تربیت
Tarbiat.Org

اصول کافی جلد 4
ابی‏جعفر محمد بن یعقوب کلینی مشهور به شیخ کلینی

باب تحمید یعنى ستایش كردن و تمجید یعنى ببزرگى و نیكى ستودن

بَابُ التَّحْمِیدِ وَ التَّمْجِیدِ
1- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْقَمَّاطِ عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاكَ عَلِّمْنِی دُعَاءً جَامِعاً فَقَالَ لِیَ احْمَدِ اللَّهَ فَإِنَّهُ لَا یَبْقَى أَحَدٌ یُصَلِّی إِلَّا دَعَا لَكَ یَقُولُ سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 263 روایة: 1@*@
ترجمه :
1- مفضل گوید: به امام صادق علیه السلام عرض كردم: قربانت گردم دعاء جامعى (یعنى تمام كاملى) به من بیاموز، فرمود: خدا را ستایش كن زیرا هیچ نماز گزارى نیست جز اینكه (آن زمان) براى تو دعا كند (زیرا هر نماز گزارى در نماز) میگوید: (سمع اللّه لمن حمده یعنى): خدایا بشنو سخن كسیكه تو را ستایش كند.
2- عَنْهُ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَیُّ الْأَعْمَالِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ أَنْ تَحْمَدَهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 264 روایة: 2@*@
ترجمه :
2- محمد بن مروان گوید: به حضرت صادق علیه السلام عرض كردم: چه عملى بدرگاه خداى عزوجل محبوبترین همه اعمال است؟ فرمود: اینكه او را ستایش كنى.
3- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَنْبَارِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَحْمَدُ اللَّهَ فِی كُلِّ یَوْمٍ ثَلَاثَمِائَةِ مَرَّةٍ وَ سِتِّینَ مَرَّةً عَدَدَ عُرُوقِ الْجَسَدِ یَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ كَثِیراً عَلَى كُلِّ حَالٍ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 264 روایة: 3@*@
ترجمه :
3- و نیز آن حضرت علیه السلام فرمود: رسول خدا (ص) چنان بود كه روزى سیصد و شصت بار خدا را حمد (ستایش) مى‏كرد بشماره رگهاى بدن، (و اینگونه مى‏فرمود: «الحمد للّه رب العالمین كثیراً على كل حال» (یعنى ستایش مخصوص پروردگار جهانیانیست بسیار بر هر حال).
4- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ حُمَیْدُ بْنُ زِیَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِیثَمِیِّ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ فِی ابْنِ آدَمَ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ سِتِّینَ عِرْقاً مِنْهَا مِائَةٌ وَ ثَمَانُونَ مُتَحَرِّكَةٌ وَ مِنْهَا مِائَةٌ وَ ثَمَانُونَ سَاكِنَةٌ فَلَوْ سَكَنَ الْمُتَحَرِّكُ لَمْ یَنَمْ وَ لَوْ تَحَرَّكَ السَّاكِنُ لَمْ یَنَمْ وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا أَصْبَحَ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ كَثِیراً عَلَى كُلِّ حَالٍ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ سِتِّینَ مَرَّةً وَ إِذَا أَمْسَى قَالَ مِثْلَ ذَلِكَ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 264 روایة: 4@*@
ترجمه :
4- یعقوب بن شعیب گوید: شنیدم حضرت صادق (ع) مى‏فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: همانا در (بدن) آدمیزاد سیصد و شصت رگ است، كه یكصد و هشتاد رگ از آنها مى‏جنبد و یكصد و هشتاد رگ دیگرش ساكن است ،پس اگر رگهاى جنبنده ساكن شود (آدمیزاد) خوابش نبرد، و اگر یكى از رگهاى ساكن به جنبش در آید خوابش نبرد، و رسول خدا(ص) چنان بود كه چون بامداد مى‏كرد سیصد و شصت بار مى‏فرمود: «الحمد للّه رب العالمین كثیراً على كل حال»، و چون شام میكرد مانند آنرا مى‏گفت.
5- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ الْعَبَّاسِ عَنْ سَعِیدِ بْنِ جَنَاحٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو مَسْعُودٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ قَالَ أَرْبَعَ مَرَّاتٍ إِذَا أَصْبَحَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ فَقَدْ أَدَّى شُكْرَ یَوْمِهِ وَ مَنْ قَالَهَا إِذَا أَمْسَى فَقَدْ أَدَّى شُكْرَ لَیْلَتِهِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 265 روایة: 5@*@
ترجمه :
5- حضرت صادق (ع) فرمود: هر كه چون صبح كند چهار بار بگوید: «الحمدللّه رب العالمین» هر آینه شكر آن روزش را اداد كرده، و هر كه آنرا همینكه شام كرد بگوید هر آینه شكر آن شبش را ادا كرده است.
6- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَسَّانَ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كُلُّ دُعَاءٍ لَا یَكُونُ قَبْلَهُ تَحْمِیدٌ فَهُوَ أَبْتَرُ إِنَّمَا التَّحْمِیدُ ثُمَّ الثَّنَاءُ قُلْتُ مَا أَدْرِی مَا یُجْزِی مِنَ التَّحْمِیدِ وَ التَّمْجِیدِ قَالَ یَقُولُ اللَّهُمَّ أَنْتَ الْأَوَّلُ فَلَیْسَ قَبْلَكَ شَیْ‏ءٌ وَ أَنْتَ الْ‏آخِرُ فَلَیْسَ بَعْدَكَ شَیْ‏ءٌ وَ أَنْتَ الظَّاهِرُ فَلَیْسَ فَوْقَكَ شَیْ‏ءٌ وَ أَنْتَ الْبَاطِنُ فَلَیْسَ دُونَكَ شَیْ‏ءٌ وَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 265 روایة: 6@*@
ترجمه :
6- برخى از یاران على بن حسان از حضرت صادق (ع) حدیث كند كه فرمود: هر دعائى كه پیش از آن حمد و ستایش (خداوند) نباشد آن ناتمام و پى بریده است، حمد باید و سپس ثناء گویى او، عرض كردم: من نمى‏دانم چه اندازه از تمحید و تمجید كفایت كند؟ فرمود: مى‏گوید: «الهم انت الاول فلیس قلبك شى‏ء، و انت الاحر فلیس بعدك شى‏ء، و انت الظاهر فلیس فوقك شى‏ء، و انت الباطن فلیس دونك شى‏ء، و انت العزیز الحكیم».
7- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع مَا أَدْنَى مَا یُجْزِی مِنَ التَّحْمِیدِ قَالَ تَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی عَلَا فَقَهَرَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مَلَكَ فَقَدَرَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی بَطَنَ فَخَبَرَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یُمِیتُ الْأَحْیَاءَ وَ یُحْیِی الْمَوْتَى وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 265 روایة: 7@*@
ترجمه :
7- و نیز گوید: از آن حضرت پرسیدم در تمحید (و سپاس گوئى خداوند) چه اندازه بس است؟ فرمود: مى‏گوئى: «الحمدللّه الذى علا فقهر، و الحمد للّه الذى ملك فقدر، و الحمد للّه الذى بطن فخبر، و الحمدللّه الذى (یمیت الاحیاء و) یحیى موتى و هو على كل شى‏ء قدیر».