تاریخ: 20/11/74
نزدیکترین انسانها به امیر المؤمنین ، جناب عبدالله بن عباس بود ... او یک مقدار از اموال بیت المال را فکر کرده بود که به او می رسد، برداشته بود و به مکه رفته بود. امیر المؤمنین ، آن چنان نامه یی به عبدالله بن عباس نوشته است که مو برتن انسان، راست می ایستد!
این چه مردی است! این چه انسان عظیمی است! به عبدالله بن عباس می فرماید:
فَوَ اللَّهِ لَئِنْ لَمْ تَفْعَلْ . اگر این کاری را که گفتم نکنی - این اموال را برنگردانی ثُمَّ أَمْکَنَنِیَ اللَّهُ مِنْکَ بعد دست من به تو برسد، لَأُعْذِرَنَّ اللَّهَ فِیکَ پیش خدا درباره تو، خودم را معذور خواهم کرد، یعنی سعی می کنم به خاطر تو پیش خدا، خجل و سرافکنده نشوم، وَ لَأَضْرِبَنَّکَ بِسَیْفِی الَّذِی مَا ضَرَبْتُ بِهِ أَحَداً إِلَّا دَخَلَ النَّار . تو را با همان شمشیری خواهم زد که به هرکس زده شد، وارد جهنم گردید! فَوَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ حَسَناً وَ حُسَیْناً فَعَلَا مِثْلَ الَّذِی فَعَلْتَ لَمَا کَانَ لَهُمَا عِنْدِی فِی ذَلِکَ هَوَادَةٌ به خدا سوگند اگر این کاری که تو کردی، حسن و حسین من این کار را بکنند، پیش من هیچ گونه عذری نخواهند داشت! وَ لَا ظَفِرَا مِنِّی بِإِرَادَةٍ هیچ تصمیمی به نفع آنها نخواهم گرفت، حَتَّی آخُذَ الْحَقَّ مِنْهُمَا وَ أُزِیحَ الْبَاطِلَ عَنْ مَظْلَمَتِهِمَا فِیهِ الرَّجْعَةَ وَ لاتَ حِینَ مَناصٍ حق را از آنها هم خواهم گرفت!
خوب، امیر المؤمنین می داند که حسن و حسین، معصومند، اما می گوید اگر چنین اتفاقی هم - که نخواهد افتاد - بیفتد، من ترحم نخواهم کرد! این شجاعت است. البته از یک دیدگاه، عدل است، از یک دیدگاه، ملاحظه قانون و احترام به قانون است، عناوین گوناگونی دارد. اما از این دیدگاه هم شجاعت و قدرت نفس است.
امروز، من و شما به این شجاعت احتیاج داریم، ملت ایران به آن احتیاج دارد. هرکس که کارگزار این حکومت است، بیشتر احتیاج دارد. هرکسی دستش به چیزی از این بیت المال مسلمانها می رسد، بیشتر به این شجاعت احتیاج دارد. هر کس که مردم به او بیشتر اطمینان دارند، بیشتر به آن احتیاج دارد. امروز، آحاد مردم، ملت ایران - در مجموع - هم به این شجاعت احتیاج دارد.