خدا را شاکریم که توفیق داد جلساتی در مکتب امام صادق(علیه السلام) باشیم و از کلام نورانی آن
﴿ صفحه 258﴾
حضرت که خطاب به عبداللّه بن جندب بیان کرده‌اند بهره ببریم. در این جلسه ان شاءاللّه آخرین بخش این روایت شریف را با هم مرور می‌کنیم.
مطلبی که حضرت در این قسمت به آن اشاره دارند این است که می‌فرمایند: و لِکُلِّ شَیْء اساسٌ و اَساسُ الاِْسْلامِ حُبُّنا اَهلَ البیتِ؛ هر چیز پایه‌ای دارد و پایه اسلام، محبت ما اهل بیت است. به عبارتی، اسلام نظیر خانه‌ای است که پایه و ستون آن خانه، محبت اهل بیت(علیهم السلام) است. یک ساختمان اگر پایه‌های محکمی داشته باشد، می‌تواند سال‌های طولانی پا برجا بماند. چنین خانه‌ای در گذر زمان ممکن است ظاهرش کثیف و سیاه و در و دیوارش خراب شود، اما چون پایه هایش محکم است، با کمی تعمیر و رنگ و روغن و تزیینات می‌توان آن را تمیز و مرتب کرد. اما اگر پایه و اساس محکمی نداشته باشد، هرچه هم رنگ و روغن بزنیم فایده‌ای ندارد و با باد و باران یا سیلابی فرو خواهد ریخت. اسلام نیز به حسب این روایت پایه‌ای دارد که اگر آن پایه محکم و پابرجا باشد بنای اسلام فرد و جامعه هم باقی خواهد ماند؛ هرچند ممکن است در معرض حوادث و آفاتی واقع شود و ظاهرش آسیب‌هایی ببیند.
آنچه در این جا مهم است تحقیق و تبیین این مطلب است که چرا محبت اهل بیت(علیهم السلام) پایه و اساس اسلام است؟ این مسأله یک مقام اثبات دارد و یک مقام ثبوت. مقام اثبات یعنی این که چه آیه و روایت و دلیلی بر این مطلب وجود دارد؛ مثلاً خود همین روایت یک مستند و دلیل است بر این که اساس اسلام محبت اهل بیت(علیهم السلام) است. هم چنین آیات و روایات دیگری در این زمینه وجود دارد. اما مقام ثبوت یعنی تبیین این مسأله که اصولا چگونه است که اساس اسلام محبت اهل بیت(علیهم السلام) است. چرا اگر محبت و ارادت به اهل بیت(علیهم السلام) نباشد پایه دین انسان سست و نامطمئن است؟
از دو مقام ثبوت و اثبات، آنچه در این جا بیشتر مد نظر ما است مقام ثبوت است. آنچه مهم است این است که صرف نظر از ادله‌ای که این مسأله را «اثبات» می‌کند، از نظر «ثبوتی» اصولا چرا و چگونه چنین رابطه‌ای بین اسلام و محبت اهل بیت(علیهم السلام) وجود دارد؟