مرتبه عالی ایمان، با تقوای کامل و راهیابی به صراط مستقیم در پرتو تسلیم محض در برابر پروردگار و نداشتن خواست و ارادهای جز خواست و اراده خداوند حاصل میشود. در این صورت است که بنده تدبیر و اختیار خدا را بر اختیار و تدبیر خود ترجیح میدهد و از خدا میخواهد که خود اداره و تدبیر امور او را به عهده بگیرد؛ چنان که سید الشهداء علیهالسلام در دعای عرفه عرض میکند:
الهی، اغننی بتدبیرک لی عن تدبیری و باختیارک عن اختیاری؛(192)
خدای من، با تدبیر و اختیار خود مرا از تدبیر و اختیار خودم بینیاز گردان.
تفاوت اساسی انسان با حیوان در این است که او با فکر و اندیشه، اراده و اختیار خود به تدبیر امورش میپردازد؛ اما امام حسین علیهالسلام از خداوند میخواهد که تدبیر و اختیار وی را به عهده گیرد؛ یعنی وسایل، ابزار، فکر و تصمیمی که منجر به عملی شدن خواست خدا میشود از سوی خداوند در اختیار ایشان قرار گیرد و خداوند گزینش برتر و آنچه را به خیر، صلاح و مطابق رضای خویش است، به ایشان الهام کند تا اگر کاری از سوی ایشان انجامپذیرد، همان کاری باشد که خدا میخواهد، و اگر تصمیم و ارادهای از ایشان صادر میشود، همان اراده و خواست خدا باشد.
این عالیترین درخواستی است که اولیای خدا داشتند. آنان از خدا رفاه زندگی و تأمین نیازهای مادی را طلب نمیکردند، بلکه از خدا میخواستند که به آنان توفیق دهد که تابع خواست خود نباشند، بلکه آنچه خدا اختیار کرده به آنان الهام کند؛ یعنی از خدا میخواستند که آنان را به عالیترین مرتبه عبودیت و تسلیم در برابر خویش متصف کند که در پرتو آن، خواست آنان خواست خدا و راهشان راه خدا باشد.
چنان که گفتیم عبودیت و تسلیم در برابر خدا و حقیقت صراط مستقیم، در پرتو اطاعت از خدا و پیروی از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و اطاعت از جانشینان ایشان که سرآمدشان علی علیهالسلام است، حاصل میشود؛ از این رو، در روایتی که گذشت، آن حضرت صراط مستقیم معرفی شدهاند. البته سایر امامان معصوم علیهم السلام نیز صراط مستقیم خدا هستند و آنان در همه فضایل و کمالات مشترک میباشند. روایاتی نیز دلالت دارند که معصومان علیهم السلام نور واحد هستند.(193)