تاریخ: 16/1/1378
ولایت، یعنی حکومتی که در آن در عین وجود اقتدار، در عین وجود عزت یک حاکم و جزم و عزم و تصمیم قاطع یک حاکم، هیچ نشانه یی از استبداد و خودخواهی و خود رایی و زیاده طلبی و برای خود طلبی و اینها نیست. این، آن نشانه اصلی برای این حکومت است. بدیهی است که در چنین حکومتی، عدالت باید زنده بشود، هرچه که ما در امر عدالت، کوتاه بیاییم، ضعف ما در این خصوصیات است. این که من بارها می گویم تا رسیدن به نقطه مطلوب حکومت اسلامی، فاصله داریم - اگرچه با حکومتهای مادی هم خیلی فاصله داریم، اما تا آن نقطه اصلی هم فاصله زیادی داریم - به خاطر این است. هرچه و هرجا که در امر عدالت، در امر محو شدن و هضم شدن در اراده الهی و احکام الهی، کوتاه بیاییم، ناشی از ضعفهای شخصی ماست، والا حکم اسلامی و ولایت اسلامی، این است.
... اگر ولایت اسلامی باشد، زندگی زیر سایه امیر المؤمنین ، برای همه حاصل خواهد شد - برای مومن، برای فاسق و برای کافر - حتی کفار هم در آن، راحت زندگی می کنند، این جور نیست که در آن، فقط آدمهای پرهیزگار، راحت باشند، غیر پرهیزگار هم از امنیت آن محیط، از مساوات، از عدالت و از آرامش معنوی در آن محیط، استفاده می کنند.
... این جور است که وقتی مخالفین در حکومت امیر المؤمنین ، خلخال از پای زن یهودی بیرون می آورند، امام آن جمعیت و حاکم می گوید: اگر مسلمانی از این امر بمیرد، حق دارد - از غصه این که در حکومت او خلخال از پای یک زن یهودی درآورده اند - مثل امیر المؤمنین که مبالغه نمی کند، میگوید اگر از این غصه، انسان بمیرد، حق دارد. این، حکومت و ولایت اسلامی است.