تاریخ: 23/5 /1370
مردم که می گوییم، یعنی همان عامّه یی که امیر المؤمنین سلام الله علیه در آن فرمان تاریخیشان به مالک اشتر فرمودند که عامّه را داشته باش، خاصّه را رها کن. عامّه، یعنی همانهایی که در جنگ با تو هستند، در مشکلات با تو هستند، سختیها را با تو تقسیم می کنند، غم تو را از دلت می زدایند، خودشان را سپر بلای تو قرار می دهند و صادقند، نه عافیت طلبهای پُر رویِ پُر خور، پُرخواهی که هیچ وقت هم قانع نمی شوند. تا وقتی که خیری به آنها برسد، تو را می خواهند، به مجرد این که ذره یی کم شود، رویشان را برمی گردانند.
آقایان! ما در قبال مردم دو کار داریم: یک کار این است که به آنها خدمت برسانیم، کار دیگر این است که محبت و اعتماد آنها را جلب کنیم. خدمت به آنها برسانیم، یعنی چه یعنی هرجا که هستید، برنامه شما آن وقتی درست است که نفعش به همین مردمی که عرض کردم، برسد. البته دنبال نفع کوتاه مدت نیستیم. ... آن برنامه صحیح و آن راه درست که به خیر عامه مردم منتهی خواهد شد، ملاک است.
در این راه، از خیلی چیزها باید گذشت. نه فقط از شهوات حرام، از شهوات حلال نیز باید گذشت. نمی گویم مثل پیامبر باشیم، نمی گویم مثل امیر المؤمنین -که شاگرد پیامبر بود - باشیم، که انسان آن مطالب را که می خواند، تنش می لرزد.
اما در آن راه باید برویم، در آن راه باید قدم برداریم، کمتر خرج کنیم، کمتر بذل و بخشش بیجا کنیم، کمتر به زندگی شخصیخودمان بپردازیم.