تاریخ: 9/11/1368
وقتی از تقیه صحبت می کنیم، ممکن است بگویید تقیه متعلق به آن زمانی بود که دولت مسلطی بر سرکار بود و ما هم مخفیبودیم و از ترس او چیزی نمی گفتیم. نه، همان وقت هم تقیه مساله ترس نبود. تقیه سپر مومن است. سپر را کجا به کار می برند سپر در میدان جنگ مورد استفاده قرار می گیرد و به هنگام درگیری به کار می آید. پس، تقیه در زمینه درگیری است، چون تُرس و حِرز و سنگر و سپر است.
همان وقت هم این گونه بود. وقتی تقیه می کردیم، معنایش این بود که ضربه شمشیر را بر پیکر نحس دشمن وارد می کردیم، اما طوری که او نه شمشیر و نه دستی که شمشیر را گرفته و نه بلند کردن و نه فرود آمدن آن را ببیند و بفهمد، بلکه فقط دردش را احساس کند. تقیه، این بود. آنهایی که در آن روز تقیه می کردند، همین طور تقیه می کردند. آنها مخفیانه و دور از چشم دشمن، در خانه های پنهان، با هزار ملاحظه و مراقبت، مثلا اعلامیه تنظیم می کردند که وقتی پخش می شد، بکلی آبروینظام را می برد. این کار، مثل ضربه شمشیر بود که وقتی بلند می شد، بر کمر و فرق دشمن می خورد. بنابراین، تقیه میکردیم، یعنی نمی گذاشتیم که دشمن بفهمد چه کاری انجام می گیرد. تقیه سپر بود و تقیه کننده پشت سپر مخفی می شد. معنای تقیه این است. الان هم همین معنا را می دهد.
در حال حاضر، استکبار جهانی دارای قدرتی است و شما هم مقاصدی دارید و می خواهید کارهایی انجام دهید. هیچ لزومیندارد که هرکسی دایم از تریبونها اعلام کند و مسابقه بگذارد که فلان کار را می خواهیم بکنیم و بعد هم نکند!
یکی از رهبران مسلمان پخته واردی که من در طول مدت کارهای سیاسی دیدم، سکوتره بود. او آدم بسیار وارد و پخته و مطلعی بود. در چند سفری که به تهران آمده بود و ملاقاتهای متعددی که با او داشتم، خیلی شیفته انقلاب بود. او گرچه ضعیف بود و نتوانسته بود راه خودش را برود و گینه کوناکری را آن طور که ایده اش بود و دوست می داشت، درست کند و بسازد و گرچه استکبار کت بند و از طرق مختلف محاصره اش کرده بود، ولی انسان موفق و سالمی بود و درست می فهمید. او این انقلاب را خیلی دوست می داشت و حقیقتا از ته دل به امام ارادت داشت... یک وقت به من گفت :
شما فقط یک عیب دارید و آن این است که دایما همه کارها را می گویید و مطرح می کنید. همه کارها که گفتن ندارد. چرا می گویید؟! می گویید که چه بشود؟. شاید من در سال اول ریاست جمهوری که این حرف را از او شنیدم، اصلا از ته دل قبول نکردم. با خودم می گفتم که این دنیا، دنیایی نیست که او خیال کند ما اگر چیزی را گفتیم، دنیا می فهمد و اگر نگفتیم، نمی فهمد و گفتن ما مشکلی به وجود آورد. بعدا تجربه ها به من نشان داد که او پخته بوده و می فهمیده است.
من حالا عقیده ام همین است. بعضی از برادران، در جاهایی خیال می کنند فقط خودشان هستند و به همین خاطر، مطالب و اهداف و آرزوهایی را به زبان می آورند و می گویند که دشمن از آن سوی استفاده می کند. ما از این گونه حرفها داشتیم. شما باید مراقب باشید که بهانه به دست دشمن ندهید. الان دنیا، دنیای مهمی است. در این خصوص، وزارت خارجه و کسانی که با سیاست خارجی سروکار دارند و مجلس و بقیه اجزای دولت و بعضی از ائمه جمعه، در درجه اول اهمیت قرار دارند. پس، مساله تقیه بسیار مهم است که باید در کار سیاست خارجی به آن توجه کنیم.