تاریخ: 5/7 /1370
پیامبر، هرگز خلق و خوی مردمی و محبت و رفق به مردم و سعی در استقرار عدالت در میان مردم را فراموش نکرد، مانند خود مردم و متن مردم زندگی کرد، با آنها نشست وبرخاست کرد، با غلامان و طبقات پایین جامعه، دوستی و رفاقت کرد، با آنها غذا می خورد، با آنها می نشست، با آنها محبت و مدارا می کرد، قدرت، او را عوض نکرد، ثروت ملی، او را تغییر نداد، رفتار او در دوران سختی و در دورانی که سختی برطرف شده بود، فرقی نکرد، در همه حال با مردم و از مردم بود، رفق به مردم می کرد و برای مردم عدالت می خواست.
با این که پیامبر هیبت الهی و طبیعی داشت و در حضور او مردم دست و پای خودشان را گم می کردند، اما او با مردم ملاطفت و خوش اخلاقی می کرد. وقتی در جمعی نشسته بود، شناخته نمی شد که او پیامبر و فرمانده و بزرگ این جمعیت است. مدیریت اجتماعی و نظامی او در حد اعلی بود و به همه کار سر می کشید. البته جامعه، جامعه کوچکی بود، مدینه بود و اطراف مدینه، و بعد هم مکه و یکی،دو شهر دیگر، اما به کار مردم اهتمام داشت و منظم و مرتب بود. درآن جامعه بدوی، مدیریت و دفتر و حساب و محاسبه و تشویق و تنبیه را در میان مردم باب کرد. این هم زندگی معاشرتی پیامبر بود، که باید برای همه ما - هم برای مسئولان کشور، هم برای آحاد مردم - اسوه و الگو باشد.
... در روز عزت، در روز ذلت، در روز سختی، در روز راحتی، در روزی که دشمن انسان را محاصره کرده است، در روزی که دشمن با همه عظمت، خودش را بر چشم و وجود انسان تحمیل می کند، و در همه حالات خدا را به یاد داشتن، خدا را فراموش نکردن، به خدا تکیه کردن، از خدا خواستن، این، آن درس بزرگ پیامبر به ماست.
... رازاصلی عبودیت پیامبر در مقابل خدا این است، هیچ قدرتی را در مقابل خدا به حساب نیاوردن، از او واهمه نکردن، راه خدا را به خاطر اهوای دیگران قطع نکردن. جامعه ما با درس گرفتن از این اخلاق نبوی، باید به یک جامعه اسلامی منقلب شود.