بَابُ السِّبَابِ
1- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّكُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص سِبَابُ الْمُؤْمِنِ كَالْمُشْرِفِ عَلَى الْهَلَكَةِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:63 روایة:1@*@
ترجمه :
از امام صادق علیه السلام روایت شده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: دشنام گوى مؤمن مانند كسى است كه در پرتگاه هلاكت است.
شرح:
در لفظ «سباب» و «مشرف» مجلسى (ره) دو احتمال ذكر كرده یكى «سباب» بكسر سین كه مصدر و بمعناى دشنام گوئى است و «مشرف» بكسر راء كه اسم فاعل و بمعناى كسیكه در پرتگاه هلاكت قرار گیرد، و دیگرى «سباب» بفتح سین و تشدید باء كه صیغه مبالغه و بمعناى بسیار دشنامگو و «مشرف» بفتح راء كه مصدر میمى و به معناى پرت شدن است. سپس درباره خود دشنام گوید: دشنام بحسب لغت شامل قذف یعنى نسبت بزنا و زنازادگى هم میشود، و بعید نیست بیشتر این اخبار نیز شامل آن گردد، ولى در اصطلاح فقهاء آنستكه قذف نباشد مانند اینكه بگوید: اى شرابخوار، اى ملعون، اى سگ، اى خوك،... و امثال اینها كه متضمن استخفاف و توهین باشد.
2- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَیْرٍ عَنْ أَبِى بَصِیرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص سِبَابُ الْمُؤْمِنِ فُسُوقٌ وَ قِتَالُهُ كُفْرٌ وَ أَكْلُ لَحْمِهِ مَعْصِیَةٌ وَ حُرْمَةُ مَالِهِ كَحُرْمَةِ دَمِهِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:64 روایة:2@*@
ترجمه :
امام باقر (علیه السلام) فرمود: كه رسول خدا صلى الله علیه و آله فرموده است: دشنامگویى بمؤمن نافرمانى است، و جنگیدن با او كفر است، و خوردن گوشش (بوسیله غیبت) گناه است، و احترام مال مؤمن مانند احترام خون اوست.
شرح:
مجلسى (ره) گوید: مقصود از كفر در جنگیدن با مؤمن كفرى است كه بمرتكب كبیره اطلاق شود، یا كفر واقعى است در صورتى كه آنرا حلال شمارد، و گفته شده: گویا از باب اینكه جنگیدن از اسباب كفر است بطور مجاز كفر نامیده شده یا مقصود كفران نعمت الفت بین مسلمانان است كه خداوند قرار داده است.
3- عَنْهُ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِى بَصِیرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ رَجُلًا مِنْ بَنِى تَمِیمٍ أَتَى النَّبِیَّ ص فَقَالَ أَوْصِنِی فَكَانَ فِیمَا أَوْصَاهُ أَنْ قَالَ لَا تَسُبُّوا النَّاسَ فَتَكْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَیْنَهُمْ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 64 روایة:3@*@
ترجمه :
حضرت باقر (علیه السلام) مردى از قبیله بنى تمیم نزد پیامبر صلى الله علیه و آله آمده عرض كرد: بمن سفارشى (و وصیتى) بفرما، پس در آنچه حضرت باو سفارش فرمود این بود كه: بمردم دشنام مدهید تا (در نتیجه) كسب عداوت (و دشمنى) میان آنها كنید.
4- ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ عَنْ أَبِى الْحَسَنِ مُوسَى ع فِى رَجُلَیْنِ یَتَسَابَّانِ قَالَ الْبَادِىمِنْهُمَا أَظْلَمُ وَ وِزْرُهُ وَ وِزْرُ صَاحِبِهِ عَلَیْهِ مَا لَمْ یَعْتَذِرْ إِلَى الْمَظْلُومِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:64 روایة:4 @*@
ترجمه :
عبد الرحمن بن حجاج از حضرت موسى بن جعفر (علیه السلام) حدیث كند كه درباره دو مردیكه بهم دشنام دهند فرمود: آنكه آغاز بدشنام كرد ستمكارتر است، و گناه او و گناه رفیقش بگردن اوست تا زمانیكه از ستمكشیده (و مظلوم) معذرت نخواسته.
5- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ مَا شَهِدَ رَجُلٌ عَلَى رَجُلٍ بِكُفْرٍ قَطُّ إِلَّا بَاءَ بِهِ أَحَدُهُمَا إِنْ كَانَ شَهِدَ بِهِ عَلَى كَافِرٍ صَدَقَ وَ إِنْ كَانَ مُؤْمِناً رَجَعَ الْكُفْرُ عَلَیْهِ فَإِیَّاكُمْ وَ الطَّعْنَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:64 روایة:5 @*@
ترجمه :
حضرت باقر علیه السلام فرمود: هیچگاه مردى بكفر مرد دیگر گواهى ندهد (مثل اینكه بگوید: تو كافرى، یا بگوید، اى كافر) جز اینكه از آندو بر گردد، اگر بكفر كافرى گواهى داده (یعنى طرفش واقعاًكافر بوده) كه راست گفته، و اگر مؤمن است كفر بخودش بر گردد، پس مبادا به مومنى طعن زنید.
6- الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَحَدِهِمَا ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِى صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً وَ إِلَّا رَجَعَتْ عَلَى صَاحِبِهَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:65 روایة:6 @*@
ترجمه :
على بن حمزة گوید: از حضرت باقر یا حضرت صادق علیهما السلام شنیدم كه فرمود: همین كه لعنت از دهان كسى بیرون آمد (در هو) مردد ماند، پس اگر جائى پیدا كرد (كه در آن قرار گیرد) برود. وگرنه بصاحب خود( یعنى گوینده) بر گردد.
7- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِی صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ بَیْنَهُمَا فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً وَ إِلَّا رَجَعَتْ عَلَى صَاحِبِهَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:65 روایة:7 @*@
ترجمه :
ابوحمزه ثمالى گوید: شنیدم حضرت باقر (علیه السلام) مىفرمود: (و مانند حدیث گذشته را روایت كرده است).
8- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِذَا قَالَ الرَّجُلُ لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ أُفٍّ خَرَجَ مِنْ وَلَایَتِهِ وَ إِذَا قَالَ أَنْتَ عَدُوِّى كَفَرَ أَحَدُهُمَا وَ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ مِنْ مُؤْمِنٍ عَمَلًا وَ هُوَ مُضْمِرٌ عَلَى أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ سُوءاً
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:65 روایة:8 @*@
ترجمه :
و نیز ابوحمزه گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام مىفرمود: هنگامیكه مردى ببرادر مومن خود بگوید «اف»از پیوند (دینى) با او بیرون رفته، و هرگاه باو بگوید: تو دشمن منى، یكى از آندو كافر شدهاند، و خداوند از هر مومنى كه نیت بد نسبت به برادر مومنش در دل دارد هیچ عملى را نپذیرید.
9- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ رِبْعِیٍّ عَنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ مَا مِنْ إِنْسَانٍ یَطْعُنُ فِى عَیْنِ مُؤْمِنٍ إِلَّا مَاتَ بِشَرِّ مِیتَةٍ وَ كَانَ قَمِناً أَنْ لَا یَرْجِعَ إِلَى خَیْرٍ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه:65 روایة:9 @*@
ترجمه :
حضرت باقر (علیه السلام) فرمود: هیچ انسانى در چشم مومنى (یعنى روبرو) باو طعن نزند جز اینكه ببدترین مرگها بمیرد، و سزاوار است كه بخیر (و سعادت) باز نگردد.