بیرون آید: «بسم اللّه حسبى اللّه توكلت على اللّه اللهم انى اسئلك خیر امورى كلها و اعوذبك من خزى الدنیا و عذاب الاخرة» خداوند او را از آنچه اندوهگینش كرده از كارهاى دنیا و آخرتش كفایت كند.
4- عَنْهُ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ مَنْ قَالَ حِینَ یَخْرُجُ مِنْ بَابِ دَارِهِ أَعُوذُ بِمَا عَاذَتْ بِهِ مَلَائِكَةُ اللَّهِ مِنْ شَرِّ هَذَا الْیَوْمِ الْجَدِیدِ الَّذِی إِذَا غَابَتْ شَمْسُهُ لَمْ تَعُدْ مِنْ شَرِّ نَفْسِی وَ مِنْ شَرِّ غَیْرِی وَ مِنْ شَرِّ الشَّیَاطِینِ وَ مِنْ شَرِّ مَنْ نَصَبَ لِأَوْلِیَاءِ اللَّهِ وَ مِنْ شَرِّ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ مِنْ شَرِّ السِّبَاعِ وَ الْهَوَامِّ وَ مِنْ شَرِّ رُكُوبِ الْمَحَارِمِ كُلِّهَا أُجِیرُ نَفْسِی بِاللَّهِ مِنْ كُلِّ شَرٍّ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ وَ تَابَ عَلَیْهِ وَ كَفَاهُ الْهَمَّ وَ حَجَزَهُ عَنِ السُّوءِ وَ عَصَمَهُ مِنَ الشَّرِّ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 319 روایة: 4@*@
ترجمه :
4- ابوبصیر از حضرت باقر (ع) حدیث كند كه فرمود: هركس هنگامیكه از در خانه‏اش بیرون مى‏رود بگوید: «اعوذ بما عاذت به ملائكة اللّه من شر هذا الیوم الجدید الذى اذا غابت شمسه لم تعد من شر نفسى و من شر غیرى و من شر الشیاطین و من شر من نصب لاولیاء اللّه و من شر الجن و الانس و من شر السباع و الهوام و من شر ركوب المحارم كلها، اجیر نفسى باللّه من كل شر» خداوند او را بیامرزد و توبه‏اش بپذیرد و مهمش را كفایت كند، و از بدى او را جلوگیرى كند و از شر او را نگهدارد.
5- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا خَرَجْتَ مِنْ مَنْزِلِكَ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ خَیْرَ مَا خَرَجْتُ لَهُ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا خَرَجْتُ لَهُ اللَّهُمَّ أَوْسِعْ عَلَیَّ مِنْ فَضْلِكَ وَ أَتْمِمْ عَلَیَّ نِعْمَتَكَ وَ اسْتَعْمِلْنِی فِی طَاعَتِكَ وَ اجْعَلْ رَغْبَتِی فِیمَا عِنْدَكَ وَ تَوَفَّنِی عَلَى مِلَّتِكَ وَ مِلَّةِ رَسُولِكَ ص‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 319 روایة: 5@*@
ترجمه :
5- معاویة بن عمار از حضرت صادق (ع) حدیث كند كه فرمود: هرگاه (خواستى) از منزلت بیرون روى بگو: «بسم اللّه توكلت على اللّه، لا حول و لاقوة الا باللّه، اللهم انى اسئلك خیر ما خرجت له و اعوذ بك من شر ما خرجت له، اللهم اوسع على من فضلك، و اتمم على نعمتك، و استعملنى فى طاعتك و اجعل رغبتى فیما عندك، و توفنى على ملتك و ملة رسولك صلى اللّه علیه و آله».
6- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِی هَاشِمٍ عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ قَالَ كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا خَرَجَ یَقُولُ اللَّهُمَّ بِكَ خَرَجْتُ وَ لَكَ أَسْلَمْتُ وَ بِكَ آمَنْتُ وَ عَلَیْكَ تَوَكَّلْتُ اللَّهُمَّ بَارِكْ لِی فِی یَوْمِی هَذَا وَ ارْزُقْنِی فَوْزَهُ وَ فَتْحَهُ وَ نَصْرَهُ وَ طَهُورَهُ وَ هُدَاهُ وَ بَرَكَتَهُ وَ اصْرِفْ عَنِّی شَرَّهُ وَ شَرَّ مَا فِیهِ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ اللَّهُمَّ إِنِّی قَدْ خَرَجْتُ فَبَارِكْ لِی فِی خُرُوجِی وَ انْفَعْنِی بِهِ قَالَ وَ إِذَا دَخَلَ فِی مَنْزِلِهِ قَالَ ذَلِكَ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 319 روایة: 6@*@
ترجمه :
6- ابو خدیجه گوید: هرگاه حضرت صادق (ع) از خانه بیرون مى‏رفت مى‏فرمود: «اللهم بك خرجت و لك اسملت و بك آمنت و علیك توكلت، اللهم بارك لى فى بومى هذا و ارزقنى فوزه و فتحه و نصره و طهوره و هداء و بركته و اصرف عنى شرء و شر مافیه، بسم اللّه و باللّه و اللّه اكبر و الحمد لله رب العالمین، اللهم انى قد خرجت فبارك لى فى خروجى و انفعنى به» گوید: و چون وارد منزل هم مى‏شد همین را مى‏فرمود.
توضیح:
مجلسى (ره) گوید: یعنى با مختصر تغییرى همین دعا را مى‏خواند و بجاى «خرجت» و «قد خرجت» و «فى خروجى» دخلت و قد دخلت و فى دخولى مى‏فرمود.
7- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ الرِّضَا ع قَالَ كَانَ أَبِی ع إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ قَالَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ خَرَجْتُ بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ لَا بِحَوْلٍ مِنِّی وَ لَا قُوَّتِی بَلْ بِحَوْلِكَ وَ قُوَّتِكَ یَا رَبِّ مُتَعَرِّضاً لِرِزْقِكَ فَأْتِنِی بِهِ فِی عَافِیَةٍ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 320 روایة: 7@*@
ترجمه :
7- حضرت رضا علیه السلام فرمود: هرگاه پدرم از منزل بیرون مى‏رفت مى‏گفت: «بسم اللّه الرحمن الرحیم خرجت بحول اللّه و قوته لا بحول منى و لا قوتى بل بحولك و قوتك یارب متعرضاً لرزقك فأتنى به فى عافیة».
8- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَطِیَّةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ قَرَأَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ حِینَ یَخْرُجُ مِنْ مَنْزِلِهِ عَشْرَ مَرَّاتٍ لَمْ یَزَلْ فِی حِفْظِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ كِلَاءَتِهِ حَتَّى یَرْجِعَ إِلَى مَنْزِلِهِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 320 روایة: 8@*@
ترجمه :
8- حضرت رضاعلیه السلام فرمود: هر كس هنگامیكه از خانه‏اش بیرون مى‏رود ده بار سوره قل هو اللّه احد بخواند پیوسته در حفظ خداوند و نگهدارى او است تا به خانه‏اش برگردد.
9- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُوسَى بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ صَبَّاحٍ الْحَذَّاءِ قَالَ قَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع إِذَا أَرَدْتَ السَّفَرَ فَقِفْ عَلَى بَابِ دَارِكَ وَ اقْرَأْ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ أَمَامَكَ وَ عَنْ یَمِینِكَ وَ عَنْ شِمَالِكَ وَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ أَمَامَكَ وَ عَنْ یَمِینِكَ وَ عَنْ شِمَالِكَ وَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ وَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ أَمَامَكَ وَ عَنْ یَمِینِكَ وَ عَنْ شِمَالِكَ ثُمَّ قُلِ اللَّهُمَّ احْفَظْنِی وَ احْفَظْ مَا مَعِی وَ سَلِّمْنِی وَ سَلِّمْ مَا مَعِی وَ بَلِّغْنِی وَ بَلِّغْ مَا مَعِی بَلَاغاً حَسَناً ثُمَّ قَالَ أَ مَا رَأَیْتَ الرَّجُلَ یُحْفَظُ وَ لَا یُحْفَظُ مَا مَعَهُ وَ یَسْلَمُ وَ لَا یَسْلَمُ مَا مَعَهُ وَ یَبْلُغُ وَ لَا یَبْلُغُ مَا مَعَهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 320 روایة: 9@*@
ترجمه :
9- صباح حذاء گوید: حضرت ابوالحسن (موسى بن جعفر) علیهما السلام فرمود: چون آهنگ مسافرت كردى بر در خانه‏ات بایست، و سوره حمد را از جلو رو و از طرف راست و چپت بخوان، و نیز سوره قل هو اللّه احد را از پیش رو و از طرف راست و چپت بخوان، و نیز سوره قل اعوذ برب الناس و سوره قل اعوذ برب الفلق را از جلو رو و از راست و چپت بخوان سپس بگو: «اللهم احفظنى و احفظ مامعى و سلمنى و سلم مامعى، و بلغنى و بلغ ما معى بلاغاً حسناً» سپس فرمود: آیا دیده‏اى كه مرد محفوظ ماند ولى آنچه با اوست محفوظ نماند؟ و خودش سالم بماند و آنچه با اوست سالم نماند؟ و خودش بمنزل برسد و آنچه با اوست نرسد.
توضیح:
مجلسى (ره) گوید: این فرمایش از حضرت در دنباله دعا «اما رأیت...» براى بیان فائده ضمیمه كردن «ما معى» در فقرات دعا است.
10- حُمَیْدُ بْنُ زِیَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ غَیْرِ وَاحِدٍ عَنْ أَبَانٍ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ كَانَ إِذَا خَرَجَ مِنَ الْبَیْتِ قَالَ بِسْمِ اللَّهِ خَرَجْتُ وَ عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْتُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 321 روایة: 10@*@
ترجمه :
10- ابو حمزه گوید: حضرت باقر (ع) هرگاه از خانه بیرون مى‏رفت مى‏فرمود: «بسم اللّه خرجت و على اللّه توكلت لا حول و لا قوة الا بالله».
11- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُوسَى بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ صَبَّاحٍ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ ع قَالَ یَا صَبَّاحُ لَوْ كَانَ الرَّجُلُ مِنْكُمْ إِذَا أَرَادَ سَفَراً قَامَ عَلَى بَابِ دَارِهِ تِلْقَاءَ وَجْهِهِ الَّذِی یَتَوَجَّهُ لَهُ فَقَرَأَ الْحَمْدَ أَمَامَهُ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ الْمُعَوِّذَتَیْنِ أَمَامَهُ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ أَمَامَهُ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ آیَةَ الْكُرْسِیِّ أَمَامَهُ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ احْفَظْنِی وَ احْفَظْ مَا مَعِی وَ سَلِّمْنِی وَ سَلِّمْ مَا مَعِی وَ بَلِّغْنِی وَ بَلِّغْ مَا مَعِی بِبَلَاغِكَ الْحَسَنِ الْجَمِیلِ لَحَفِظَهُ اللَّهُ وَ حَفِظَ مَا مَعَهُ وَ سَلَّمَهُ وَ سَلَّمَ مَا مَعَهُ وَ بَلَّغَهُ وَ بَلَّغَ مَا مَعَهُ أَ مَا رَأَیْتَ الرَّجُلَ یُحْفَظُ وَ لَا یُحْفَظُ مَا مَعَهُ وَ یَبْلُغُ وَ لَا یَبْلُغُ مَا مَعَهُ وَ یَسْلَمُ وَ لَا یَسْلَمُ مَا مَعَهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 321 روایة: 11@*@
ترجمه :
11- صباح حذاء از حضرت موسى بن جعفر علیهماالسلام حدیث كند گوید: كه فرمود: اى صباح اگر هرگاه مردى از شما آهنگ سفرى مى‏كرد بر در خانه‏اش روى خود را به جانب آنجائى كه مى‏خواهد برود متوجه مى‏كرد، و سوره حمد را از پیش رو و از سمت راست و چپش مى‏خواند و نیز معوذتین یعنى دو سوره (قل اعوذ برب الناس و قل اعوذ برب الفلق) را از پیش رو و طرف راست و چپش مى‏خواند، و هم چنین سوره قل هو اللّه احد را از پیش رو و سمت راست و چپش مى‏خواند، و نیز آیة الكرسى را از پیش رو و جانب راست و چپش مى‏خواند، سپس بگوید: «اللهم احفظنى و احفظ ما معى و سلمنى و سلم ما معى و بلغنى و بلغ ما معى ببلاغك الحسن الجمیل» هر آینه خداوند او را و هر چه همراه اوست حفظ كند، و او را با هر چه همراه اوست به منزل رساند، آیادیده‏اى كه مرد خودش محفوظ ماند ولى آنچه با او است حفظ نشود؟ و خودش به مقصد رسد ولى آنچه با اوست به مقصد نرسد؟ و خودش سالم ماند ولى آنچه با اوست سالم نماند.
12- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْجَهْمِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ ع قَالَ إِذَا خَرَجْتَ مِنْ مَنْزِلِكَ فِی سَفَرٍ أَوْ حَضَرٍ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ آمَنْتُ بِاللَّهِ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ مَا شَاءَ اللَّهُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَتَلَقَّاهُ الشَّیَاطِینُ فَتَنْصَرِفُ وَ تَضْرِبُ الْمَلَائِكَةُ وُجُوهَهَا وَ تَقُولُ مَا سَبِیلُكُمْ عَلَیْهِ وَ قَدْ سَمَّى اللَّهَ وَ آمَنَ بِهِ وَ تَوَكَّلَ عَلَیْهِ وَ قَالَ مَا شَاءَ اللَّهُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 321 روایة: 12@*@
ترجمه :
12- حسن بن جهم از حضرت رضا علیه السلام حدیث كند كه فرمود: چون (خواستى) از منزلت بیرون روى در سفر باشد یا در حضر بگو: «بسم اللّه آمنت باللّه توكلت على الله، ماشاء اللّه لا حول و لا قوة الا با لله» پس شیاطین باو برخورند و باز گردند و فرشتگان بروى آنها بزنند و بگویند: چه راهى شما بدو دارید در صورتیكه او نام خدا را برده و باو ایمان آورده و بر او توكل كرده و گفته است «ما شاء اللّه لا حول و لا قوة الا با لله».