بَابُ دَعَوَاتٍ مُوجَزَاتٍ لِجَمِیعِ الْحَوَائِجِ لِلدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ سَهْلٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جُنْدَبٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی أَخْشَاكَ كَأَنِّی أَرَاكَ وَ أَسْعِدْنِی بِتَقْوَاكَ وَ لَا تُشْقِنِی بِنَشْطِی لِمَعَاصِیكَ وَ خِرْ لِی فِی قَضَائِكَ وَ بَارِكْ لِی فِی قَدَرِكَ حَتَّى لَا أُحِبَّ تَأْخِیرَ مَا عَجَّلْتَ وَ لَا تَعْجِیلَ مَا أَخَّرْتَ وَ اجْعَلْ غِنَایَ فِی نَفْسِی وَ مَتِّعْنِی بِسَمْعِی وَ بَصَرِی وَ اجْعَلْهُمَا الْوَارِثَیْنِ مِنِّی وَ انْصُرْنِی عَلَى مَنْ ظَلَمَنِی وَ أَرِنِی فِیهِ قُدْرَتَكَ یَا رَبِّ وَ أَقِرَّ بِذَلِكَ عَیْنِی
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 368 روایة: 1@*@
ترجمه :
1- حضرت صادق (ع) فرمود: بگو (دعائى را كه ترجمهاش چنین است): «بار خدایا مرا از خود ترسان كن چنانكه گویا ترا بچشم ببینم و با تقواى نسبت به خودت مرا سعادتمند گردان، و بوسیله نشاط در نافرمانیت مرا بدبخت مكن، و خیر و سعادت مرا در حكم خود بخواه، و قضا و قدر خود را بر من مبارك گردان تا بدانجا كه پس افتادن آنچه را در آن شتاب دارى دوست نداشته باشم، و شتاب در آنچه پس افتادنش را خواهى نخواهم، و توانگرى مرا در خودم مقرر فرما، و بگوش و چشمم مرا بهرهمند ساز، و آندو را وارث من گردان (یعنى آنچه از آندو بدست من آید براى من باقى نگهدار) و مرا بآن كس كه به من ستم كند یارى فرما، و قدرت خودت را درباره او به من بنما اى پروردگار، و دیدهام را بدان روشن كن».
2- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَى عَنْ أَبِی سُلَیْمَانَ الْجَصَّاصِ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مَیْمُونٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ اللَّهُمَّ أَعِنِّی عَلَى هَوْلِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ أَخْرِجْنِی مِنَ الدُّنْیَا سَالِماً وَ زَوِّجْنِی مِنَ الْحُورِ الْعِینِ وَ اكْفِنِی مَئُونَتِی وَ مَئُونَةَ عِیَالِی وَ مَئُونَةَ النَّاسِ وَ أَدْخِلْنِی بِرَحْمَتِكَ فِی عِبَادِكَ الصَّالِحِینَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 369 روایة: 2@*@
ترجمه :
2- ابراهیم بن میمون گوید: شنیدم حضرت صادق (ع) دعائى مىخواند (كه ترجمهاش این است): «بار خدایا بر هراس روز قیامت مرا یارى فرما، و از دنیا سالم بیرونم ببر، و حور العین را به من تزویج كن، و خرج خود و عیالم و خرج مردم را از من كفایت فرما، و مرا برحمت خود در زمره بندگان شایستهات در آور».
3- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنْ حَرِیزٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ مِنْ كُلِّ خَیْرٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُكَ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ كُلِّ سُوءٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُكَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ عَافِیَتَكَ فِی أُمُورِی كُلِّهَا وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْیِ الدُّنْیَا وَ عَذَابِ الْآخِرَةِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 369 روایة: 3@*@
ترجمه :
3- زراره از حضرت باقر (ع) حدیث كند كه فرمود: بگو (دعائى را كه ترجمهاش چنین است): «بار خدایا از تو خواهم هر خوبى را كه دانشت آن را فرا گرفته، و به تو پناه برم از هر بدى كه دانشت آن را احاطه كرده، بار خدایا از تو خواهم عافیت خود را در همه كارهایم، و پناه برم به تو از خوارى و رسوائى دنیا و از عذاب آخرت».
4- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً عَنْ عَلِیِّ بْنِ زِیَادٍ قَالَ كَتَبَ عَلِیُّ بْنُ بَصِیرٍ یَسْأَلُهُ أَنْ یَكْتُبَ لَهُ فِی أَسْفَلِ كِتَابِهِ دُعَاءً یُعَلِّمُهُ إِیَّاهُ یَدْعُو بِهِ فَیُعْصَمُ بِهِ مِنَ الذُّنُوبِ جَامِعاً لِلدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَكَتَبَ ع بِخَطِّهِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِیلَ وَ سَتَرَ الْقَبِیحَ وَ لَمْ یَهْتِكِ السِّتْرَ عَنِّی یَا كَرِیمَ الْعَفْوِ یَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالرَّحْمَةِ یَا صَاحِبَ كُلِّ نَجْوَى وَ یَا مُنْتَهَى كُلِّ شَكْوَى یَا كَرِیمَ الصَّفْحِ یَا عَظِیمَ الْمَنِّ یَا مُبْتَدِئَ كُلِّ نِعْمَةٍ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا یَا رَبَّاهْ یَا سَیِّدَاهْ یَا مَوْلَاهْ یَا غِیَاثَاهْ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَسْأَلُكَ أَنْ لَا تَجْعَلَنِی فِی النَّارِ ثُمَّ تَسْأَلُ مَا بَدَا لَكَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 369 روایة: 4@*@
ترجمه :
4- على بن زیاد گوید: على بن بصیر بدان حضرت نامه نوشت و درخواست كرد كه در پائین نامهاش دعائى براى او بنویسد و بیاموزد كه بوسیله آن از گناهان نگهدارى شود و دعائى جامع براى (حوائج) دنیا و آخرت باشد، پس حضرت علیه السلام در پاسخش به خط خود نوشت (دعائى كه ترجمهاش اینست): «بسم اللّه الرحمن الرحیم اى كسیكه نیك را آشكار كند، و زشت را بپوشاند، و پرده مرا ندرد، اى در گذشت كریم، و اى خوش در گذرنده (از گناه) اى وسیع در آمرزش اى پر بخشش در رحمت اى دمساز در هر راز، و اى پایان هر شكایت، اى در گذرنده با كرامت، و اى بزرگ در منت، اى آغاز كننده بهر نعمت جلوتر از استحقاق آن، اى پروردگار و اى آقا و اى فریاد رس، رحمت بر محمد و آلش فرست و از تو خواهم كه درد و زخم جا ندهى» سپس بخواه هر چه خواهى.
5- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیِّ وَ أَبِی طَالِبٍ عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فِی كُلِّ كُرْبَةٍ وَ أَنْتَ رَجَائِی فِی كُلِّ شِدَّةٍ وَ أَنْتَ لِی فِی كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِی ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ كَمْ مِنْ كَرْبٍ یَضْعُفُ عَنْهُ الْفُؤَادُ وَ تَقِلُّ فِیهِ الْحِیلَةُ وَ یَخْذُلُ عَنْهُ الْقَرِیبُ وَ الْبَعِیدُ وَ یَشْمَتُ بِهِ الْعَدُوُّ وَ تَعْنِینِی فِیهِ الْأُمُورُ أَنْزَلْتُهُ بِكَ وَ شَكَوْتُهُ إِلَیْكَ رَاغِباً فِیهِ عَمَّنْ سِوَاكَ فَفَرَّجْتَهُ وَ كَشَفْتَهُ وَ كَفَیْتَنِیهِ فَأَنْتَ وَلِیُّ كُلِّ نِعْمَةٍ وَ صَاحِبُ كُلِّ حَاجَةٍ وَ مُنْتَهَى كُلِّ رَغْبَةٍ فَلَكَ الْحَمْدُ كَثِیراً وَ لَكَ الْمَنُّ فَاضِلًا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 370 روایة: 5@*@
ترجمه :
5- حضرت صادق (ع) فرمود: «اللهم انت ثقتى فى كل كربة و انت رجائى فى كل شدة و انت لى فى كل امر نزل بى ثقة وعدة، كم من كرب یضعف عنه المؤاد و تقل فیه الحیلة و یخذل عنه القریب و البعید، و یشمت به العدو تعمنینى فیه الامور انزلته بك و شكوته الیك راغباً فیه عمن سواك ففرحته و كشفته و كفیتنیه، فأنت ولى كل نعمة و صاحب كل حاجة و منتهى كل رغبة؛ فلك الحمد كثیراً و لك المن فاضلاً».
6- عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبَانٍ عَنْ عِیسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْقُمِّیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِجَلَالِكَ وَ جَمَالِكَ وَ كَرَمِكَ أَنْ تَفْعَلَ بِی كَذَا وَ كَذَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 370 روایة: 6@*@
ترجمه :
6- عیسى بن عبداللّه قمى از حضرت صادق (ع) حدیث كند كه فرمود: بگو: «اللهم انى اسئلك بجلالك و جمالك و كرامك ان تفعل بى كذا و كذا» (و بجاى «كذا و كذا» حاجت خود را ذكر كند).
7- عَنْهُ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ یُونُسَ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ ع قَالَ قَالَ لِی أَكْثِرْ مِنْ أَنْ تَقُولَ اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْنِی مِنَ الْمُعَارِینَ وَ لَا تُخْرِجْنِی مِنَ التَّقْصِیرِ قَالَ قُلْتُ أَمَّا الْمُعَارِینَ فَقَدْ عَرَفْتُ فَمَا مَعْنَى لَا تُخْرِجْنِی مِنَ التَّقْصِیرِ قَالَ كُلُّ عَمَلٍ تَعْمَلُهُ تُرِیدُ بِهِ وَجْهَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَكُنْ فِیهِ مُقَصِّراً عِنْدَ نَفْسِكَ فَإِنَّ النَّاسَ كُلَّهُمْ فِی أَعْمَالِهِمْ فِی مَا بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مُقَصِّرُونَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 370 روایة: 7@*@
ترجمه :
7- فضل بن یونس از حضرت ابى الحسن (موسى بن جعفر) علیه السلام حدیث كند كه آن حضرت به من فرمود: این دعا را بسیار بخوان: «(اللهم) لا تجعلنى من المعارین و لا تخرجنى من التقصیر» (یعنى بار خدایا مرا از عاریت داده شدگان (ایمان) قرار مده: و از تقصیر بیرون مبر) گوید: من عرضكردم: اما عاریت داده شدگان، معنایش را دانستم، آیا معناى «مرا از تقصیر بیرون مبر» چیست؟ (و یعنى چه؟) فرمود: هر كارى را كه بخاطر خداى عزوجل انجام دهى پس خود را در آن كار پیش خود مقصر بدان، زیرا كه همه مردم در كارهایشان میان خود و خداى عزوجل تقصیر كار و مقصرند.
8- عَنْهُ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبَانٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَعْیَنَ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع لَقَدْ غَفَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْبَادِیَةِ بِكَلِمَتَیْنِ دَعَا بِهِمَا قَالَ اللَّهُمَّ إِنْ تُعَذِّبْنِی فَأَهْلٌ لِذَلِكَ أَنَا وَ إِنْ تَغْفِرْ لِی فَأَهْلٌ لِذَلِكَ أَنْتَ فَغَفَرَ اللَّهُ لَهُ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 371 روایة: 8@*@
ترجمه :
8- حضرت باقر (ع) فرمود: به حقیقت و راستى كه خدا مردى بیابانى را با دو كلمه كه با آنها بدرگاه خداوند دعا كرد آمرزید (و آن دو كلمه این بود كه) گفت: «اللهم ان تعذبنى فأهل لذلك انا، و ان تغفر لى فأهل لذلك انت» (یعنى بار خدایا اگر مرا عذاب فرمائى پس من سزاوار آنم، و اگر بیامرزى پس تو شایسته آنى) پس خداوند او را آمرزید.
9- عَنْهُ عَنْ یَحْیَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی الْبِلَادِ عَنْ عَمِّهِ عَنِ الرِّضَا ع قَالَ یَا مَنْ دَلَّنِی عَلَى نَفْسِهِ وَ ذَلَّلَ قَلْبِی بِتَصْدِیقِهِ أَسْأَلُكَ الْأَمْنَ وَ الْإِیمَانَ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 371 روایة: 9@*@
ترجمه :
9- حضرت رضا علیه السلام (این دعا را مىخواند) فرمود: «یا من دلنى على نفسه، و ذلل قلبى بتصدیقه اسئلك الامن و الایمان فى الدنیا و الاخرة».
10- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِیهِ قَالَ رَأَیْتُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع فِی فِنَاءِ الْكَعْبَةِ فِی اللَّیْلِ وَ هُوَ یُصَلِّی فَأَطَالَ الْقِیَامَ حَتَّى جَعَلَ مَرَّةً یَتَوَكَّأُ عَلَى رِجْلِهِ الْیُمْنَى وَ مَرَّةً عَلَى رِجْلِهِ الْیُسْرَى ثُمَّ سَمِعْتُهُ یَقُولُ بِصَوْتٍ كَأَنَّهُ بَاكٍ یَا سَیِّدِی تُعَذِّبُنِی وَ حُبُّكَ فِی قَلْبِی أَمَا وَ عِزَّتِكَ لَئِنْ فَعَلْتَ لَتَجْمَعَنَّ بَیْنِی وَ بَیْنَ قَوْمٍ طَالَ مَا عَادَیْتُهُمْ فِیكَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 371 روایة: 10@*@
ترجمه :
10- محمد بن ابى حمزه از پدرش نقل كند كه گوید: شبى حضرت على بن الحسین علیهماالسلام را در كنار خانه كعبه دیدم كه نماز مىخواند و قیام آنرا طول داد تا بحدى كه گاهى براى پاى راستش تكیه مىداد، و گاهى بر پاى چپ، سپس شنیدم با صدائى مانند شخص گریبان مىگفت: «یا سیدى تعذبنى و حبك فى قلبى،؟ اما و عزتك لئن فعلت لتجمعن بینى و بین قوم طال ما عادیتهم فیك». (یعنى آقاى من آیا مرا عذاب كنى با اینكه دوستى تو را در دل دارم؟ هر آینه بعزت سوگند اگر چنین كنى میان من و مردمى جمع كنى و یا مرا با مردمى گردآورى كه دیر زمانى بخاطر تو با آنان دشمنى ورزیدهام).
11- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ قَالَ إِنِّی كُنْتُ أَسْمَعُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع أَكْثَرَ مَا یُلِحُّ بِهِ فِی الدُّعَاءِ عَلَى اللَّهِ بِحَقِّ الْخَمْسَةِ یَعْنِی رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ ص
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 372 روایة: 11@*@
ترجمه :
11- داود رقى گوید: من شنیدم كه حضرت صادق (ع) بیشتر چیزى كه در هنگام دعا بر آن اصرار داشت این بود كه خدا را بحق پنج تن مىخواند، یعنى رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین صلوات اللّه علیهم اجمعین.
12- عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ الْكَرْخِیِّ قَالَ عَلَّمَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع دُعَاءً وَ أَمَرَنَا أَنْ نَدْعُوَ بِهِ یَوْمَ الْجُمُعَةِ اللَّهُمَّ إِنِّی تَعَمَّدْتُ إِلَیْكَ بِحَاجَتِی وَ أَنْزَلْتُ بِكَ الْیَوْمَ فَقْرِی وَ مَسْكَنَتِی فَأَنَا الْیَوْمَ لِمَغْفِرَتِكَ أَرْجَى مِنِّی لِعَمَلِی وَ لَمَغْفِرَتُكَ وَ رَحْمَتُكَ أَوْسَعُ مِنْ ذُنُوبِی فَتَوَلَّ قَضَاءَ كُلِّ حَاجَةٍ هِیَ لِی بِقُدْرَتِكَ عَلَیْهَا وَ تَیْسِیرِ ذَلِكَ عَلَیْكَ وَ لِفَقْرِی إِلَیْكَ فَإِنِّی لَمْ أُصِبْ خَیْراً قَطُّ إِلَّا مِنْكَ وَ لَمْ یَصْرِفْ عَنِّی أَحَدٌ شَرّاً قَطُّ غَیْرُكَ وَ لَیْسَ أَرْجُو لآِخِرَتِی وَ دُنْیَایَ سِوَاكَ وَ لَا لِیَوْمِ فَقْرِی وَ یَوْمِ یُفْرِدُنِی النَّاسُ فِی حُفْرَتِی وَ أُفْضِی إِلَیْكَ یَا رَبِّ بِفَقْرِی
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 372 روایة: 12@*@
ترجمه :
12- ابراهیم كرخى گوید: امام صادق علیه السلام دعائى بما آموخت و بما دستور داد كه آنرا در روز جمعه بخوانیم: «اللهم انى تعمدت الیك بحاجتى و أنزلت بك الیوم فقرى و مسكنتى فأنا الیوم لمغفرتك أرجا منى لعملى و لمغفرتك و رحمتك أوسع من ذنوبى فتول قضاء كل حاجة هى لى بقدرتك علیها و تیسیر ذلك علیك و لفقرى الیك فانى لم اصب خیراً قط الا منك و لم یصرف عنى أحد شراً قط غیرك و لیس أرجو لاخرتى و دنیاى سواك، و لا لیوم فقرى (و) یوم یفردنى الناس فى حفرتى و افضى الیك یا رب بفقرى».
13- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَطِیَّةَ عَنْ زَیْدٍ الصَّائِغِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع ادْعُ اللَّهَ لَنَا فَقَالَ اللَّهُمَّ ارْزُقْهُمْ صِدْقَ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءَ الْأَمَانَةِ وَ الْمُحَافَظَةَ عَلَى الصَّلَوَاتِ اللَّهُمَّ إِنَّهُمْ أَحَقُّ خَلْقِكَ أَنْ تَفْعَلَهُ بِهِمُ اللَّهُمَّ وَ افْعَلْهُ بِهِمْ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 372 روایة: 13@*@
ترجمه :
13- زید صائغ گوید: به حضرت صادق (ع) عرضكردم: براى ما دعا كن، پس (درباره ما دعائى) فرمود: (كه ترجمهاش اینست) «بار خدایا روزى ایشان كن راستگوئى و امانت دارى و محافظت بر أداى نمازها را، بار خدایا اینان سزاوارترین خلق تو هستند كه اینكار را درباره آنها انجام دهى بار خدایا آنرا درباره آنان انجام ده».
14- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ كَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ص یَقُولُ اللَّهُمَّ مُنَّ عَلَیَّ بِالتَّوَكُّلِ عَلَیْكَ وَ التَّفْوِیضِ إِلَیْكَ وَ الرِّضَا بِقَدَرِكَ وَ التَّسْلِیمِ لِأَمْرِكَ حَتَّى لَا أُحِبَّ تَعْجِیلَ مَا أَخَّرْتَ وَ لَا تَأْخِیرَ مَا عَجَّلْتَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 372 روایة: 14@*@
ترجمه :
14- حضرت على بن الحسین علیهما السلام فرمود: امیرالمؤمنین علیه السلام (در اینگونه دعا) مىفرمود: «اللهم من على بالتوكل علیك و التفویض الیك و الرضا بقدرك والتسلیم لامرك، حتى لا احب تعجیل ما اخرت و لا تاخیر ما عجلت یا رب العالمین».
15- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ سُحَیْمٍ عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ وَ هُوَ رَافِعٌ یَدَهُ إِلَى السَّمَاءِ رَبِّ لَا تَكِلْنِی إِلَى نَفْسِی طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً لَا أَقَلَّ مِنْ ذَلِكَ وَ لَا أَكْثَرَ قَالَ فَمَا كَانَ بِأَسْرَعَ مِنْ أَنْ تَحَدَّرَ الدُّمُوعُ مِنْ جَوَانِبِ لِحْیَتِهِ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیَّ فَقَالَ یَا ابْنَ أَبِی یَعْفُورٍ إِنَّ یُونُسَ بْنَ مَتَّى وَكَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى نَفْسِهِ أَقَلَّ مِنْ طَرْفَةِ عَیْنٍ فَأَحْدَثَ ذَلِكَ الذَّنْبَ قُلْتُ فَبَلَغَ بِهِ كُفْراً أَصْلَحَكَ اللَّهُ قَالَ لَا وَ لَكِنَّ الْمَوْتَ عَلَى تِلْكَ الْحَالِ هَلَاكٌ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 373 روایة: 15@*@
ترجمه :
15- ابن أبى یعفور گوید: شنیدم از امام صادق علیه السلام كه در حالیكه دست بآسمان برداشته بود مىگفت: «رب لا تكلنى الى نفسى طرفه عین ابداً لا اقل من ذلك و لا اكثر» (یعنى پروردگارا مرا چشم بهمزدنى بخودم وامگذار نه كمتر از آن و نه بیشتر) گوید: اینرا گفت و اشك هایش از اطراف محاسنش مىریخت، سپس رو بمن كرد، و فرمود، اى پسر أبى یعفور همانا یونس بن متى را خداوند كمتر از چشم بهمزدنى بخودش واگذارد و آن گناه را (یعنى ترك اولى را) انجام داد، عرضكردم: خداوند كار شما را نیكو كند آیا آن كار او را بحد كفر رسانید؟ نه ولى مردن با اینحال هلاكت است (و لایق بشأن انبیاء و پیمبران الهى نیست).
16- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ رَفَعَهُ قَالَ أَتَى جَبْرَئِیلُ ع إِلَى النَّبِیِّ ص فَقَالَ لَهُ إِنَّ رَبَّكَ یَقُولُ لَكَ إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْبُدَنِی یَوْماً وَ لَیْلَةً حَقَّ عِبَادَتِی فَارْفَعْ یَدَیْكَ إِلَیَّ وَ قُلِ اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً خَالِداً مَعَ خُلُودِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً لَا مُنْتَهَى لَهُ دُونَ عِلْمِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً لَا أَمَدَ لَهُ دُونَ مَشِیئَتِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً لَا جَزَاءَ لِقَائِلِهِ إِلَّا رِضَاكَ اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ كُلُّهُ وَ لَكَ الْمَنُّ كُلُّهُ وَ لَكَ الْفَخْرُ كُلُّهُ وَ لَكَ الْبَهَاءُ كُلُّهُ وَ لَكَ النُّورُ كُلُّهُ وَ لَكَ الْعِزَّةُ كُلُّهَا وَ لَكَ الْجَبَرُوتُ كُلُّهَا وَ لَكَ الْعَظَمَةُ كُلُّهَا وَ لَكَ الدُّنْیَا كُلُّهَا وَ لَكَ الْآخِرَةُ كُلُّهَا وَ لَكَ اللَّیْلُ وَ النَّهَارُ كُلُّهُ وَ لَكَ الْخَلْقُ كُلُّهُ وَ بِیَدِكَ الْخَیْرُ كُلُّهُ وَ إِلَیْكَ یَرْجِعُ الْأَمْرُ كُلُّهُ عَلَانِیَتُهُ وَ سِرُّهُ اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً أَبَداً أَنْتَ حَسَنُ الْبَلَاءِ جَلِیلُ الثَّنَاءِ سَابِغُ النَّعْمَاءِ عَدْلُ الْقَضَاءِ جَزِیلُ الْعَطَاءِ حَسَنُ الْآلَاءِ إِلَهُ مَنْ فِی الْأَرْضِ وَ إِلَهُ مَنْ فِی السَّمَاءِ اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ فِی السَّبْعِ الشِّدَادِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِی الْأَرْضِ الْمِهَادِ وَ لَكَ الْحَمْدُ طَاقَةَ الْعِبَادِ وَ لَكَ الْحَمْدُ سَعَةَ الْبِلَادِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِی الْجِبَالِ الْأَوْتَادِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِی اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى وَ لَكَ الْحَمْدُ فِی النَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى وَ لَكَ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَ الْأُولَى وَ لَكَ الْحَمْدُ فِی الْمَثَانِی وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ وَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ وَ الْأَرْضُ جَمِیعاً قَبْضَتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ السَّمَاوَاتُ مَطْوِیَّاتٌ بِیَمِینِهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى عَمَّا یُشْرِكُونَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ كُلُّ شَیْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ سُبْحَانَكَ رَبَّنَا وَ تَعَالَیْتَ وَ تَبَارَكْتَ وَ تَقَدَّسْتَ خَلَقْتَ كُلَّ شَیْءٍ بِقُدْرَتِكَ وَ قَهَرْتَ كُلَّ شَیْءٍ بِعِزَّتِكَ وَ عَلَوْتَ فَوْقَ كُلِّ شَیْءٍ بِارْتِفَاعِكَ وَ غَلَبْتَ كُلَّ شَیْءٍ بِقُوَّتِكَ وَ ابْتَدَعْتَ كُلَّ شَیْءٍ بِحِكْمَتِكَ وَ عِلْمِكَ وَ بَعَثْتَ الرُّسُلَ بِكُتُبِكَ وَ هَدَیْتَ الصَّالِحِینَ بِإِذْنِكَ وَ أَیَّدْتَ الْمُؤْمِنِینَ بِنَصْرِكَ وَ قَهَرْتَ الْخَلْقَ بِسُلْطَانِكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَحْدَكَ لَا شَرِیكَ لَكَ لَا نَعْبُدُ غَیْرَكَ وَ لَا نَسْأَلُ إِلَّا إِیَّاكَ وَ لَا نَرْغَبُ إِلَّا إِلَیْكَ أَنْتَ مَوْضِعُ شَكْوَانَا وَ مُنْتَهَى رَغْبَتِنَا وَ إِلَهُنَا وَ مَلِیكُنَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 373 روایة: 16@*@
ترجمه :
16- احمد بن محمد بن خالد در حدیث مرفوعى (كه سند آن بمعصوم علیه السلام رسانده) حدیث كند كه جبرئیل خدمت پیغمبر (ص) آمده و باو عرضكرد: همانا پروردگارت بتو مىفرماید: هرگاه خواستى در شب و روزى چنانچه شاید مرا پرستش كنى پس دستهایت را بسوى من بردار و بگو: «اللهم لك الحمد حمداً خالداً مع خلودك و لك الحمد حمداً لا منتهى له دون علمك، و لك الحمد حمداً لا امد له دون مشیئتك، و لك الحمد حمداً لا جزاء لقائله الا رضاك، اللهم لك الحمد كله، و لك المن كله، و لك الفخر كله، و لك البهاء كله، و لك النور كله، و لك العزة كلها، و لك الجبروت كلها، و لك العظمة كلها، و لك الدنیا كلها، و لك الاخرة كلها، و لك اللیل و النهار كله، و لك الخلق كله، و بیدك الخیر كله، و الیك یرجع الامر كله، علانیته و سره اللهم لك الحمد حمداً ابداً انت حسن البلاء، جلیل الثناء، سابغ النعماء، عدل القضاء، جزیل العطاء، حسن الالاء، اله (من) فى الارض و اله (من) فى السماء، اللهم لك الحمد فى السبع الشداد، و لك الحمد فى الارض المهاد، و لك الحمد طاقة العباد، و لك الحمد سعة البلاد، و لك الحمد فى الجبال الاوتاد، و لك الحمد فى اللیل اذا یغشى، و لك الحمد فى النهار اذا تجلى، و لك الحمد فى الاخرة و الاولى، و لك الحمد فى المثانى، و القرآن العظیم، و سبحان اللّه و بحمده و الارض جمیعاً قبضتة یوم القیامة و السماوات مطویات بیمینه، سبحانه و تعالى عما یشركون، سبحان اللّه و بحمده كل شىء هالك الا وجهه سبحانك ربنا و تعالیت و تباركت و تقدست خلقت كل شىء بقدرتك، و قهرت كل شىء بعزتك، و علوت فوق كل شىء بارتفاعك، و غلبت كل شىء بقوتك، و ابتدعت كل شىء بحكمتك، و علمك و بعثت الرسل بكتبك، و هدیت الصالحین باذنك، و ایدت المومنین بنصرك، و قهرت الخلق بسلطانك، لا اله الا انت وحدك لا شریك لك لا نعبد غیرك و لا نسئل الا ایاك و لا نرغب الا الیك انت موضع شكوانا و منتهى رغبتنا و الهنا و ملیكنا».
17- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع ابْتِدَاءً مِنْهُ یَا مُعَاوِیَةُ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ رَجُلًا أَتَى أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ص فَشَكَا الْإِبْطَاءَ عَلَیْهِ فِی الْجَوَابِ فِی دُعَائِهِ فَقَالَ لَهُ أَیْنَ أَنْتَ عَنِ الدُّعَاءِ السَّرِیعِ الْإِجَابَةِ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ مَا هُوَ قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْعَظِیمِ الْأَعْظَمِ الْأَجَلِّ الْأَكْرَمِ الْمَخْزُونِ الْمَكْنُونِ النُّورِ الْحَقِّ الْبُرْهَانِ الْمُبِینِ الَّذِی هُوَ نُورٌ مَعَ نُورٍ وَ نُورٌ مِنْ نُورٍ وَ نُورٌ فِی نُورٍ وَ نُورٌ عَلَى نُورٍ وَ نُورٌ فَوْقَ كُلِّ نُورٍ وَ نُورٌ یُضِیءُ بِهِ كُلُّ ظُلْمَةٍ وَ یُكْسَرُ بِهِ كُلُّ شِدَّةٍ وَ كُلُّ شَیْطَانٍ مَرِیدٍ وَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ لَا تَقِرُّ بِهِ أَرْضٌ وَ لَا تَقُومُ بِهِ سَمَاءٌ وَ یَأْمَنُ بِهِ كُلُّ خَائِفٍ وَ یَبْطُلُ بِهِ سِحْرُ كُلِّ سَاحِرٍ وَ بَغْیُ كُلِّ بَاغٍ وَ حَسَدُ كُلِّ حَاسِدٍ وَ یَتَصَدَّعُ لِعَظَمَتِهِ الْبَرُّ وَ الْبَحْرُ وَ یَسْتَقِلُّ بِهِ الْفُلْكُ حِینَ یَتَكَلَّمُ بِهِ الْمَلَكُ فَلَا یَكُونُ لِلْمَوْجِ عَلَیْهِ سَبِیلٌ وَ هُوَ اسْمُكَ الْأَعْظَمُ الْأَعْظَمُ الْأَجَلُّ الْأَجَلُّ النُّورُ الْأَكْبَرُ الَّذِی سَمَّیْتَ بِهِ نَفْسَكَ وَ اسْتَوَیْتَ بِهِ عَلَى عَرْشِكَ وَ أَتَوَجَّهُ إِلَیْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ أَسْأَلُكَ بِكَ وَ بِهِمْ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَفْعَلَ بِی كَذَا وَ كَذَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 374 روایة: 17@*@
ترجمه :
17- معاویة بن عمار گوید: حضرت صادق (ع) بدون سخن و پرسشى بمن فرمود: اى معاویة آیا مىدانى كه مردى خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و از اینكه اجابت دعایش دیر شده بود بآنحضرت شكایت كرد، آنحضرت باو فرمود: چرا دعاى سریع الاجابة را (یعنى دعائى كه زود باجابت رسد) نخواندى؟ آنمرد عرضكرد: آندعا كدام است؟ فرمود: بگو: «اللهم انى اسئلك باسمك العظیم الاعظم الاجل الاكرم المخزون المكنون النور الحق البرهان المبین الذى هو نور، مع نور و نور من نور و نور فى نور، و نور على نور و نور فوق كل نور، و نور یضىء به كل ظلمة و یكسر به كل شدة و كل شیطان مرید و كل جبار عنید، لا تقر به ارض و لا تقوم به سماء، و یا من به كل خائف، و یبطل به سحر كل ساحر، و بغى كل باغ، و حسد كل حاسد، و یتصدع لعظمته البر و البحر، و یستقل به الفلك، حین یتكلم به الملك، فلا یكون للموج علیه سبیل و هو اسمك الاعظم الاعظم، الاجل الاجل النور الاكبر، الذى سمیت به نفسك، و استویت به على عرشك و أتوجه الیك بمحمد واهل بیته اسئلك بك و بهم ان تصلى على و محمد و آل محمد و ان تفعل بى كذا و كذا».
18- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ خَلَفِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ قَالَ أَمْلَى عَلَیَّ هَذَا الدُّعَاءَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ جَامِعٌ لِلدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ تَقُولُ بَعْدَ حَمْدِ اللَّهِ وَ الثَّنَاءِ عَلَیْهِ اللَّهُمَّ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَلِیمُ الْكَرِیمُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْمَلِكُ الْجَبَّارُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الرَّحِیمُ الْغَفَّارُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ شَدِیدُ الْمِحَالِ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْكَبِیرُ الْمُتَعَالِ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْمَنِیعُ الْقَدِیرُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْغَفُورُ الشَّكُورُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَمِیدُ الْمَجِیدُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَنَّانُ الْمَنَّانُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَلِیمُ الدَّیَّانُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْجَوَادُ الْمَاجِدُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْوَاحِدُ الْأَحَدُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْغَائِبُ الشَّاهِدُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الظَّاهِرُ الْبَاطِنُ وَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ بِكُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ تَمَّ نُورُكَ فَهَدَیْتَ وَ بَسَطْتَ یَدَكَ فَأَعْطَیْتَ رَبَّنَا وَجْهُكَ أَكْرَمُ الْوُجُوهِ وَ جِهَتُكَ خَیْرُ الْجِهَاتِ وَ عَطِیَّتُكَ أَفْضَلُ الْعَطَایَا وَ أَهْنَؤُهَا تُطَاعُ رَبَّنَا فَتَشْكُرُ وَ تُعْصَى رَبَّنَا فَتَغْفِرُ لِمَنْ شِئْتَ تُجِیبُ الْمُضْطَرِّینَ وَ تَكْشِفُ السُّوءَ وَ تَقْبَلُ التَّوْبَةَ وَ تَعْفُو عَنِ الذُّنُوبِ لَا تُجَازَى أَیَادِیكَ وَ لَا تُحْصَى نِعَمُكَ وَ لَا یَبْلُغُ مِدْحَتَكَ قَوْلُ قَائِلٍ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ رُوحَهُمْ وَ رَاحَتَهُمْ وَ سُرُورَهُمْ وَ أَذِقْنِی طَعْمَ فَرَجِهِمْ وَ أَهْلِكْ أَعْدَاءَهُمْ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنَا عَذَابَ النَّارِ وَ اجْعَلْنَا مِنَ الَّذِینَ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُونَ وَ اجْعَلْنِی مِنَ الَّذِینَ صَبَرُوا وَ عَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَكَّلُونَ وَ ثَبِّتْنِی بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ فِی الْآخِرَةِ وَ بَارِكْ لِی فِی الْمَحْیَا وَ الْمَمَاتِ وَ الْمَوْقِفِ وَ النُّشُورِ وَ الْحِسَابِ وَ الْمِیزَانِ وَ أَهْوَالِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ سَلِّمْنِی عَلَى الصِّرَاطِ وَ أَجِزْنِی عَلَیْهِ وَ ارْزُقْنِی عِلْماً نَافِعاً وَ یَقِیناً صَادِقاً وَ تُقًى وَ بِرّاً وَ وَرَعاً وَ خَوْفاً مِنْكَ وَ فَرَقاً یُبْلِغُنِی مِنْكَ زُلْفَى وَ لَا یُبَاعِدُنِی عَنْكَ وَ أَحْبِبْنِی وَ لَا تُبْغِضْنِی وَ تَوَلَّنِی وَ لَا تَخْذُلْنِی وَ أَعْطِنِی مِنْ جَمِیعِ خَیْرِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ مَا عَلِمْتُ مِنْهُ وَ مَا لَمْ أَعْلَمْ وَ أَجِرْنِی مِنَ السُّوءِ كُلِّهِ بِحَذَافِیرِهِ مَا عَلِمْتُ مِنْهُ وَ مَا لَمْ أَعْلَمْ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 375 روایة: 18@*@
ترجمه :
18- عمرو بن ابى المقدام گوید: حضرت صادق (ع) ایندعا را كه جامع حاجتهاى دنیا و آخرت است بمن دیكته فرمود: (و فرمود:) كه پس از حمد و ثناى خداوند مىگویى:
«اللهم انت اللّه لا اله الا انت الحلیم الكریم، و انت اللّه لا اله الا انت العزیز الحكیم، و أنت اللّه لا اله الا انت الواحد القهار، و انت اللّه لا اله الا أنت الملك الجبار، و انت اللّه لا اله الا انت الرحیم الغفار، و انت اللّه لا اله الا انت شدید المحال، و انت اللّه لا اله الا انت الكبیر المتعال، و انت اللّه لا اله الا انت السمیع البصیر، و انت اللّه لا اله الا انت المنیع القدیر، و انت اللّه لا اله الا انت الغفور الشكور، و انت اللّه لا اله انت الحمید المجید، و انت اللّه لا اله الاانت الغفور الودود، و انت اللّه لا اله الا انت الحنان المنان، و انت اللّه لا اله الا انت الحلیم الدیان، و انت اللّه لا اله الا انت الجواد الماجد، و انت اللّه لا اله الا انت الواحد الاحد، و انت اللّه لا اله الا انت الغائب الشاهد، و انت اللّه لا اله الا انت الظاهر الباطن، و انت اللّه لا اله الا انت بكل شىء علیم، تم نورك فهدیت و بسطت یدك فأعطیت، ربنا وجهك اكرم الوجوه و جهتك خیر الجهات و عطیتك افضلالعطایا و اهناها تطاع ربنا فتشكر و تعصى ربنا فتغفر لمن شئت تجیب المضطرین و تكشف السوء و تقبل التوبه و تعفو عن الذنوب لا تجازى ایادیك و لا تحصى نعمك و لا یبلغ مدحتك قول قائل اللهم صل على محمدو آل محمد و عجل فرجهم و روحهم و راحتهم و سرورهم، و أذقنى طعم فرجهمو اهلك اعداءهم من الجن و الانس و آتنا فى الدنیا حسنة و فى الاخرة حسنة و قنا عذاب النار، و اجعلنا من الذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون، و اجعلنى من الذین صبروا و على ربهم یتوكلون و ثبتنى بالقول الثابت فى الحیاة الدنیا و فى الاخرة و بارك لى فى المحیا و الممات و الموقف و النشور و الحساب و المیزان و أهوال یوم القیامة و سلمنى على الصراط و اجزنى علیه و ارزقنى علما نافعاً و یقیناً صادقاً و تقى وبراً و ورعاً و خوفاً منك و فرقاً یبلغنى منك زلفى و لا یباعدنى عنك، و احببنى و لا تبغضنى و تولنى و لا تخذلنى و اعطنى من جمیع خیر الدنیا و الاخرة، ما علمت منه و ما لم اعلم و اجرنى من السوء كله بحذافیره ماعلمت منه و ما لم اعلم».
19- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَ لَا تَخُصُّنِی بِدُعَاءٍ قَالَ بَلَى قَالَ قُلْ یَا وَاحِدُ یَا مَاجِدُ یَا أَحَدُ یَا صَمَدُ یَا مَنْ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ یَا عَزِیزُ یَا كَرِیمُ یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ یَا سَامِعَ الدَّعَوَاتِ یَا أَجْوَدَ مَنْ سُئِلَ وَ یَا خَیْرَ مَنْ أَعْطَى یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ قُلْتُ وَ لَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَقُولُ نَعَمْ لَنِعْمَ الْمُجِیبُ أَنْتَ وَ نِعْمَ الْمَدْعُوُّ وَ نِعْمَ الْمَسْئُولُ أَسْأَلُكَ بِنُورِ وَجْهِكَ وَ أَسْأَلُكَ بِعِزَّتِكَ وَ قُدْرَتِكَ وَ جَبَرُوتِكَ وَ أَسْأَلُكَ بِمَلَكُوتِكَ وَ دِرْعِكَ الْحَصِینَةِ وَ بِجَمْعِكَ وَ أَرْكَانِكَ كُلِّهَا وَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ بِحَقِّ الْأَوْصِیَاءِ بَعْدَ مُحَمَّدٍ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَفْعَلَ بِی كَذَا وَ كَذَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 377 روایة: 19@*@
ترجمه :
19- معاویة بن عمار گوید: به حضرت صادق (ع) عرضكردم: آیا مرا بدعائى مخصوص نفرمائى؟ فرمود: چرا بگو: «یا واحد یا ماجد یا احد یا صمد یا من لم یلد و لم یولد و لم یكن له كفواً احد یا عزیز یا كریم یا حنان یا منان یا سامع الدعوات یا أجود من سئل و یا خیر من اعطى یا اللّه یا اللّه یا اللّه قلت و لقد نادینا نوح فلنعم المجیبون».
سپس حضرت صادق (ع) فرمود: كه رسول خدا (ص) مىفرمود (آرى): «لنعم المجیب انت و نعم المدعو و نعم المسؤول اسئلك بنور وجهك و اسئلك بعزتك و قدرتك و جبروتك و اسئلك بملكوتك و درعك الحصینة و بجمعك و اركانك كلها و بحق محمد و بحق الاوصیاء بعد محمد ان تصلى على محمد و آل محمد و ان تفعل بى كذا و كذا» (و بجاى آن حاجت خود را ذكر كند).
توضیح ظاهر اینست كه مقصود امام صادق علیه السلام از نقل كلام رسول خدا (ص) دنبال آن دعا آنستكه: این دعا از اول تا بآخر دعائى است كه رسول خدا (ص) آموخته است و من نیز بتو مىآموزم و رسول خدا پس از «فلم المجبیبون» مىفرمود: لنعم المجیب الخ».
20- عَنْهُ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُمَارَةَ عَنْ حُسَیْنِ بْنِ أَبِی سَعِیدٍ الْمُكَارِی وَ جَهْمِ بْنِ أَبِی جَهْمَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ كَانَ یُعْرَفُ بِكُنْیَتِهِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع عَلِّمْنِی دُعَاءً أَدْعُو بِهِ فَقَالَ نَعَمْ قُلْ یَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَیْرٍ وَ یَا مَنْ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ عَثْرَةٍ وَ یَا مَنْ یُعْطِی بِالْقَلِیلِ الْكَثِیرَ یَا مَنْ أَعْطَى مَنْ سَأَلَهُ تُحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً یَا مَنْ أَعْطَى مَنْ لَمْ یَسْأَلْهُ وَ لَمْ یَعْرِفْهُ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنِی بِمَسْأَلَتِی مِنْ جَمِیعِ خَیْرِ الدُّنْیَا وَ جَمِیعِ خَیْرِ الْآخِرَةِ فَإِنَّهُ غَیْرُ مَنْقُوصٍ مَا أَعْطَیْتَنِی وَ زِدْنِی مِنْ سَعَةِ فَضْلِكَ یَا كَرِیمُ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 377 روایة: 20@*@
ترجمه :
20- ابو جعفر كه مردى بوده است در كوفه و بكنیهاش معروف بوده گوید: به حضرت صادق (ع) عرضكردم: دعائى بمن بیاموز كه با آن دعا كنم، فرمود: آرى بگو: «یا من ارجوء لكل خیر و یا من آمن سخطه عند كل عثره و یا من یعطى بالقلیل الكثیر یا من اعطى من سئله تحننا منه و رحمة یا من اعطى من لم یسئله و لم یعرفه صل على محمد و آل محمد و اعطنى بمسألتى من جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الاخره فانه غیر منقوص ما اعطیتنى و زدنى من سعه فضلك یا كریم».
21- وَ عَنْهُ رَفَعَهُ إِلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ عَلَّمَ أَخَاهُ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَلِیٍّ هَذَا الدُّعَاءَ اللَّهُمَّ ارْفَعْ ظَنِّی صَاعِداً وَ لَا تُطْمِعْ فِیَّ عَدُوّاً وَ لَا حَاسِداً وَ احْفَظْنِی قَائِماً وَ قَاعِداً وَ یَقْظَاناً یَقْظَانَ وَ رَاقِداً اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ ارْحَمْنِی وَ اهْدِنِی سَبِیلَكَ الْأَقْوَمَ وَ قِنِی حَرَّ جَهَنَّمَ وَ احْطُطْ عَنِّی الْمَغْرَمَ وَ الْمَأْثَمَ وَ اجْعَلْنِی مِنْ خَیْرِ خِیَارِ الْعَالَمِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 378 روایة: 21@*@
ترجمه :
21- و در حدیث مرفوعى از امام باقر علیه السلام حدیث شده كه این دعا را ببرادرش عبداللّه بن على آموخت: «اللهم ارفع ظنى صاعداً و لا تطمع فى عدواً و لا حاسداً و احفظنى قائماً و قاعداً و یقظانا و راقداً اللهم اغفرلى و ارحمنى و اهدنى سبیلك الاقوم و قنى حر جهنم و احطط عنى المغرم و الماثم و اجعلنى من خیر خیار العالم».
22- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى وَ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ ارْحَمْنِی مِمَّا لَا طَاقَةَ لِی بِهِ وَ لَا صَبْرَ لِی عَلَیْهِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 378 روایة: 22@*@
ترجمه :
22- هارون بن خارجه گوید: از حضرت صادق (ع) شنیدم كه (این دعا را) مىخواند: «ارحمنى مما لا طاقة لى به و لا صبر لى علیه» (یعنى (بار خدایا) بمن رحم كن از آنچه تاب آنرا ندارم و شكیبائى بر آن نتوانم).
23- عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ حَفْصٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ قُلْتُ لَهُ عَلِّمْنِی دُعَاءً فَقَالَ فَأَیْنَ أَنْتَ عَنْ دُعَاءِ الْإِلْحَاحِ قَالَ قُلْتُ وَ مَا دُعَاءُ الْإِلْحَاحِ فَقَالَ اللَّهُمَّ رَبَّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ مَا بَیْنَهُنَّ وَ رَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ رَبَّ جَبْرَئِیلَ وَ مِیكَائِیلَ وَ إِسْرَافِیلَ وَ رَبَّ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ وَ رَبَّ مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِالَّذِی تَقُومُ بِهِ السَّمَاءَ وَ بِهِ تَقُومُ الْأَرْضَ وَ بِهِ تُفَرِّقُ بَیْنَ الْجَمْعِ وَ بِهِ تَجْمَعُ بَیْنَ الْمُتَفَرِّقِ وَ بِهِ تَرْزُقُ الْأَحْیَاءَ وَ بِهِ أَحْصَیْتَ عَدَدَ الرِّمَالِ وَ وَزْنَ الْجِبَالِ وَ كَیْلَ الْبُحُورِ ثُمَّ تُصَلِّی عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ ثُمَّ تَسْأَلُهُ حَاجَتَكَ وَ أَلِحَّ فِی الطَّلَبِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 378 روایة: 23@*@
ترجمه :
23- محمد بن مسلم گوید: بآنحضرت علیه السلام عرضكردم: دعائى بمن بیاموز، فرمود: تو كجائى از دعاى الحاح؟ و (چرا آنرا نخوانى؟) گوید: عرضكردم: دعاى الحاح كدام است؟ فرمود: «اللهم رب السماوات السبع و ما بینهن و رب العرش العظیم و رب جبرئیل و میكائیل و اسرافیل و رب القرآن العظیم و رب محمد خاتم النبیین انى اسئلك بالذى تقوم به السماء و به تقوم الارض و به تفرق بین الجمع و به تجمع بین المتفرق و به ترزق الاحیاء و به احصیت عدد الرمال و وزن الجبال و كیل البحور» سپس بر محمد و آل محمد صلوات مىفرستى آنگاه حاجت خود را مىخواهى و در درخواست خود اصرار بنما.
24- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ كَرَّامٍ عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ كَانَ یَقُولُ اللَّهُمَّ امْلَأْ قَلْبِی حُبّاً لَكَ وَ خَشْیَةً مِنْكَ وَ تَصْدِیقاً وَ إِیمَاناً بِكَ وَ فَرَقاً مِنْكَ وَ شَوْقاً إِلَیْكَ یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ اللَّهُمَّ حَبِّبْ إِلَیَّ لِقَاءَكَ وَ اجْعَلْ لِی فِی لِقَائِكَ خَیْرَ الرَّحْمَةِ وَ الْبَرَكَةِ وَ أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ وَ لَا تُؤَخِّرْنِی مَعَ الْأَشْرَارِ وَ أَلْحِقْنِی بِصَالِحِ مَنْ مَضَى وَ اجْعَلْنِی مَعَ صَالِحِ مَنْ بَقِیَ وَ خُذْ بِی سَبِیلَ الصَّالِحِینَ وَ أَعِنِّی عَلَى نَفْسِی بِمَا تُعِینُ بِهِ الصَّالِحِینَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَ لَا تَرُدَّنِی فِی سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَنِی مِنْهُ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ أَسْأَلُكَ إِیمَاناً لَا أَجَلَ لَهُ دُونَ لِقَائِكَ تُحْیِینِی وَ تُمِیتُنِی عَلَیْهِ وَ تَبْعَثُنِی عَلَیْهِ إِذَا بَعَثْتَنِی وَ ابْرَأْ قَلْبِی مِنَ الرِّیَاءِ وَ السُّمْعَةِ وَ الشَّكِّ فِی دِینِكَ اللَّهُمَّ أَعْطِنِی نَصْراً فِی دِینِكَ وَ قُوَّةً فِی عِبَادَتِكَ وَ فَهْماً فِی خَلْقِكَ وَ كِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِكَ وَ بَیِّضْ وَجْهِی بِنُورِكَ وَ اجْعَلْ رَغْبَتِی فِیمَا عِنْدَكَ وَ تَوَفَّنِی فِی سَبِیلِكَ عَلَى مِلَّتِكَ وَ مِلَّةِ رَسُولِكَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَسَلِ وَ الْهَرَمِ وَ الْجُبْنِ وَ الْبُخْلِ وَ الْغَفْلَةِ وَ الْقَسْوَةِ وَ الْفَتْرَةِ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ أَعُوذُ بِكَ یَا رَبِّ مِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ وَ مِنْ قَلْبٍ لَا یَخْشَعُ وَ مِنْ دُعَاءٍ لَا یُسْمَعُ وَ مِنْ صَلَاةٍ لَا تَنْفَعُ وَ أُعِیذُ بِكَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ ذُرِّیَّتِی مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ اللَّهُمَّ إِنَّهُ لَا یُجِیرُنِی مِنْكَ أَحَدٌ وَ لَا أَجِدُ مِنْ دُونِكَ مُلْتَحَداً فَلَا تَخْذُلْنِی وَ لَا تُرْدِنِی فِی هَلَكَةٍ وَ لَا تُرِدْنِی بِعَذَابٍ أَسْأَلُكَ الثَّبَاتَ عَلَى دِینِكَ وَ التَّصْدِیقَ بِكِتَابِكَ وَ اتِّبَاعَ رَسُولِكَ اللَّهُمَّ اذْكُرْنِی بِرَحْمَتِكَ وَ لَا تَذْكُرْنِی بِخَطِیئَتِی وَ تَقَبَّلْ مِنِّی وَ زِدْنِی مِنْ فَضْلِكَ إِنِّی إِلَیْكَ رَاغِبٌ اللَّهُمَّ اجْعَلْ ثَوَابَ مَنْطِقِی وَ ثَوَابَ مَجْلِسِی رِضَاكَ عَنِّی وَ اجْعَلْ عَمَلِی وَ دُعَائِی خَالِصاً لَكَ وَ اجْعَلْ ثَوَابِیَ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ وَ اجْمَعْ لِی جَمِیعَ مَا سَأَلْتُكَ وَ زِدْنِی مِنْ فَضْلِكَ إِنِّی إِلَیْكَ رَاغِبٌ اللَّهُمَّ غَارَتِ النُّجُومُ وَ نَامَتِ الْعُیُونُ وَ أَنْتَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لَا یُوَارِی مِنْكَ لَیْلٌ سَاجٍ وَ لَا سَمَاءٌ ذَاتُ أَبْرَاجٍ وَ لَا أَرْضٌ ذَاتُ مِهَادٍ وَ لَا بَحْرٌ لُجِّیٌّ وَ لَا ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ تُدْلِجُ الرَّحْمَةَ عَلَى مَنْ تَشَاءُ مِنْ خَلْقِكَ تَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَ مَا تُخْفِی الصُّدُورُ أَشْهَدُ بِمَا شَهِدْتَ بِهِ عَلَى نَفْسِكَ وَ شَهِدَتْ مَلَائِكَتُكَ وَ أُولُو الْعِلْمِ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ وَ مَنْ لَمْ یَشْهَدْ بِمَا شَهِدْتَ بِهِ عَلَى نَفْسِكَ وَ شَهِدَتْ مَلَائِكَتُكَ وَ أُولُو الْعِلْمِ فَاكْتُبْ شَهَادَتِی مَكَانَ شَهَادَتِهِمْ اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلَامُ وَ مِنْكَ السَّلَامُ أَسْأَلُكَ یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ أَنْ تَفُكَّ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 379 روایة: 24@*@
ترجمه :
24- ابن ابى یعفور از حضرت صادق (ع) حدیث كند كه مىخواند (دعائى را كه ترجمهاش چنین است): بار خدایا دل مرا سرشار از محبت خود و ترس از خودت و تصدیق و ایمان بتو و بیم و هراس از تو و اشتیاق بسویت كن اى صاحب جلال و اكرام. بار خدایا لقائت را محبوب من گردان، و در لقائت براى من بهترین رحمت و بركت را قرار داده، و مرا به نیكان ملحق ساز، و با بدان بدنبال مینداز، و مرا به نیكان گذشته به پیوند، و با نیكان باقیمانده قرار ده، و براه نیكوكارانم ببر، و مرا درباره خودم كمك كن بدانچه نیكان را درباره خودشان كمك كنى، و مرا بهر بدى كه از آن آزاد ساختهاى بدان باز مگردان اى پروردگار جهانیان، از تو ایمانى خواهم كه پایانش دیدار تو باشد و مرا بدان زنده بدارى و بمیرانى و برانگیزانى، و دلم را از خود نمائى و شهرت طلبى و شك در دینت پاك فرما.
بار خدایا توفیق یارى درباره دینت، و نیروئى در پرستشت و فهمى درباره آفریدگانت (و بنا بر نسخهاى كه فیض (ره) نقل كند درباره حكم خود) و دو بهره از رحمتت بمن عطا فرما، و روى مرا بنور خود سپید (و روشن) گردان، و رغبت مرا (فقط) در آنچه نزد تو است قرار ده، و جان مرا در راه خودت بگیر (و بمیران) و بر آئین خودت و آئین پیامبرت.
بار خدایا من بتو پناه مىبرم از تنى كه سیر نشود و از دلى كه خاشع نگردد و از دعائى كه شنیده نشود (و نرسد) و از نمازى كه سود ندهد، و در پناه تو نهم خود و زن و فرزندانم را از شیطان رانده شده درگاهت.
بارخدایا براستى در برابر تو كسى نتواند مرا پناه دهد، و جز تو پناهگاهى نیابم پس مرا وامگذار و در هلاكت و عذاب مینداز، از تو پایدارى در دینت و تصدیق قرآنت و پیروى پیامبرت را خواهانم.
بار خدایا مرا به بخشایش خود یاد كن نه بخطاهاى من، و از من بپذیر و از فضل خود بر من بیفزا.
بار خدایا پاداش مجلس و گفتار مرا خشنودیت از من قرار ده و كردار و دعایم را خالص براى خودت ساز، و برحمت خودت بهشت را پاداش من مقرر دار، و آنچه از تو خواستم براى من گردآر و از بخششت بر من بیفزا كه من تو را خواهانم.
بار خدایا ستارگان فرو رفتند و دیدهها بخواب اندر شدند، و توئى زنده و پاینده، و از تو پنهان نسازد چیزیرا شب تار و نه آسمان برج دار و نه زمین بسترگاه، و نه دریاى ژرف، و نه تاریكیهاى درهم و برهم، رحمتت را بهر كه خواهى شبانه دهى، توئى كه خیانت دیدهها، و آنچه نهان كنند سینهها بدانى، گواهى دهم بدانچه خودت براى خود بدان گواهى دادى و فرشتگانت و دانشمندانت گواهى دادند، معبودى جز تو كه عزیز و حكیمى نیست، و هر كه گواهى ندهد بدانچه خودت براى خود گواهى دهى و فرشتگان و دانشمندان بدان گواهى دهند گواهى مرا بجاى گواهى آنها بنویس (یعنى من بجاى آنان گواهى دهم و پاداشش را بمن عطا بفرما) خدایا توئى سلام (یعنى سالم از عیوب و نقائص) و از جانب تو است سلامت، اى داراى جلالت و اكرام از تو خواستارم كه مرا از دوزخ برهانى.
25- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَى الْخَثْعَمِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ أَبَا ذَرٍّ أَتَى رَسُولَ اللَّهِ ص وَ مَعَهُ جَبْرَئِیلُ ع فِی صُورَةِ دِحْیَةَ الْكَلْبِیِّ وَ قَدِ اسْتَخْلَاهُ رَسُولُ اللَّهِ ص فَلَمَّا رَآهُمَا انْصَرَفَ عَنْهُمَا وَ لَمْ یَقْطَعْ كَلَامَهُمَا فَقَالَ جَبْرَئِیلُ ع یَا مُحَمَّدُ هَذَا أَبُو ذَرٍّ قَدْ مَرَّ بِنَا وَ لَمْ یُسَلِّمْ عَلَیْنَا أَمَا لَوْ سَلَّمَ لَرَدَدْنَا عَلَیْهِ یَا مُحَمَّدُ إِنَّ لَهُ دُعَاءً یَدْعُو بِهِ مَعْرُوفاً عِنْدَ أَهْلِ السَّمَاءِ فَسَلْهُ عَنْهُ إِذَا عَرَجْتُ إِلَى السَّمَاءِ فَلَمَّا ارْتَفَعَ جَبْرَئِیلُ جَاءَ أَبُو ذَرٍّ إِلَى النَّبِیِّ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا مَنَعَكَ یَا أَبَا ذَرٍّ أَنْ تَكُونَ سَلَّمْتَ عَلَیْنَا حِینَ مَرَرْتَ بِنَا فَقَالَ ظَنَنْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَنَّ الَّذِی كَانَ مَعَكَ دِحْیَةُ الْكَلْبِیُّ قَدِ اسْتَخْلَیْتَهُ لِبَعْضِ شَأْنِكَ فَقَالَ ذَاكَ جَبْرَئِیلُ ع یَا أَبَا ذَرٍّ وَ قَدْ قَالَ أَمَا لَوْ سَلَّمَ عَلَیْنَا لَرَدَدْنَا عَلَیْهِ فَلَمَّا عَلِمَ أَبُو ذَرٍّ أَنَّهُ كَانَ جَبْرَئِیلَ ع دَخَلَهُ مِنَ النَّدَامَةِ حَیْثُ لَمْ یُسَلِّمْ عَلَیْهِ مَا شَاءَ اللَّهُ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا هَذَا الدُّعَاءُ الَّذِی تَدْعُو بِهِ فَقَدْ أَخْبَرَنِی جَبْرَئِیلُ ع أَنَّ لَكَ دُعَاءً تَدْعُو بِهِ مَعْرُوفاً فِی السَّمَاءِ فَقَالَ نَعَمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ الْأَمْنَ وَ الْإِیمَانَ بِكَ وَ التَّصْدِیقَ بِنَبِیِّكَ وَ الْعَافِیَةَ مِنْ جَمِیعِ الْبَلَاءِ وَ الشُّكْرَ عَلَى الْعَافِیَةِ وَ الْغِنَى عَنْ شِرَارِ النَّاسِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 381 روایة: 25@*@
ترجمه :
25- حضرت صادق (ع) فرمود: (زمانى) ابوذر خدمت رسول خدا (ص) آمد و جبرئیل بصورت دحیه كلبى در خدمتش بود و با آنحضرت خلوت كرده بود، چون ابوذر آندو را دید بازگشت و سخن آنها را نبرید، پس جبرئیل گفت: اى محمد این ابوذر بود كه بر ما گذشت و بما سلام نكرد و اگر بما سلام كرده بود پاسخ او را مىدادیم، اى محمد این اباذر دعائى دارد كه مىخواند، و نزد اهل آسمان معروف است، پس آنگاه كه من بآسمان رفتم تو آندعا را از او بپرس، همینكه جبرئیل بالا رفت أبوذر خدمت پیغمبر (ص) شرفیاب شد، رسول خدا (ص) باو فرمود: اى أباذر چه تو را بازداشت از اینكه بر ما سلام كنى آنگاه كه بر ما گذشتى، عرضكرد: گمان كردم كه آنكس كه با شما بود دحیه كلبى است و براى پارهاى كارهاى شخصى باو خلوت كردهاى، فرمود: اى أباذر او جبرئیل بود و گفت: اگر أباذر بما سلام كرده بود جوابش را مىدادیم، پس همینكه اباذر دانست كه او جبرئیل بوده، خدا مىداند كه چه اندازه پشیمان شد (و افسوس خورد) كه چرا بر او سلام نكرده، پس رسول خدا (ص) فرمود: آن دعائى كه تو مىخوانى چیست؟ زیرا جبرئیل بمن خبر داد كه تو دعائى دارى كه آنرا مىخوانى و در آسمان (پیش اهل آن) معروف است؟ عرضكرد: آرى اى رسول خدا (ص) مىگویم: «اللهم انى اسئلك الامن و الایمان بك و التصدیق بنبیك و العافیة من جمیع البلاء و الشكر على العافیة و الغنى عن شرار الناس
26- عَلِیٌّ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ أَخَذْتُ هَذَا الدُّعَاءَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ع قَالَ وَ كَانَ أَبُو جَعْفَرٍ یُسَمِّیهِ الْجَامِعَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیكَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ بِجَمِیعِ رُسُلِهِ وَ بِجَمِیعِ مَا أَنْزَلَ بِهِ عَلَى جَمِیعِ الرُّسُلِ وَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لِقَاءَهُ حَقٌّ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ بَلَّغَ الْمُرْسَلُونَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ سُبْحَانَ اللَّهِ كُلَّمَا سَبَّحَ اللَّهَ شَیْءٌ وَ كَمَا یُحِبُّ اللَّهُ أَنْ یُسَبَّحَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا حَمِدَ اللَّهَ شَیْءٌ وَ كَمَا یُحِبُّ اللَّهُ أَنْ یُحْمَدَ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ كُلَّمَا هَلَّلَ اللَّهَ شَیْءٌ وَ كَمَا یُحِبُّ اللَّهُ أَنْ یُهَلَّلَ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ كُلَّمَا كَبَّرَ اللَّهَ شَیْءٌ وَ كَمَا یُحِبُّ اللَّهُ أَنْ یُكَبَّرَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ مَفَاتِیحَ الْخَیْرِ وَ خَوَاتِیمَهُ وَ سَوَابِغَهُ وَ فَوَائِدَهُ وَ بَرَكَاتِهِ وَ مَا بَلَغَ عِلْمَهُ عِلْمِی وَ مَا قَصَرَ عَنْ إِحْصَائِهِ حِفْظِی اللَّهُمَّ انْهَجْ إِلَیَّ أَسْبَابَ مَعْرِفَتِهِ وَ افْتَحْ لِی أَبْوَابَهُ وَ غَشِّنِی بِبَرَكَاتِ رَحْمَتِكَ وَ مُنَّ عَلَیَّ بِعِصْمَةٍ عَنِ الْإِزَالَةِ عَنْ دِینِكَ وَ طَهِّرْ قَلْبِی مِنَ الشَّكِّ وَ لَا تَشْغَلْ قَلْبِی بِدُنْیَایَ وَ عَاجِلِ مَعَاشِی عَنْ آجِلِ ثَوَابِ آخِرَتِی وَ اشْغَلْ قَلْبِی بِحِفْظِ مَا لَا تَقْبَلُ مِنِّی جَهْلَهُ وَ ذَلِّلْ لِكُلِّ خَیْرٍ لِسَانِی وَ طَهِّرْ قَلْبِی مِنَ الرِّیَاءِ وَ لَا تُجْرِهِ فِی مَفَاصِلِی وَ اجْعَلْ عَمَلِی خَالِصاً لَكَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنَ الشَّرِّ وَ أَنْوَاعِ الْفَوَاحِشِ كُلِّهَا ظَاهِرِهَا وَ بَاطِنِهَا وَ غَفَلَاتِهَا وَ جَمِیعِ مَا یُرِیدُنِی بِهِ الشَّیْطَانُ الرَّجِیمُ وَ مَا یُرِیدُنِی بِهِ السُّلْطَانُ الْعَنِیدُ مِمَّا أَحَطْتَ بِعِلْمِهِ وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى صَرْفِهِ عَنِّی اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنْ طَوَارِقِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ زَوَابِعِهِمْ وَ بَوَائِقِهِمْ وَ مَكَایِدِهِمْ وَ مَشَاهِدِ الْفَسَقَةِ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ أَنْ أُسْتَزَلَّ عَنْ دِینِی فَتَفْسُدَ عَلَیَّ آخِرَتِی وَ أَنْ یَكُونَ ذَلِكَ مِنْهُمْ ضَرَراً عَلَیَّ فِی مَعَاشِی أَوْ یَعْرِضُ بَلَاءٌ یُصِیبُنِی مِنْهُمْ لَا قُوَّةَ لِی بِهِ وَ لَا صَبْرَ لِی عَلَى احْتِمَالِهِ فَلَا تَبْتَلِنِی یَا إِلَهِی بِمُقَاسَاتِهِ فَیَمْنَعَنِی ذَلِكَ عَنْ ذِكْرِكَ وَ یَشْغَلَنِی عَنْ عِبَادَتِكَ أَنْتَ الْعَاصِمُ الْمَانِعُ الدَّافِعُ الْوَاقِی مِنْ ذَلِكَ كُلِّهِ أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ الرَّفَاهِیَةَ فِی مَعِیشَتِی مَا أَبْقَیْتَنِی مَعِیشَةً أَقْوَى بِهَا عَلَى طَاعَتِكَ وَ أَبْلُغُ بِهَا رِضْوَانَكَ وَ أَصِیرُ بِهَا إِلَى دَارِ الْحَیَوَانِ غَداً وَ لَا تَرْزُقْنِی رِزْقاً یُطْغِینِی وَ لَا تَبْتَلِنِی بِفَقْرٍ أَشْقَى بِهِ مُضَیَّقاً عَلَیَّ أَعْطِنِی حَظّاً وَافِراً فِی آخِرَتِی وَ مَعَاشاً وَاسِعاً هَنِیئاً مَرِیئاً فِی دُنْیَایَ وَ لَا تَجْعَلِ الدُّنْیَا عَلَیَّ سِجْناً وَ لَا تَجْعَلْ فِرَاقَهَا عَلَیَّ حُزْناً أَجِرْنِی مِنْ فِتْنَتِهَا وَ اجْعَلْ عَمَلِی فِیهَا مَقْبُولًا وَ سَعْیِی فِیهَا مَشْكُوراً اللَّهُمَّ وَ مَنْ أَرَادَنِی بِسُوءٍ فَأَرِدْهُ بِمِثْلِهِ وَ مَنْ كَادَنِی فِیهَا فَكِدْهُ وَ اصْرِفْ عَنِّی هَمَّ مَنْ أَدْخَلَ عَلَیَّ هَمَّهُ وَ امْكُرْ بِمَنْ مَكَرَ بِی فَإِنَّكَ خَیْرُ الْمَاكِرِینَ وَ افْقَأْ عَنِّی عُیُونَ الْكَفَرَةِ الظَّلَمَةِ وَ الطُّغَاةِ وَ الْحَسَدَةِ اللَّهُمَّ وَ أَنْزِلْ عَلَیَّ مِنْكَ السَّكِینَةَ وَ أَلْبِسْنِی دِرْعَكَ الْحَصِینَةَ وَ احْفَظْنِی بِسِتْرِكَ الْوَاقِی وَ جَلِّلْنِی عَافِیَتَكَ النَّافِعَةَ وَ صَدِّقْ قَوْلِی وَ فَعَالِی وَ بَارِكْ لِی فِی وُلْدِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی اللَّهُمَّ مَا قَدَّمْتُ وَ مَا أَخَّرْتُ وَ مَا أَغْفَلْتُ وَ مَا تَعَمَّدْتُ وَ مَا تَوَانَیْتُ وَ مَا أَعْلَنْتُ وَ مَا أَسْرَرْتُ فَاغْفِرْهُ لِی یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 382 روایة: 26@*@
ترجمه :
26- ابوحمزه گوید: من ایندعا را از امام باقر علیه السلام گرفتم و آنحضرت آنرا دعاى جامع مىنامند (و آن اینست) «بسم اللّه الرحمن الرحیم اشهد ان لا اله الا اللّه وحده لا شریك له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله آمنت باللّه و بجمیع رسله و بجمیع ما انزل به على جمیع الرسل و ان وعد اللّه حق و لقاءه حق و صدق اللّه و بلغ المرسلون و الحمد لله رب العالمین و سبحان اللّه كلما سبح اللهشىء و كما یحب اللّه ان یسبح و الحمد لله كلما حمد اللّه شىء و كما یحب اللّه ن یحمد و لا اله الا اللّه كلما هلل اللّه شىء و كما یحب اللّه ان یهلل و اللّه اكبر كلما كبر اللّه شىء و كما یحب اللّه ان یكبر (و در دنباله دعا ترجمهاش چنین است). بار خدایا از تو خواهم كلیدهاى خیر و پایانهاى آن و كاملهایش و فوائدش و بركاتش و آنچه پایه دانش من بدان رسد و آنچه حافظهام از شمارهاش كوتاه است، بار خدایا اسباب شناسائیش را براى من روشن ساز، و درهاى آنرا بروى من بگشا، و در بركات رحمتت مرا فرو بر، و بخود دارى و از دور شدن از دینت بر من منت گذار، و دل مرا از شك پاك كن، و آنرا باین دنیا و زندگى زود گذرم از ثواب آینده آخرتم سرگرم مكن، و دل مرا بدر یاد داشتن آنچه نادانیش را نپذیرى سرگرم كن، و براى هر خیرى زبان مرا رام كن و دلمرا از ریاء و خود نمائى پاك ساز، و آنرا در مفاصل من وارد نكن، و كردارم را براى خود خالص گردان.
بار خدایا بتو پناه برم و از همه انواع زشتیها پیدا و نهانش و بىخبریهایش، و از هر چه شیطان رجیم بدان آهنگم كرده و از من خواهد و آنچه سلطان معاند از من طلبد، از آنچه دانش تو بدان رسد و تو بر دور كردن آن از من قادر و توانائى.
بار خدایا بتو پناه برم از شبگردان جن و انس، و گروههاى چرخنده آنان و گرفتاریها و نیرنگهاى آنان مراكز اجتماع فاسقان جن و انس، و از اینكه از دین بلغزم و در نتیجه آخرتم تباه گردد، و از زیان رساندن آنها در آنچه بدان زندگى كنم، یا بلائى از ایشان رسد كه بدان توانائى ندرام و شكیبائى بر تحمل آن نتوانم، پس اى معبود من مرا برنج بردنهاى آن دچار مكن زیرا كه آن مرا از یاد تو باز دارد و از پرستش تو سرگرم كند؛ توئى نگهدار و باز دارنده و دافع و حافظ همه اینها.
بار خدایا از تو خواهم رفاه در معیشتم را تا بدانجا كه زندهام دارى، معاشى كه بدان وسیله توانائى بر پى رویت داشته باشم و بخشنودیت (یا رضوانت) برسم، و بخانه زندگى (كه بهشت است) فرداى قیامت برسم، و روزى مكن برایم آن روزى را كه سركشم كند، و به فقرى گرفتارم مكن كه براى تنگى آن به بدبختى افتم، و بهره وافرى در آخرت بمن عطا فرما، و معاش وسیع گوارا و خشگوارى در دنیا بمن عنایت كن، و دنیا را بر من زندان مكن و جدائیش را اندوه من مساز، از فتنههاى آن مرا در پناه خودگیر، و كردههایم را در آن بپذیر و كوششم را در آن قابل تقدیر ساز.
بار خدایا هر كه آهنگ بدى درباره من دارد تو دربارهاش مانند همان آهنگ را بكن، و هر كه بمن كیدى ورزد تو باو كید ورز، و اندوه هر آنكس كه اندوهش را بدل من اندازد از من بازدار و هر كه با من مكر كند با مكر كن كه تو بهترین مكر كنندگانى، و از توجه بمن چشم كفار و ستمكاران و سركشان و حسودان را در آور، بار خدایا آرامشى دلى از جانب خودت بر من فرو فرست، و ورزه محافظت كننده خود را بر من بپوشان، و به پرده نگهدارندهات مرا بپوشان و جامه عافیت را در برم كن، و راست گفتار و درست كردارم، و در فرزندان و خاندان و مالم بركت ده، بار خدایا آنچه از من گذشته و آنچه پس انداختهام و آنچه غفلت كردم و آنچه تعهد كردم و آنچه در آن سستى كردم و آنچه آشكار كردم و آنچه در نهان كردم (همه را) بیامرز یا أرحم الرحمین».
27- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَى عَنِ الْعَلَاءِ بْنِ رَزِینٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ أَوْسِعْ عَلَیَّ فِی رِزْقِی وَ امْدُدْ لِی فِی عُمُرِی وَ اغْفِرْ لِی ذَنْبِی وَ اجْعَلْنِی مِمَّنْ تَنْتَصِرُ بِهِ لِدِینِكَ وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِی غَیْرِی
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 384 روایة: 27@*@
ترجمه :
27- محمد بن مسلم از حضرت باقر (ع) حدیث كند كه فرمود: بگو: «اللهم اوسع على فى رزقى و امدد لى فى عمرى و اغفر لى ذنبى و اجعلنى ممن تنتصر به لدینك و لا تستبدل بى غیرى».
28- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ كَانَ یَقُولُ یَا مَنْ یَشْكُرُ الْیَسِیرَ وَ یَعْفُو عَنِ الْكَثِیرِ وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی ذَهَبَتْ لَذَّتُهَا وَ بَقِیَتْ تَبِعَتُهَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 384 روایة: 28@*@
ترجمه :
28- یعقوب بن شعیب از امام صادق علیه السلام حدیث كند كه مىخواند (دعائى را كه ترجمهاش اینست:) «اى آنكه از اندك قدردانى كنى و از بسیار درگذرى و او است آمرزنده و مهربان بیامرز از من گناهانى كه لذت آن رفته و كیفر آن مانده است».
29- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ یَقُولُ یَا نُورُ یَا قُدُّوسُ یَا أَوَّلَ الْأَوَّلِینَ وَ یَا آخِرَ الْآخِرِینَ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُغَیِّرُ النِّعَمَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُحِلُّ النِّقَمَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَهْتِكُ الْعِصَمَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ الْبَلَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُدِیلُ الْأَعْدَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَقْطَعُ الرَّجَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُظْلِمُ الْهَوَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَكْشِفُ الْغِطَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَرُدُّ الدُّعَاءَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَرُدُّ غَیْثَ السَّمَاءِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 384 روایة: 29@*@
ترجمه :
29- و از دعاهاى امام صادق علیه السلام این بود: «یا نور یا قدوس یا اول الاولین و یا آخر الاخرین یا رحمن یا رحیم اغفر لى الذنوب التى تغیر النعم و اغفر لى الذنوب التى تحل النقم و اغفر لى الذنوب التى تهتك العصم و اغفر لى الذنوب التى تنزل البلاء و اغفر لى الذنوب التى تدیل الاعداء و اغفر لى الذنوب التى تعجل الفناء و اغفر لى الذنوب التى تقطع الرجاء و اغفر لى الذنوب التى تظلم الهواء و اغفر لى الذنوب التى تكشف الغطاء و اغفر لى الذنوب التى ترد الدعاء و اغفر لى الذنوب التى ترد غیث السماء
30- عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یَا عُدَّتِی فِی كُرْبَتِی وَ یَا صَاحِبِی فِی شِدَّتِی وَ یَا وَلِیِّی فِی نِعْمَتِی وَ یَا غِیَاثِی فِی رَغْبَتِی قَالَ وَ كَانَ مِنْ دُعَاءِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع اللَّهُمَّ كَتَبْتَ الْآثَارَ وَ عَلِمْتَ الْأَخْبَارَ وَ اطَّلَعْتَ عَلَى الْأَسْرَارِ فَحُلْتَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ الْقُلُوبِ فَالسِّرُّ عِنْدَكَ عَلَانِیَةٌ وَ الْقُلُوبُ إِلَیْكَ مُفْضَاةٌ وَ إِنَّمَا أَمْرُكَ لِشَیْءٍ إِذَا أَرَدْتَهُ أَنْ تَقُولَ لَهُ كُنْ فَیَكُونُ فَقُلْ بِرَحْمَتِكَ لِطَاعَتِكَ أَنْ تَدْخُلَ فِی كُلِّ عُضْوٍ مِنْ أَعْضَائِی وَ لَا تُفَارِقَنِی حَتَّى أَلْقَاكَ وَ قُلْ بِرَحْمَتِكَ لِمَعْصِیَتِكَ أَنْ تَخْرُجَ مِنْ كُلِّ عُضْوٍ مِنْ أَعْضَائِی فَلَا تَقْرَبَنِی حَتَّى أَلْقَاكَ وَ ارْزُقْنِی مِنَ الدُّنْیَا وَ زَهِّدْنِی فِیهَا وَ لَا تَزْوِهَا عَنِّی وَ رَغْبَتِی فِیهَا یَا رَحْمَانُ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 385 روایة: 30@*@
ترجمه :
30- و از دعاهاى امام صادق علیه السلام نیز (این دعا است): یا عدتى فى كربتى و یا صاحبى فى شدتى و یا ولیى فى نعمتى و یا غیاثى فى رغبتى
فرمود: و از دعاهاى امیرالمؤمنین علیه السلام است (دعائى كه ترجمهاش اینست): «بار خدایا اثرها (یعنى كردارهاى نیك و بد) را ثبت كردهاى، و اخبار را دانستهاى، و بر اسرار آگاهى، پس میان ما و دلها حائل شدى، نهان در پیش تو عیانست، و دلها بسوى تو كشیده شده، و جز این نیست كه فرمانت بچیزى كه خواهى بدان گوئى باش مىباشد، پس با رحمت خود بطاعت بگو در هر عضوى از اعضاى من درآید، و از من جدا نشود تا دیدارت كنم، و با رحمت خود بنافرمانیت بگو از هر عضوى از اعضاى من بیرون رود و نزدیك بمن نشود تا تو را دیدار كنم، و از دنیا بمن روزى كن، و در آن مرا بىرغبت كن، و آنرا از من دور مكن با رغبت من در آن اى خداى بخشاینده».
31- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْعَلَاءِ بْنِ رَزِینٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَیَابَةَ قَالَ أَعْطَانِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هَذَا الدُّعَاءَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَلِیِّ الْحَمْدِ وَ أَهْلِهِ وَ مُنْتَهَاهُ وَ مَحَلِّهِ أَخْلَصَ مَنْ وَحَّدَهُ وَ اهْتَدَى مَنْ عَبَدَهُ وَ فَازَ مَنْ أَطَاعَهُ وَ أَمِنَ الْمُعْتَصِمُ بِهِ اللَّهُمَّ یَا ذَا الْجُودِ وَ الْمَجْدِ وَ الثَّنَاءِ الْجَمِیلِ وَ الْحَمْدِ أَسْأَلُكَ مَسْأَلَةَ مَنْ خَضَعَ لَكَ بِرَقَبَتِهِ وَ رَغِمَ لَكَ أَنْفُهُ وَ عَفَّرَ لَكَ وَجْهَهُ وَ ذَلَّلَ لَكَ نَفْسَهُ وَ فَاضَتْ مِنْ خَوْفِكَ دُمُوعُهُ وَ تَرَدَّدَتْ عَبْرَتُهُ وَ اعْتَرَفَ لَكَ بِذُنُوبِهِ وَ فَضَحَتْهُ عِنْدَكَ خَطِیئَتُهُ وَ شَانَتْهُ عِنْدَكَ جَرِیرَتُهُ وَ ضَعُفَتْ عِنْدَ ذَلِكَ قُوَّتُهُ وَ قَلَّتْ حِیلَتُهُ وَ انْقَطَعَتْ عَنْهُ أَسْبَابُ خَدَائِعِهِ وَ اضْمَحَلَّ عَنْهُ كُلُّ بَاطِلٍ وَ أَلْجَأَتْهُ ذُنُوبُهُ إِلَى ذُلِّ مَقَامِهِ بَیْنَ یَدَیْكَ وَ خُضُوعِهِ لَدَیْكَ وَ ابْتِهَالِهِ إِلَیْكَ أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ سُؤَالَ مَنْ هُوَ بِمَنْزِلَتِهِ أَرْغَبُ إِلَیْكَ كَرَغْبَتِهِ وَ أَتَضَرَّعُ إِلَیْكَ كَتَضَرُّعِهِ وَ أَبْتَهِلُ إِلَیْكَ كَأَشَدِّ ابْتِهَالِهِ اللَّهُمَّ فَارْحَمِ اسْتِكَانَةَ مَنْطِقِی وَ ذُلَّ مَقَامِی وَ مَجْلِسِی وَ خُضُوعِی إِلَیْكَ بِرَقَبَتِی أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ الْهُدَى مِنَ الضَّلَالَةِ وَ الْبَصِیرَةَ مِنَ الْعَمَى وَ الرُّشْدَ مِنَ الْغَوَایَةِ وَ أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ أَكْثَرَ الْحَمْدِ عِنْدَ الرَّخَاءِ وَ أَجْمَلَ الصَّبْرِ عِنْدَ الْمُصِیبَةِ وَ أَفْضَلَ الشُّكْرِ عِنْدَ مَوْضِعِ الشُّكْرِ وَ التَّسْلِیمَ عِنْدَ الشُّبُهَاتِ وَ أَسْأَلُكَ الْقُوَّةَ فِی طَاعَتِكَ وَ الضَّعْفَ عَنْ مَعْصِیَتِكَ وَ الْهَرَبَ إِلَیْكَ مِنْكَ وَ التَّقَرُّبَ إِلَیْكَ رَبِّ لِتَرْضَى وَ التَّحَرِّیَ لِكُلِّ مَا یُرْضِیكَ عَنِّی فِی إِسْخَاطِ خَلْقِكَ الْتِمَاساً لِرِضَاكَ رَبِّ مَنْ أَرْجُوهُ إِنْ لَمْ تَرْحَمْنِی أَوْ مَنْ یَعُودُ عَلَیَّ إِنْ أَقْصَیْتَنِی أَوْ مَنْ یَنْفَعُنِی عَفْوُهُ إِنْ عَاقَبْتَنِی أَوْ مَنْ آمُلُ عَطَایَاهُ إِنْ حَرَمْتَنِی أَوْ مَنْ یَمْلِكُ كَرَامَتِی إِنْ أَهَنْتَنِی أَوْ مَنْ یَضُرُّنِی هَوَانُهُ إِنْ أَكْرَمْتَنِی رَبِّ مَا أَسْوَأَ فِعْلِی وَ أَقْبَحَ عَمَلِی وَ أَقْسَى قَلْبِی وَ أَطْوَلَ أَمَلِی وَ أَقْصَرَ أَجَلِی وَ أَجْرَأَنِی عَلَى عِصْیَانِ مَنْ خَلَقَنِی رَبِّ وَ مَا أَحْسَنَ بَلَاءَكَ عِنْدِی وَ أَظْهَرَ نَعْمَاءَكَ عَلَیَّ كَثُرَتْ عَلَیَّ مِنْكَ النِّعَمُ فَمَا أُحْصِیهَا وَ قَلَّ مِنِّیَ الشُّكْرُ فِیمَا أَوْلَیْتَنِیهِ فَبَطِرْتُ بِالنِّعَمِ وَ تَعَرَّضْتُ لِلنِّقَمِ وَ سَهَوْتُ عَنِ الذِّكْرِ وَ رَكِبْتُ الْجَهْلَ بَعْدَ الْعِلْمِ وَ جُزْتُ مِنَ الْعَدْلِ إِلَى الظُّلْمِ وَ جَاوَزْتُ الْبِرَّ إِلَى الْإِثْمِ وَ صِرْتُ إِلَى الْهَرَبِ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْحُزْنِ فَمَا أَصْغَرَ حَسَنَاتِی وَ أَقَلَّهَا فِی كَثْرَةِ ذُنُوبِی وَ مَا أَكْثَرَ ذُنُوبِی وَ أَعْظَمَهَا عَلَى قَدْرِ صِغَرِ خَلْقِی وَ ضَعْفِ رُكْنِی رَبِّ وَ مَا أَطْوَلَ أَمَلِی فِی قِصَرِ أَجَلِی وَ أَقْصَرَ أَجَلِی فِی بُعْدِ أَمَلِی وَ مَا أَقْبَحَ سَرِیرَتِی وَ عَلَانِیَتِی رَبِّ لَا حُجَّةَ لِی إِنِ احْتَجَجْتُ وَ لَا عُذْرَ لِی إِنِ اعْتَذَرْتُ وَ لَا شُكْرَ عِنْدِی إِنِ ابْتُلِیتُ وَ أُولِیتُ إِنْ لَمْ تُعِنِّی عَلَى شُكْرِ مَا أُولِیتُ رَبِّ مَا أَخَفَّ مِیزَانِی غَداً إِنْ لَمْ تُرَجِّحْهُ وَ أَزَلَّ لِسَانِی إِنْ لَمْ تُثَبِّتْهُ وَ أَسْوَدَ وَجْهِی إِنْ لَمْ تُبَیِّضْهُ رَبِّ كَیْفَ لِی بِذُنُوبِیَ الَّتِی سَلَفَتْ مِنِّی قَدْ هَدَّتْ لَهَا أَرْكَانِی رَبِّ كَیْفَ أَطْلُبُ شَهَوَاتِ الدُّنْیَا وَ أَبْكِی عَلَى خَیْبَتِی فِیهَا وَ لَا أَبْكِی وَ تَشْتَدُّ حَسَرَاتِی عَلَى عِصْیَانِی وَ تَفْرِیطِی رَبِّ دَعَتْنِی دَوَاعِی الدُّنْیَا فَأَجَبْتُهَا سَرِیعاً وَ رَكَنْتُ إِلَیْهَا طَائِعاً وَ دَعَتْنِی دَوَاعِی الْآخِرَةِ فَتَثَبَّطْتُ عَنْهَا وَ أَبْطَأْتُ فِی الْإِجَابَةِ وَ الْمُسَارَعَةِ إِلَیْهَا كَمَا سَارَعْتُ إِلَى دَوَاعِی الدُّنْیَا وَ حُطَامِهَا الْهَامِدِ وَ هَشِیمِهَا الْبَائِدِ وَ سَرَابِهَا الذَّاهِبِ رَبِّ خَوَّفْتَنِی وَ شَوَّقْتَنِی وَ احْتَجَجْتَ عَلَیَّ بِرِقِّی وَ كَفَلْتَ لِی بِرِزْقِی فَأَمِنْتُ مِنْ خَوْفِكَ وَ تَثَبَّطْتُ عَنْ تَشْوِیقِكَ وَ لَمْ أَتَّكِلْ عَلَى ضَمَانِكَ وَ تَهَاوَنْتُ بِاحْتِجَاجِكَ اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ أَمْنِی مِنْكَ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا خَوْفاً وَ حَوِّلْ تَثَبُّطِی شَوْقاً وَ تَهَاوُنِی بِحُجَّتِكَ فَرَقاً مِنْكَ ثُمَّ رَضِّنِی بِمَا قَسَمْتَ لِی مِنْ رِزْقِكَ یَا كَرِیمُ یَا كَرِیمُ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْعَظِیمِ رِضَاكَ عِنْدَ السَّخْطَةِ وَ الْفَرْجَةَ عِنْدَ الْكُرْبَةِ وَ النُّورَ عِنْدَ الظُّلْمَةِ وَ الْبَصِیرَةَ عِنْدَ تَشَبُّهِ الْفِتْنَةِ رَبِّ اجْعَلْ جُنَّتِی مِنْ خَطَایَایَ حَصِینَةً وَ دَرَجَاتِی فِی الْجِنَانِ رَفِیعَةً وَ أَعْمَالِی كُلَّهَا مُتَقَبَّلَةً وَ حَسَنَاتِی مُضَاعَفَةً زَاكِیَةً وَ أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْفِتَنِ كُلِّهَا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ مَا بَطَنَ وَ مِنْ رَفِیعِ المَطْعَمِ وَ الْمَشْرَبِ وَ مِنْ شَرِّ مَا أَعْلَمُ وَ مِنْ شَرِّ مَا لَا أَعْلَمُ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ أَشْتَرِیَ الْجَهْلَ بِالْعِلْمِ وَ الْجَفَاءَ بِالْحِلْمِ وَ الْجَوْرَ بِالْعَدْلِ وَ الْقَطِیعَةَ بِالْبِرِّ وَ الْجَزَعَ بِالصَّبْرِ وَ الْهُدَى بِالضَّلَالَةِ وَ الْكُفْرَ بِالْإِیمَانِ
ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ جَمِیلِ بْنِ صَالِحٍ أَنَّهُ ذَكَرَ أَیْضاً مِثْلَهُ وَ ذَكَرَ أَنَّهُ دُعَاءُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ص وَ زَادَ فِی آخِرِهِ آمِینَ رَبَّ الْعَالَمِینَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 385 روایة: 31@*@
ترجمه :
31- عبدالرحمن بن سیابه گوید: حضرت صادق (ع) این دعا را بمن داد (كه ترجمهاش اینست:) «سپاس خدائى را كه خود سرپرست آن (و یا سزاوارتر بآن) است و شایسته آن و پایان آن و در خود آن است، هر كس او را یگانه دانست او (كردارش) پاكست، و هر كه او را پرستش كند بهدایت رسیده، و هر كس فرمانش برد رستگار شده و هر كه بدو پناه برد آسوده شود.
بار خدایا اى صاحب جود و بزرگى و ستایش نیكو و سپاس، از تو درخواست كنم درخواست كسى كه گردنش را بدرگاهت نهاده، و بینى در برابر بخاك مالیده و چهره خویش را براى تو بخاك سائیده و خویشتن را در مقابل تو خوار كرده، و اشكانش از ترس تو ریزان، و گریه راه گلویش را گرفته، و بگناهان خویش اعتراف دارد و خطایش او را در پیش تو رسوا ساخته، و جنایتش او را نزد تو زشت كرده، و روى این جهات نیروش كم شده، و چارهاش اندك، و اسباب فریب از او دور شده و هر باطلى از نزدش نابود گردید، و گناهانش بناچار او را بخوارى در درگاهت، و فروتنى در پیشت، و زارى در برابرت كشانده است.
و از تو درخواست كنم بار الها درخواست كسى كه مانند او باشد (یعنى من خویشتن را بمنزله كسى دانم و بحالت چنین كسى در آرم) مانند او بجانبت رو كنم، و چون خوارى و فروتنیش بدرگاهت خوارى و فروتنى كنم، و چون سختترین زارهایش بدرگاهت زارى كنم، بار الها پس بزبونى گفتارم و خوارى مقام و مجلسم و فروتنى در برابرت بمن ترحم فرما.
از تو درخواست كنم خداوندا هدایت از گمراهى، و بینایى از كورى، و ره جوئى از بیراهى، و از تو خواهم بار خدایا كه در حال آسودگى تو را بسیار حمد كنم، و در حال مصیبت بهترین صبر را، و در جاى شكر بهترین شكرها را، و در هنگام شبهات تسلیم باشم.
و از تو خواهم نیرویى براى فرمانبرداریت، و سستى در برابر نافرمانیت، و گریز از خودت بسوى خودت، و تقرب جوئى بدرگاهت تا آنكه خوشنود شوى، و كاوش در هر چه ترا در برابر خشم مخلوقت از من خوشنود سازد بخاطر رضایت جوئى تو.
پروردگارا بكه امیدوار شوم اگر تو بمن ترحم نكنى، یا كه بمن سر زند اگر تو دورم كنى یا گذشت چه كسى بمن سود دهد اگر تو عقابم كنى، یا بخشش چه كسى را آرزو كنم اگر تو محرومم سازى یا چه كسى تواند مرا ارجمند كند اگر تو مرا پست كنى یا پست كردن چه كسى بمن زیان رساند آنگاه كه تو مرا ارجمند كنى؟!
پروردگارا چه بد است كردارم و چه زشت است رفتارم، و چه سخت است دلم، و چه دراز است آرزویم و كوتاه است عمرم و (این درازى آرزو...) مرا بر نافرمانى آفریدگارم دلیر كرده، پروردگارا چه اندازه آزمایش و بلایت نزد من نیكو است، و نعمتهایت بر من آشكار؟ نعمتهایت بر من بسیار است كه شمارهاش نتوانم و سپاسگزارى من در برابر آنها اندك است، پس بنعمت تو سرمست شدم و در معرض انتقام و پاداش بد تو قرار گرفتم، یاد تو فراموشم شد، و پس از دانائى بنادانى گرائیدم، و از عدالت بسوى ستم رفتم، و از نیكى بگناه در افتادم، و بخاطر ترس و خوفى كه پیدا كردم پا بگریز نهادم، وه كه چه اندازه اندك و كم است حسنات من در برابر گناهانم؟ و چه اندازه گناهانم در برابر كوچكى جثهام و ناتوانى اعضایم بسیار و بزرگ است؟.
پروردگارا چه اندازه آرزویم دراز است در برابر عمر كوتاهم، و عمرم كوتاه است در مقابل آرزوهاى دور و درازم، و چه مقدار درون و برونم زشت است.
پروردگارا اگر بخواهم (براى كارهایم) دلیلى آورم، دلیلى ندارم، و اگر خواهم عذرى آورم عذرى ندارم و اگر مبتلا گردم یا نعمتى بمن داده شود شكر ندارم اگر تو مرا در شكر آن كمك نكنى، پروردگارا چه اندازه میزان (اعمال) من در قیامت سبك است اگر تو او را نچربانى، و زبانم لرزانست اگر تو آن را ثابت نكنى، و رویم سیاه است اگر تو او را سپید نكنى، پروردگارا چگونه گناهان گذشتهام اركان مرا شكستهاند؟ پروردگارا چگونه جویاى شهوتهاى دنیا هستم و بر نا امید شدنم از رسیدن بآنها گریه كنم، ولى گریه نكنم بر اینكه افسوسهاى بر گناهم و تقصیرم سخت و بسیار است؟ پروردگارا دواعى دنیا مرا بسوى خود خواندند و من زود آنها را اجابت كردم و با میل بسوى آنها رفتم، ولى دواعى آخرت مرا بسوى خود خواندند و من در اجابتش درنگ كردم و كندى ورزیدم و بدانسان كه بسوى دنیا و و كالاى بىارزشش، و گیاههاى پوسیده و بر باد رفتهاش، و سراب روندهاش شتاب داشتم بسوى آخرت شتاب نكردم.
پروردگارا مرا ترساندى و تشویق نمودى و به بنده بودنم برهان آوردى، و روزى مرا متكفل شدى پس من از ترس تو آسوده شدم، و از تشویقى كه از من كردى (در انجام فرمان تو) كوتاهى كردم، و بكفالت تو (كه از روزى من كردى) تكیه نزدم و برهان آوردنت را خوار شمردم.
بار خدایا این آسودگى خاطر مرا در این دنیا ترس قرار ده (و بترس و خوف مبدل كن) و تنبلى و سستى مرا بشوق و نشاط تبدیل كن، و بىاعتنایى مرا به برهان آوردنت بدهشت و هراس مبدل فرما، سپس مرا بدانچه از روزیت قسمت كردهاى راضى كن، اى خداى كریم بنام عظمت از تو درخواست كنم خوشنودیت درهم شدن و اشتباه كراى فتنه.
پروردگارا سپر مرا در برابر خطاهایم محكم كن، و درجاتم در بهشت بلند كن، و كردارهایم را پذیرفته كن، و حسناتم را دو چندان و پاكیزه فرما، و بتو پناه برم از تمامى فتنهها آنچه آشكار است از آنها و آنچه نهانست، و از خوراكى و نوشیدنى بسیار (و بتو پناه برم) از شر آنچه (اكنون) ندانم، و پناه مىبرم بتو از اینكه با دادن دانش نادانى بخرم و با بردبارى جفا كارى، و با عدالت ستمكارى، و با نیكى كردن (به پدر و مادر و نزدیكان) بریدن از آنها، و با شكیبائى بىتابى بخرم، و بجاى هدایت گمراهى، و بجاى ایمان كفر بگیرم.
و از جمیل بن صالح مانند این دعا از حضرت على بن الحسین علیهما السلام نقل كرده و در پایانش این جمله را افزوده است: «آمین یا رب العالمین».
32- ابْنُ مَحْبُوبٍ قَالَ حَدَّثَنَا نُوحٌ أَبُو الْیَقْظَانِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ ادْعُ بِهَذَا الدُّعَاءِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِرَحْمَتِكَ الَّتِی لَا تُنَالُ مِنْكَ إِلَّا بِرِضَاكَ وَ الْخُرُوجَ مِنْ جَمِیعِ مَعَاصِیكَ وَ الدُّخُولَ فِی كُلِّ مَا یُرْضِیكَ وَ النَّجَاةَ مِنْ كُلِّ وَرْطَةٍ وَ الْمَخْرَجَ مِنْ كُلِّ كَبِیرَةٍ أَتَى بِهَا مِنِّی عَمْدٌ أَوْ زَلَّ بِهَا مِنِّی خَطَأٌ أَوْ خَطَرَ بِهَا عَلَیَّ خَطَرَاتُ الشَّیْطَانِ أَسْأَلُكَ خَوْفاً تُوقِفُنِی بِهِ عَلَى حُدُودِ رِضَاكَ وَ تَشْعَبُ بِهِ عَنِّی كُلَّ شَهْوَةٍ خَطَرَ بِهَا هَوَایَ وَ اسْتَزَلَّ بِهَا رَأْیِی لِیُجَاوِزَ حَدَّ حَلَالِكَ أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ الْأَخْذَ بِأَحْسَنِ مَا تَعْلَمُ وَ تَرْكَ سَیِّئِ كُلِّ مَا تَعْلَمُ أَوْ أَخْطَأُ مِنْ حَیْثُ لَا أَعْلَمُ أَوْ مِنْ حَیْثُ أَعْلَمُ أَسْأَلُكَ السَّعَةَ فِی الرِّزْقِ وَ الزُّهْدَ فِی الْكَفَافِ وَ الْمَخْرَجَ بِالْبَیَانِ مِنْ كُلِّ شُبْهَةٍ وَ الصَّوَابَ فِی كُلِّ حُجَّةٍ وَ الصِّدْقَ فِی جَمِیعِ الْمَوَاطِنِ وَ إِنْصَافَ النَّاسِ مِنْ نَفْسِی فِیمَا عَلَیَّ وَ لِی وَ التَّذَلُّلَ فِی إِعْطَاءِ النَّصَفِ مِنْ جَمِیعِ مَوَاطِنِ السَّخَطِ وَ الرِّضَا وَ تَرْكَ قَلِیلِ الْبَغْیِ وَ كَثِیرِهِ فِی الْقَوْلِ مِنِّی وَ الْفِعْلِ وَ تَمَامَ نِعْمَتِكَ فِی جَمِیعِ الْأَشْیَاءِ وَ الشُّكْرَ لَكَ عَلَیْهَا لِكَیْ تَرْضَى وَ بَعْدَ الرِّضَا وَ أَسْأَلُكَ الْخِیَرَةَ فِی كُلِّ مَا یَكُونُ فِیهِ الْخِیَرَةُ بِمَیْسُورِ الْأُمُورِ كُلِّهَا لَا بِمَعْسُورِهَا یَا كَرِیمُ یَا كَرِیمُ یَا كَرِیمُ وَ افْتَحْ لِی بَابَ الْأَمْرِ الَّذِی فِیهِ الْعَافِیَةُ وَ الْفَرَجُ وَ افْتَحْ لِی بَابَهُ وَ یَسِّرْ لِی مَخْرَجَهُ وَ مَنْ قَدَّرْتَ لَهُ عَلَیَّ مَقْدُرَةً مِنْ خَلْقِكَ فَخُذْ عَنِّی بِسَمْعِهِ وَ بَصَرِهِ وَ لِسَانِهِ وَ یَدِهِ وَ خُذْهُ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ یَسَارِهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ مِنْ قُدَّامِهِ وَ امْنَعْهُ أَنْ یَصِلَ إِلَیَّ بِسُوءٍ عَزَّ جَارُكَ وَ جَلَّ ثَنَاءُ وَجْهِكَ وَ لَا إِلَهَ غَیْرُكَ أَنْتَ رَبِّی وَ أَنَا عَبْدُكَ اللَّهُمَّ أَنْتَ رَجَائِی فِی كُلِّ كُرْبَةٍ وَ أَنْتَ ثِقَتِی فِی كُلِّ شِدَّةٍ وَ أَنْتَ لِی فِی كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِی ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ فَكَمْ مِنْ كَرْبٍ یَضْعُفُ عَنْهُ الْفُؤَادُ وَ تَقِلُّ فِیهِ الْحِیلَةُ وَ یَشْمَتُ فِیهِ الْعَدُوُّ وَ تَعْیَا فِیهِ الْأُمُورُ أَنْزَلْتُهُ بِكَ وَ شَكَوْتُهُ إِلَیْكَ رَاغِباً إِلَیْكَ فِیهِ عَمَّنْ سِوَاكَ قَدْ فَرَّجْتَهُ وَ كَفَیْتَهُ فَأَنْتَ وَلِیُّ كُلِّ نِعْمَةٍ وَ صَاحِبُ كُلِّ حَاجَةٍ وَ مُنْتَهَى كُلِّ رَغْبَةٍ فَلَكَ الْحَمْدُ كَثِیراً وَ لَكَ الْمَنُّ فَاضِلًا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 389 روایة: 32@*@
ترجمه :
32- نوح الیقظان از حضرت صادق (ع) حدیث كند كه آن حضرت فرمود: این دعا را بخوان (كه ترجمهاش اینست): «بار خدایا بحق رحمتت كه جز به خشنودى تو بدست نیاید از تو خواهم بیرون شدن از همه نافرمانیهایت و درآمدن در آنچه ترا خشنود سازد، و رهائى از هر گرداب و پرتگاهى (كه رهائى از آن نشود) و بیرون رفتن از هر گناهى كه عمداً از من سرزده، یا به خطا در آن لغزش شده، یا خاطره شیطانى براى آن در دلم افتاده، از تو خواهم ترسى كه مرا در مرزهاى خشنودیت نگهدارد. و هر شهوتى كه هواى نفسم در خاطره من انداخته بر هم زند، و رأیى كه من بر تجاوز از مرز هلال تو گرفتهام بلغزاند، بار خدایا از تو خواهم رفتار ببهترین عمل كه تو دانى، و واگذاردن هر بدى كه تو مىدانى و یا از روى نادانى خود بخطا روم، از تو خواهش گشایش در روزى و زهد در اندازه كفایت، و از هر شبهه با بیان بیرون آیم، و در هر حجتى بدرستى گرایم، و در هر جا براستى سخن رانم، و در مورد سود و زیانم با مردم بانصاف رفتار كنم، و در برابر آن در جاى خشم و گاه خوشنودى فروتن باشم، و در گفتار و كردار ستم را از كم و بیش واگذارم، و بپایان رساندن نعمتت را در همه چیز بر خودم و شكرگزارى بر آن تا خشنود شوى و پس از خشنودى را خواهانم، و از تو راهنمائى خواهم به آنچه خیر در آن است به اسانیهاى آن نه بدشواریهایش اى كریم، اى كریم، اى كریم، و براى من در هر كارى كه در آن گشایش و عافیت است بگشا، و بیرون شدن از آنرا بر من آسان فرما، و براى هر یك از بندگانت كه بر من توانائى مقدر كردهاى گوش و چشم و زبان و دستش را از من باز گیر، و از سمت راست و چپ و پشت سر و جلوى رویش او را نگهدارى فرما كه بدى بمن نرساند، عزیز است آنكس كه بتو پناه برد، و ستایشت والاست، و معبودى جز تو نیست، تو پروردگار منى و منم بنده تو، بار خدایا توئى امید من در هر گرفتارى، و توئى مورد اعتمادم در هر سختى، و تو در هر پیش آمدى پشت و پناهم هستى، چه بسیار گرفتارى كه دل را ناتوان كرد، و چاره را كم كرد و دشمن را شاد ساخت، و هر چارهاى در آن واماند و من آنرا بآستان تو فرود آوردم، و بدرگاه تو شكایت كردم و درباره آن از جز تو رو گرداندم و تو گشایش دادى و آنرا بر طرف كردى، پس توئى ولى هر نعمتى و صاحب هر حاجتى، و پایان هر رغبتى، سپاس فراوان از آن تو است، و براى تو است كه هر چه بیشتر منت نهى.
33- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ قَوْلَ التَّوَّابِینَ وَ عَمَلَهُمْ وَ نُورَ الْأَنْبِیَاءِ وَ صِدْقَهُمْ وَ نَجَاةَ الْمُجَاهِدِینَ وَ ثَوَابَهُمْ وَ شُكْرَ الْمُصْطَفَیْنَ وَ نَصِیحَتَهُمْ وَ عَمَلَ الذَّاكِرِینَ وَ یَقِینَهُمْ وَ إِیمَانَ الْعُلَمَاءِ وَ فِقْهَهُمْ وَ تَعَبُّدَ الْخَاشِعِینَ وَ تَوَاضُعَهُمْ وَ حُكْمَ الْفُقَهَاءِ وَ سِیرَتَهُمْ وَ خَشْیَةَ الْمُتَّقِینَ وَ رَغْبَتَهُمْ وَ تَصْدِیقَ الْمُؤْمِنِینَ وَ تَوَكُّلَهُمْ وَ رَجَاءَ الْمُحْسِنِینَ وَ بِرَّهُمْ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ ثَوَابَ الشَّاكِرِینَ وَ مَنْزِلَةَ الْمُقَرَّبِینَ وَ مُرَافَقَةَ النَّبِیِّینَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ خَوْفَ الْعَامِلِینَ لَكَ وَ عَمَلَ الْخَائِفِینَ مِنْكَ وَ خُشُوعَ الْعَابِدِینَ لَكَ وَ یَقِینَ الْمُتَوَكِّلِینَ عَلَیْكَ وَ تَوَكُّلَ الْمُؤْمِنِینَ بِكَ اللَّهُمَّ إِنَّكَ بِحَاجَتِی عَالِمٌ غَیْرُ مُعَلَّمٍ وَ أَنْتَ لَهَا وَاسِعٌ غَیْرُ مُتَكَلِّفٍ وَ أَنْتَ الَّذِی لَا یُحْفِیكَ سَائِلٌ وَ لَا یَنْقُصُكَ نَائِلٌ وَ لَا یَبْلُغُ مِدْحَتَكَ قَوْلُ قَائِلٍ أَنْتَ كَمَا تَقُولُ وَ فَوْقَ مَا نَقُولُ اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی فَرَجاً قَرِیباً وَ أَجْراً عَظِیماً وَ سِتْراً جَمِیلًا اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَعْلَمُ أَنِّی عَلَى ظُلْمِی لِنَفْسِی وَ إِسْرَافِی عَلَیْهَا لَمْ أَتَّخِذْ لَكَ ضِدّاً وَ لَا نِدّاً وَ لَا صَاحِبَةً وَ لَا وَلَداً یَا مَنْ لَا تُغَلِّطُهُ الْمَسَائِلُ یَا مَنْ لَا یَشْغَلُهُ شَیْءٌ عَنْ شَیْءٍ وَ لَا سَمْعٌ عَنْ سَمْعٍ وَ لَا بَصَرٌ عَنْ بَصَرٍ وَ لَا یُبْرِمُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُفَرِّجَ عَنِّی فِی سَاعَتِی هَذِهِ مِنْ حَیْثُ أَحْتَسِبُ وَ مِنْ حَیْثُ لَا أَحْتَسِبُ إِنَّكَ تُحْیِی الْعِظَامَ وَ هِیَ رَمِیمٌ وَ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ یَا مَنْ قَلَّ شُكْرِی لَهُ فَلَمْ یَحْرِمْنِی وَ عَظُمَتْ خَطِیئَتِی فَلَمْ یَفْضَحْنِی وَ رَآنِی عَلَى الْمَعَاصِی فَلَمْ یَجْبَهْنِی وَ خَلَقَنِی لِلَّذِی خَلَقَنِی لَهُ فَصَنَعْتُ غَیْرَ الَّذِی خَلَقَنِی لَهُ فَنِعْمَ الْمَوْلَى أَنْتَ یَا سَیِّدِی وَ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنَا وَجَدْتَنِی وَ نِعْمَ الطَّالِبُ أَنْتَ رَبِّی وَ بِئْسَ الْمَطْلُوبُ أَنَا أَلْفَیْتَنِی عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ بَیْنَ یَدَیْكَ مَا شِئْتَ صَنَعْتَ بِیَ اللَّهُمَّ هَدَأَتِ الْأَصْوَاتُ وَ سَكَنَتِ الْحَرَكَاتُ وَ خَلَا كُلُّ حَبِیبٍ بِحَبِیبِهِ وَ خَلَوْتُ بِكَ أَنْتَ الْمَحْبُوبُ إِلَیَّ فَاجْعَلْ خَلْوَتِی مِنْكَ اللَّیْلَةَ الْعِتْقَ مِنَ النَّارِ یَا مَنْ لَیْسَتْ لِعَالِمٍ فَوْقَهُ صِفَةٌ یَا مَنْ لَیْسَ لِمَخْلُوقٍ دُونَهُ مَنَعَةٌ یَا أَوَّلَ قَبْلَ كُلِّ شَیْءٍ وَ یَا آخِرَ بَعْدَ كُلِّ شَیْءٍ یَا مَنْ لَیْسَ لَهُ عُنْصُرٌ وَ یَا مَنْ لَیْسَ لآِخِرِهِ فَنَاءٌ وَ یَا أَكْمَلَ مَنْعُوتٍ وَ یَا أَسْمَحَ الْمُعْطِینَ وَ یَا مَنْ یَفْقَهُ بِكُلِّ لُغَةٍ یُدْعَى بِهَا وَ یَا مَنْ عَفْوُهُ قَدِیمٌ وَ بَطْشُهُ شَدِیدٌ وَ مُلْكُهُ مُسْتَقِیمٌ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِی شَافَهْتَ بِهِ مُوسَى یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّمَدُ أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُدْخِلَنِیَ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 390 روایة: 33@*@
ترجمه :
33- امام صادق علیه السلام بابى بصیر فرمود: بخوان (و این دعا را باو آموخت كه ترجمهاش چنین است:) «بار خدایا از تو درخواست كنم گفتار توبه كنندگان و كردارشان را و (نیز از تو خواهم) نور پیمبران و راستى آنها را، و كردار ذكر گویان و یقین ایشانرا، و ایمان دانشمندان و فهم ایشانرا، و پرستیدن خاشعان و فروتنشیانرا، و حكمت فقیهان و سیره آنها را، و ترس پرهیزكاران و رغباتشانرا، و باور داشتن مؤمنان و توكل آنها را، و امید نیكوكاران و نیكیهایشانرا.
بار خدایا من از تو خواهم پاداش شاكران، و مقام مقربان و رفاقت پیمبران را. بار خدایا از تو خواهم ترس آنانكه عمل براى تو كنند، و كردار آنانرا كه از تو ترسانند، و خشوع آنانكه برایت پرستش كنند، و یقین آنان كه بر تو توكل كنند؛ و توكل آنانكه بر تو گرویدند.
بارالها تو بحاجت من نگفته دانائى، و برآوردنش براى تو آسان و بىتكلیف است، و توئى كه هیچ سائلى تو را در سئوال دچار نسازد، و هیچ بدگوئى از (مقام) تو نكاهد، و گفتار هیچ بنده گوینده مدحى بحق مدحت تو نرسد، تو آنچنانیكه خود فرمائى و برتر از آنى كه ما بگوئیم.
بار خدایا براى من گشایشى نزدیك قرار ده، و مزد بزرگى بمن عطا فرما، و پوشش نیكو بر عیوبم كن، بار خدایا تو دانائى كه من با اینكه بر خود ستم كردم و بر نفس خود اسراف نمودم ولى براى تو ضد و همتا و همسر و فرزندى نگرفتم، اى كسیكه مسائل بسیار او را بغلط نیندازد، و اى كسى كه چیزى از چیزى دیگر او را سرگرم نكند، و نه شنیدنى از شنیدنى دیگر و نه دیدنى از دیدنى دیگر، و اصرار و پافشارى اصرار كنندگان او را بستوه نیاورد، از تو درخواست كنم كه در همین ساعت بمن گشایشى دهى از جائى كه گمان برم و از جائى كه گمان ندارم، توئى كه استخوانهاى پوسیده را زنده كنى، و بر هر چیز توانائى.
اى كسیكه شكر من (در برابر نعمتهایش) اندك بود ولى باز هم مرا محروم نكرد، و خطایم بزرگ بود ولى رسوایم نساخت، و بر نافرمانیها مرا دید ولى برویم نزد، و مرا آفرید براى آنچه آفرید و من جز آنچه براى آن آفریدم كردم،
پس چه خوب مولایى هستى تو اى آقاى من، و بد مطلوب و خواسته شدهاى هستم من كه مرا یافتى، بنده تو و زاده بنده كنیز توام كه در برابر هستم و هر چه خواهى درباره من انجام دهى.
بار خدایا آوازهایش خاموش شده و حركات آرام شدند، و هر دوستى با دوستش خلوت كرده و من با تو خلوت كردهام، توئى محبوب من، پس نتیجه این خلوتم را با خودت در این شب آزادى از دوزخ قرار ده، اى كسیكه برتر از دانش او براى دانشمندى وصفى نماند (یعنى كسى از او دانشمندتر نیست) و اى كسیكه بدون لطف او براى هیچ مخلوقى نگهبانى نیست، اى آنكه پیش از هر چیز بوده و اى آنكه پس از هر چیز خواهى بود، اى كسى كه عنصر (و مادهاى) برایش نیست، و اى كسیكه پایان او فناء ندارد (چون پایان ندارد) اى كاملترین توصیف شدگان، و بخشندهترین دهندگان، و اى كسى كه بار هر زبانى كه خوانده شود آن را بفهمد و اى كسى كه گذشت او قدیم است، و سخت گیریش سخت است، و ملكش استوار است، تو را بخوانم بآن نامت كه بدان با موسى بیواسطه سخن گفتى، اى خداى بخشنده، و اى مهربان، اى آنكه جز تو معبودى نیست، بار خدایا توئى صمد از تو خواهم كه رحمت بر محمد و آلش فرستى و برحمت خود مرا ببهشت برى».
34- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْوَلِیدِ عَنْ یُونُسَ قَالَ قُلْتُ لِلرِّضَا ع عَلِّمْنِی دُعَاءً وَ أَوْجِزْ فَقَالَ قُلْ یَا مَنْ دَلَّنِی عَلَى نَفْسِهِ وَ ذَلَّلَ قَلْبِی بِتَصْدِیقِهِ أَسْأَلُكَ الْأَمْنَ وَ الْإِیمَانَ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 392 روایة: 34@*@
ترجمه :
34- یونس گوید: بحضرت رضا علیه السلام عرضكردم: دعائى كوتاه بمن بیاموز فرمود: بگو: «یا من دلنى على نفسه و ذلل قلبى بتصدیقه اسئلك الامن و الایمان».
35- عَلِیُّ بْنُ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّ رَجُلًا أَتَى أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ كَانَ لِی مَالٌ وَرِثْتُهُ وَ لَمْ أُنْفِقْ مِنْهُ دِرْهَماً فِی طَاعَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ اكْتَسَبْتُ مِنْهُ مَالًا فَلَمْ أُنْفِقْ مِنْهُ دِرْهَماً فِی طَاعَةِ اللَّهِ فَعَلِّمْنِی دُعَاءً یُخْلِفُ عَلَیَّ مَا مَضَى وَ یَغْفِرُ لِی مَا عَمِلْتُ أَوْ عَمَلًا أَعْمَلُهُ قَالَ قُلْ قَالَ وَ أَیَّ شَیْءٍ أَقُولُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ قُلْ كَمَا أَقُولُ یَا نُورِی فِی كُلِّ ظُلْمَةٍ وَ یَا أُنْسِی فِی كُلِّ وَحْشَةٍ وَ یَا رَجَائِی فِی كُلِّ كُرْبَةٍ وَ یَا ثِقَتِی فِی كُلِّ شِدَّةٍ وَ یَا دَلِیلِی فِی الضَّلَالَةِ أَنْتَ دَلِیلِی إِذَا انْقَطَعَتْ دَلَالَةُ الْأَدِلَّاءِ فَإِنَّ دَلَالَتَكَ لَا تَنْقَطِعُ وَ لَا یَضِلُّ مَنْ هَدَیْتَ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ فَأَسْبَغْتَ وَ رَزَقْتَنِی فَوَفَّرْتَ وَ غَذَّیْتَنِی فَأَحْسَنْتَ غِذَائِی وَ أَعْطَیْتَنِی فَأَجْزَلْتَ بِلَا اسْتِحْقَاقٍ لِذَلِكَ بِفِعْلٍ مِنِّی وَ لَكِنِ ابْتِدَاءً مِنْكَ لِكَرَمِكَ وَ جُودِكَ فَتَقَوَّیْتُ بِكَرَمِكَ عَلَى مَعَاصِیكَ وَ تَقَوَّیْتُ بِرِزْقِكَ عَلَى سَخَطِكَ وَ أَفْنَیْتُ عُمُرِی فِیمَا لَا تُحِبُّ فَلَمْ یَمْنَعْكَ جُرْأَتِی عَلَیْكَ وَ رُكُوبِی لِمَا نَهَیْتَنِی عَنْهُ وَ دُخُولِی فِیمَا حَرَّمْتَ عَلَیَّ أَنْ عُدْتَ عَلَیَّ بِفَضْلِكَ وَ لَمْ یَمْنَعْنِی حِلْمُكَ عَنِّی وَ عَوْدُكَ عَلَیَّ بِفَضْلِكَ أَنْ عُدْتُ فِی مَعَاصِیكَ فَأَنْتَ الْعَوَّادُ بِالْفَضْلِ وَ أَنَا الْعَوَّادُ بِالْمَعَاصِی فَیَا أَكْرَمَ مَنْ أُقِرَّ لَهُ بِذَنْبٍ وَ أَعَزَّ مَنْ خُضِعَ لَهُ بِذُلٍّ لِكَرَمِكَ أَقْرَرْتُ بِذَنْبِی وَ لِعِزِّكَ خَضَعْتُ بِذُلِّی فَمَا أَنْتَ صَانِعٌ بِی فِی كَرَمِكَ وَ إِقْرَارِی بِذَنْبِی وَ عِزِّكَ وَ خُضُوعِی بِذُلِّی افْعَلْ بِی مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ لَا تَفْعَلْ بِی مَا أَنَا أَهْلُهُ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 392 روایة: 35@*@
ترجمه :
35- حضرت صادق (ع) فرمود: مردى خدمت امیر المؤمنین علیه السلام آمد و عرض كرد: اى امیر مؤمنان من مالى بارث بردهام (وادار شدهام) و درهمى از آنرا در راه اطاعت خداى عزوجل انفاق نكردم، سپس مالى از راه كسب با آن بدست آوردم و از آن نیز درهمى در اطاعت خداوند صرف ننمودم پس دعائى بمن بیاموز كه جاى آنچه را از دستم رفته بگیرد، و كارهاى گذشتهام را و اى آنچه پس از این مىكنم بیامرزد، فرمود: بگو، عرض كرد: چه بگویم اى امیر مؤمنان، فرمود: بگو چنانكه من مىگویم (سپس دعائى تعلیمش فرمود كه ترجمهاش چنین است:) «اى نور من در هر تاریكى و اى وسیله انس من در هر گمراهى، توئى راهنماى من آنگاه كه راهنمائى كنى گمراه نگردد، بمن نعمت دادى و فراوان دادى، و روزى دادى وافر دادى، و غذا دادى پس نیكو غذائى دادى و عطا كردى و كامل دادى بى آنكه من سزاوار آن باشم بواسطه كارى كه از من سرزده باشد، ولى تو بدان آغاز كردى به خاطر كرم وجود خودت، و من به كمك كرم تو بر نافرمانیت نیرو گرفتم، و بكمك روزیت بر خشمگین كردن تو نیرومند شدم، و عمرم را در آنچه تو دوست ندارى تباه كردم، و بىپروائى من بر تو و ارتكاب آنچه غدقن كرده بودى و ورود من در آنچه بر من حرام كرده بودى جلوگیر تو نشد از اینكه بفضل خود باز هم بمن عطا كنى، و بردباریت و بازگشتت بفضل بر من جلوگیر من نشد كه در نافرمانیت بازگشت نكنم، پس تو بسیار بازگشت كننده بفضل هستى و من بسیار باز گرد به گناهان، پس اى كریمتر كسیكه در برابرش بگناه اعتراف كنم و اى عزیزترین كسى كه بذلت و در برابرش فروتنى شود، بخاطر كرم تو است كه من اعتراف بگناه خود كنم، و بخاطر عزت تو است كه بخوارى فروتنى كنم، پس تو در مقام كرم خود و اقرار بگناهم با من چه خواهى كرد، و در مقام عزتت با فروتنى من بخوارى (با من چه خواهى كرد) با من كن آنچه تو شایسته آنى، و با من مكن آنچه را من بدان سزاوارم».