بَابُ إِخْبَارِ الرَّجُلِ أَخَاهُ بِحُبِّهِ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ نَصْرِ بْنِ قَابُوسَ قَالَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا أَحْبَبْتَ أَحَداً مِنْ إِخْوَانِكَ فَأَعْلِمْهُ ذَلِكَ فَإِنَّ إِبْرَاهِیمَ ع قَالَ رَبِّ أَرِنِی كَیْفَ تُحْیِ الْمَوْتى قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى وَ لكِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 458 روایة: 1@*@
ترجمه :
1- نصر بن قابوس گوید: حضرت صادق (ع) بمن فرمود: هرگاه یكى از برادران (دینى) خود را دوست داشتى بآن آگاهش كن، زیرا ابراهیم علیه السلام عرضكرد: «بار پروردگارا بمن بنما كه چگونه مردهها را زنده مىكنى فرمود مگر ایمان نیاوردهاى گفت چرا ولیكن براى اینكه دلم مطمئن شود» (سوره بقره آیه 260).
شرح:
مجلسى (ره) گوید: این روایت مطابق است با آنچه در عیون در تفسیر این دو آیه وارد شده كه مقصود اطمینان یافتن بمقام دوستى است (پایان كلام مجلسى ره) ولى ظاهر اینست كه مقصود همان اطمینان یافتن بزنده كردن مردگان و حشر آنان بوده، و استشهاد حضرت علیه السلام فقط از این نظر است كه براى انسان خوب است در هر كارى اگر چه یقین بدان هم داشته باو نشان دهند و آگاهش سازند، و چنانچه در روایت عیون نیز تصریحى بدان شده باشد ولى این حدیث را نمىتوان صریح در این معنى و مطابق با آن دانست و چنانچه این معنى كه گفته شد هم نپذیرد ما گوئیم كه حدیث از این جهت اجمال دارد و نمىتوان در آن معنى هم بدان استدلال كرد و تأیید آن حدیث قرار داد.
2- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى جَمِیعاً عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا أَحْبَبْتَ رَجُلًا فَأَخْبِرْهُ بِذَلِكَ فَإِنَّهُ أَثْبَتُ لِلْمَوَدَّةِ بَیْنَكُمَا
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 459 روایة: 2@*@
ترجمه :
2- حضرت صادق (ع) فرمود: هرگاه مردى را دوست داشتى او را بدان آگاهش ساز، زیرا كه آن دوستى میان شما را پابرجاتر كند.