به جرأت می‌توان ادعا کرد بیش از نود درصد آنچه را که ما شیعیان از اسلام می‌دانیم از طریق اهل بیت(علیهم السلام) به ما رسیده است. این قضیه در مورد سایر فرق مسلمانان نیز صادق است، گرچه آنان ممکن است خود نسبت به این امر جاهل یا غافل باشند. از این رو می‌توانیم بگوییم بعد از وجود گرامی پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) بزرگ ترین نعمتی که خداوند بر امت آخرالزمان منت نهاده و به آنان ارزانی داشته است، نعمت وجود انوار مقدس اهل بیت معصومین(علیهم السلام) است. آنان در طول دو سه قرن به تدریج معارف و حقایق اسلام را برای مردم بیان کردند و هم چنین با توجه به شرایط متغیر زمانی این دوران، الگوهایی عملی را برای برخورد با شرایط مختلف اجتماعی به پیروان خود عرضه کردند.
خدای متعال در قرآن کریم خطاب به پیامبر اکرم(علیهم السلام) می‌فرماید: قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی؛**شوری (42)، 23.*** بگو: «به ازای آن [رسالت] پاداشی از شما نمی‌خواهم مگر دوستی درباره اهل بیتم.» مسلّماً پیامبر(صلی الله علیه وآله) از مردم برای رسالتش اجر و مزد نمی‌خواهد، آنچه پیامبر(صلی الله علیه وآله) از مردم می‌خواهد هدایت و گام نهادن آنان در صراط مستقیم است؛ و خداوند می‌داند که این هدایت، بی وجود اهل بیت(علیهم السلام) و تمسک به آنان صورت نمی‌پذیرد. آیه مذکور را مقایسه کنید با این آیه که می‌فرماید: قُلْ ما أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْر إِلاّ مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلی رَبِّهِ سَبِیلاً؛**فرقان (25)، 57.*** بگو: «بر این [رسالت] اجری از شما نمی‌خواهم، جز این که هرکس بخواهد راهی به سوی پروردگارش [در پیش] گیرد.» کنار هم گذاشتن این دو آیه به روشنی نشان می‌دهد که مسیر هدایت و «سَبیل رب» از محبت و مودت اهل بیت(علیهم السلام) و تمسک
﴿ صفحه 261﴾
به ایشان می‌گذرد. البته این در واقع همان محبت خدا است که در مرتبه پایین تر در آیینه وجود پیامبر و اهل بیت(علیهم السلام) جلوه گر می‌شود. محبت ما به پیامبر و اهل بیت(علیهم السلام) به سبب خویشاوندی و مسایلی از این قبیل نیست، بلکه برای آن است که آنان بندگان شایسته خداوند هستند و مراتب بندگی را به نهایت رسانده اند. پس این محبت، شعاعی از همان محبت ما به خدا است و در پرتو آن شکل گرفته است و معرفت و محبت ما به خداوند موجب محبت و معرفت ما نسبت به آنان شده است.
اگر ما بخواهیم معرفت و محبت خداوند به شکل صحیح در دل‌های ما باقی بماند و چراغ راه زندگی ما در این دنیا باشد و موجب نجات و سعادت ما گردد، باید با محبت و معرفت پیامبر و اهل بیت(علیهم السلام) همراه شود. خداوند خود در قرآن خطاب به پیامبر می‌فرماید: قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی؛**آل عمران (3)، 31.*** بگو: «اگر خدا را دوست دارید از من پیروی کنید.» شرط صدق در اظهار محبت به خداوند، تبعیت از پیامبر(صلی الله علیه وآله) قرار داده شده، و کمال تبعیت از پیامبر تبعیت از اهل بیت او است که محبت آنها را به عنوان اجر و مزد رسالت از ما خواسته و در حدیث ثقلین امر به تمسک به آنها کرده است: اِنّی تارِکٌ فیکُمُ الثِّقْلَیْنِ ما اِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلّوا کتابَ اللّهِ و عترتی اهلَ بیتی... .**بحارالانوار، ج 2، باب 34، روایت 2.***
بنابراین اگر بخواهیم اسلام و دینمان پابرجا بماند و در طوفان فتنه‌ها و حوداث متزلزل نشود و فرو نریزد، باید مودت و محبت اهل بیت(علیهم السلام) و تمسک به آن ذوات مقدس را در رأس امور مورد توجه قرار دهیم.