در زندگی اجتماعی، انسان نسبت به برادران ایمانی خود وظایفی دارد؛ از یک سو موظف است به آنها برای رفع حوایجشان کمک نماید و از سوی دیگر، وظیفه دارد نسبت به آنها خیرخواه، وفادار و صمیمی باشد و به آنها خیانت نکند. چگونه ممکن است که انسان برادر ایمانی خود را فریب داده یا به او خیانت کند، به ناحق مالش را بربـاید و ضرری به او برساند؟! کسی که درصدد برمی‌آید تا برادر ایمانی خود را فریب دهد و او را فرومایه و حقیر می‌شمارد، چنین عملی به منـزله در افتادن و درگیـری و نبـرد با او است. کسی که در معامله می‌خواهد بر سر دیگری کلاه بگذارد، در واقع قصد جنگیدن با او را دارد. شکل دیگری از درگیری هنگامی است که کسی بخواهد فردی را از مقامش خلع کند و خود جانشین او بشود. چنین کسانی مستحق عذاب خداوند هستند و جایگاه آنها در جهنم خواهد بود: مَنْ غَشَّ اَخاهُ و حَقَّرَهُ و ناواهُ جَعَلَ اللّهُ النّارَ مَأْواهُ.