تاریخ: 25/10/1370
به اعتقاد من، آن چیزی که امروز بیش از همه باید در آموزش و پرورش ما به آن توجه بشود، اعتقاد اسلامی و عمل اسلامیاست که در دانش آموزان باید احیا گردد. باید این طور باشد که اگر کودکی از یک خانواده بی اعتقاد و بی مبالات نسبت به عمل و اعتقاد اسلامی به مدرسه می آید و وارد محیط تحت تصرف و تسلط آموزش و پرورش می شود، یا کودکی از خانواده یی می آید که آنها اعتقاد و مبالاتشان هم نسبت به افکار و عمل اسلامی بد نیست، لیکن به خاطر بی سوادی و کمبودهای فکری و روانی والدین، توانایی اثرگذاری روی طفل را ندارند، باید این جا آن خلاها جبران بشود، یعنی این کودک، هم علما، هم عملا، هم اعتقادا، به یک آدم متدین تبدیل شود، باید همت این باشد.
در مدارس، همت باید بر این باشد که بچه های ما از لحاظ دینی - هم در قلمرو اعتقاد، هم در قلمرو تربیت و اخلاق، هم در قلمرو تعبد عملی - انسانهای مسلمان باربیایند، این، علاج و اساس کار ماست. البته روحیه دانش دوستی، جزو تربیتهایاسلامی است، یعنی اگر ما بخواهیم اخلاق اسلامی را گسترش بدهیم، این هم در آن هست. پیشرفت مراتب علم هم جزو اساس کار شماست که بایستی به آن توجه بشود. تقسیم علوم و پیدا کردن اولویتها و این که امروز در این مقطع، دراین پنج سال، در این ده سال بایستی خیل دانش آموزان به چه علومی بیشتر گرایش و توجه داده بشوند، اینها مسائل کاری و فنیشماست که به آن واقفتر هستید. این علاج کار ماست، یعنی بایستی با وجدان اسلامی، بچه ها تربیت بشوند، و این امروز واضح است.
من خیال می کنم سرلوحه و محور برنامه های آموزش و پرورش در تنظیم کتاب، در تربیت معلم، در نظارت بر کار بخشهایمختلف آموزش و پرورش، در نظارت بر کار آموزش دهندگان و داخل مدارس باید بر این باشد که ببیند آیا تفکر اسلامی منتقل می شود، یا نه، انسان سازی بر مبنای اسلام و مسلمان سازی کودکان در این مدارس انجام می گیرد، یا انجام نمی گیرد. هرچه ما در این جهت کمبود داریم، بایستی همت کنیم و آن کمبود را برطرف نماییم.