دانستیم که جهتگیری حرکتهای طبیعی و نیز جهت دادن به حرکتهای نیمه آگاهانه یا آگاهانه همه موجودات جاندار و ذیشعور که در سایه نوعی شعور و ادراک و به وسیله ابزارها و وسایل مختلف انجام میگیرد مستند به هدایت تکوینی الهی است؛ اما درکهای عقلانی یا وحیانی مربوط به رفتارهای اختیاری و باید و نبایدها مستند به هدایت تشریعی الهی میباشد.
بنابراین، هدایت تشریعی، عبارت است از آموزههای عقل، فطرت و قانون سعادتبخشی که خداوند به وسیله وحی در اختیار انسان مینهد و با امر به فضایل و خوبیها و نهی از رذایل و بدیها او را آگاه میکند که با انتخاب خویش راهی را برگزیند که به سعادت وی منتهی میگردد.
خداوند انسان را آفرید تا در این عالم به اختیار خویش سرنوشت خود را رقم زند و با اراده وی مسیر تکاملاش را برگزیند؛ از این روی راه سعادت و شقاوت را به وی نشان داد و او را از ظرفیتها، زمینهها و عوامل لازم برای پیمودن مسیر سعادت برخوردار ساخت.
از ان پس، این انسان است که با انتخاب خویش یا راهی را بر میگزیند که به سعادت او منتهی میشود و یا راهی را انتخاب میکند که با شقاوت او ختم میگردد.