تاریخ: 22/6/1368
در رابطه ما با آمریکا، دو نکته اساسی وجود دارد که بدون توجه به آن، هر کس اشتباه خواهد کرد: نکته اول این که ملت ایران، دولت و سیاست آمریکا را به عنوان یک غاصب و زورگو و استثمارگر و متعرض، از کشور خود بیرون کرده است. این، حکایت صاحبخانه یی است که در زمان غفلت و نادانی کودکی، خانه و مستغلاتش غصب شده و حالا که به سن رشد و جوانی رسیده، به واسطه عقل و نیرومندی، مصالح خود را تشخیص می دهد و غاصب را از ملک خویش بیرون می راند.
هیچ غاصبی، به زبان خوش بیرون برو نیست و باید او را راند. در غیر این صورت، از آغاز غصب نمی کرد. غاصب را باید بیرون انداخت. ملت ایران، غاصب - یعنی سیاست و راه آمریکا و مستشاران و مزدوران آمریکایی - را به زور و با قدرت، از داخل خانه خود بیرون انداخت. معلوم است که این غاصب، کینه این ملت و انقلاب و دولت را همیشه در دل نگه خواهد داشت. اگر باز هم آمد و گفت : اجازه بدهید ما با هم آشتی کنیم و دوست باشیم، بدانید که قصد او باز هم دشمنی و سوء استفاده و استثمار است.
آمریکا از حضور در ایران، استفاده های سیاسی و اقتصادی و نظامی می برده است. او در مرزهای ما حضور داشت تا رقیب جهانی خود را زیر نظر داشته باشد. او از منابع ما برای فربه تر کردن امکانات مالی و کمپانیهای عظیم خود استفاده می کرد. او از دولت ایران به عنوان یک نوچه و آلت دست، در تمام قضایای جهانی و دشمنی با اعراب در اوپک و ایجاد حلقه امنیتی دور اسرائیل، استفاده می کرد. این، معنای آلت دست است که آمریکا امروز دیگر در اختیار ندارد و به همین خاطر، زخم خورده است.
نکته دیگر این است که جمهوری اسلامی، به اخراج آمریکا از کشور اکتفانکرده و کاری بزرگتر از اقدام اول صورت داده است و آن این که نور امیدی در دل یک میلیارد مسلمان در سطح جهان به وجود آورده و آمریکا را در این سطح تهدید کرده است. امروز، آمریکا به آسانی گذشته نمی تواند در کشورهای مسلمان اعمال نفوذ کند، چون مسلمانهای کشورهای دیگر هم بیدار شده اند.
...امروز، مسلمانها با حیات اسلام بیدار و زنده و امیدوار شده اند و هویت اسلامی خویش را بتدریج می یابند و این برای آمریکا دردسر عظیمی است. پس، انتقام طلبی آمریکا به دنبال این حادثه تلخ است و این تلخی، ناشی از طبع تجاوزطلب و توسعه طلب دولت متجاوز و قلدری مثل آمریکاست.