تاریخ: 7/3/1382
دشمن، سیاسی و سیاستمدار است مغز طراح سیاسی دارد، فکر می کنند که چه کار باید بکند. یکی از طراحیها این است که حرف آخر را اول نزنند آرام آرام و بتدریج طلبکاری ایجاد کنند و طرف مقابل را وادار به عقب نشینی کنند. بمجردی که عقب نشینی کردید، طلبکاری دیگری شروع خواهد شد. حالا بعضیها می گویند چیزی بدهیم، یک چیزی بگیریم! بدهیمش درست است، بگیریمش درست نیست هیچی نخواهند داد. شعارهایی را درست می کنند ایران را در محور شرارت گذاشته اند. فلان کارها را بکنیم تا ما را از محور شرارت بردارند! این شد حرف! غلط کردند گذاشتند که حالا بخواهند بردارند. دوباره و هر وقت لازم شد، ما را در محور شرارت می گذارند. اگر قرار است قدرتی این امکان و توان را پیدا کند که اخمهایش را در هم کند و بگوید من قوی هستم و میزنم و می برم و می بندم حواستان جمع باشد، انسان جا بخورد، این جاخوردن، حد یقف ندارد شما این سنگر را عقب می نشینید، بعد یک مطالبه ی دیگری را مطرح می کنند: فلان دولت غیرقانونی را به رسمیت بشناسید! باز همان فشارها و همان تهدیدها. بمجردی که او را شناختید، باز یک درخواست دیگر مطرح می شود: اسم اسلام را از قانون اساسی تان بردارید! شما باید ذره ذره عقب بنشینید این حد یقفی ندارد. من این موضوع را بارها به بعضی از مسئولانی که دچار وسوسه و واهمه هایی بودند، گفته ام که حد یقف فشار آمریکا کجاست آن را مشخص کنید، که اگر به آن جا رسیدیم، دیگر بعد از آن هیچ فشاری علیه ما نخواهد بود.