تربیت
Tarbiat.Org

اصول کافی جلد 4
ابی‏جعفر محمد بن یعقوب کلینی مشهور به شیخ کلینی

باب دعا پیش از نماز

بَابُ الدُّعَاءِ قَبْلَ الصَّلَاةِ
1- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَقُولُ مَنْ قَالَ هَذَا الْقَوْلَ كَانَ مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ إِذَا قَامَ قَبْلَ أَنْ یَسْتَفْتِحَ الصَّلَاةَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَتَوَجَّهُ إِلَیْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أُقَدِّمُهُمْ بَیْنَ یَدَیْ صَلَاتِی وَ أَتَقَرَّبُ بِهِمْ إِلَیْكَ فَاجْعَلْنِی بِهِمْ وَجِیهاً فِی الدُّنْیَا وَ الْ‏آخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ مَنَنْتَ عَلَیَّ بِمَعْرِفَتِهِمْ فَاخْتِمْ لِی بِطَاعَتِهِمْ وَ مَعْرِفَتِهِمْ وَ وَلَایَتِهِمْ فَإِنَّهَا السَّعَادَةُ وَ اخْتِمْ لِی بِهَا فَإِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ ثُمَّ تُصَلِّی فَإِذَا انْصَرَفْتَ قُلْتَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فِی كُلِّ عَافِیَةٍ وَ بَلَاءٍ وَ اجْعَلْنِی مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فِی كُلِّ مَثْوًى وَ مُنْقَلَبٍ اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیَایَ مَحْیَاهُمْ وَ مَمَاتِی مَمَاتَهُمْ وَ اجْعَلْنِی مَعَهُمْ فِی الْمَوَاطِنِ كُلِّهَا وَ لَا تُفَرِّقْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 322 روایة: 1@*@
ترجمه :
1- حضرت صادق (ع) فرمود: كه امیر المؤمنین علیه السلام مى‏فرمود: هر كه این كلام را بگوید بام محمد و آل محمد خواهد بود، هنگامیكه (براى نماز) برخیزد پیش از اینكه شروع بنماز و (تكبیرة الاحرام) كند (بگوید:) «اللهم انى اتوجه الیك بمحمد و آل محمد و اقدمهم بین یدى صلاتى و اتقرب بهم الیك فاجعلنى بهم وجیهاً فى الدنیا و الاخرة و من المقربین مننت على بمعرفتهم فاختم لى بطاعتهم و معرفتهم و ولایتهم فانها السعادة و اختم لى بها فانك على كل شى‏ء قدیر» سپس نماز مى‏خوانى و چون از نماز فائق شدى بگوئى: «اللهم اجعلنى مع محمد و آل محمد فى كل عافیه و بلاء و اجعلنى مع محمد و آل محمد فى كل مثوى و منقلب، اللهم اجعل محیاى محیاهم و مماتى مماتهم و اجعلنى معهم فى المواطن كلها و لا تفرق بینى و بینهم انك على كل شى‏ء قدیر».
2- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا رَفَعَهُ قَالَ تَقُولُ قَبْلَ دُخُولِكَ فِی الصَّلَاةِ اللَّهُمَّ إِنِّی أُقَدِّمُ مُحَمَّداً نَبِیَّكَ ص بَیْنَ یَدَیْ حَاجَتِی وَ أَتَوَجَّهُ بِهِ إِلَیْكَ فِی طَلِبَتِی فَاجْعَلْنِی بِهِمْ وَجِیهاً فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ اللَّهُمَّ اجْعَلْ صَلَاتِی بِهِمْ مُتَقَبَّلَةً وَ ذَنْبِی بِهِمْ مَغْفُوراً وَ دُعَائِی بِهِمْ مُسْتَجَاباً یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 322 روایة: 2@*@
ترجمه :
2- و در حدیث مرفوعى (كه سندش بمعصوم رسد) فرمود: پیش از آنكه وارد در نماز شوى گوئى: «اللهم انى اقدم محمداً نبیك صلى اللّه علیه و آله بین یدى حاجتى و أتوجه به (الیك) فى طلبتى فاجعلنى بهم وجیهاً فى الدنیا و الاخرة و من المقربین، اللهم اجعل صلاتى بهم متقبله و ذنبى بهم مغفوراً و دعائى بهم مستجاباً یا ارحم الراحمین».
3- عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ شَهِدْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع وَ اسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ قَبْلَ التَّكْبِیرِ وَ قَالَ اللَّهُمَّ لَا تُؤْیِسْنِی مِنْ رَوْحِكَ وَ لَا تُقَنِّطْنِی مِنْ رَحْمَتِكَ وَ لَا تُؤْمِنِّی مَكْرَكَ فَإِنَّهُ لَا یَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا سَمِعْتُ بِهَذَا مِنْ أَحَدٍ قَبْلَكَ فَقَالَ إِنَّ مِنْ أَكْبَرِ الْكَبَائِرِ عِنْدَ اللَّهِ الْیَأْسَ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ وَ الْقُنُوطَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ وَ الْأَمْنَ مِنْ مَكْرِ اللَّهِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 323 روایة: 3@*@
ترجمه :
3- صفوان جمال گوید: من (هنگام نماز) خدمت حضرت صادق (ع) بودم كه پیش از تكبیرة الاحرام روبروى قبله ایستاد و گفت: «اللهم لا تویسنى من روحك و لا تقنطنى من رحمتك و لا تؤمنى مكرك فانه لا یأمن مكر اللّه لا القوم الخاسرون» (یعنى بار خدایا مرا از رحمت خود محروم مساز و از مهر خود ناامیدم مكن، و از مكر و كیفر خود آسوده خاطرم منما زیرا از مكر خدا آسوده خاطر نشوند جز مردمان زیانكار) گوید: من عرضكردم: قربانت من این دعا را از هیچكس پیش از شما نشنیدم: فرمود: همانا از بزرگترین گناهان كبیره نزد خداوند ناامیدى از رحمت خدا و آسوده خاطر بودن از كیفر و مكر خدا است.
شرح:
مجلسى (ره) گوید: مكر خدا همانند استدراج است كه دلش آسوده گردد و از مجازات خداوند در معصیتش نترسد، و معتقد باشد كه گناهش آمرزیده است، زیرا این اعتقاد دروغ پنداشتن وعیدهاى خدا است، و این خوش گمانى بخدا نیست، زیرا خوش گمانى آنست كه عمل كند و آمرزش خواهد و گمان داشته باشد كه عملش مقبول درگاه است و پیش از این گفته شد.