تاریخ: 14/2/1384
نخبگان، سرمایه های معنوی کشورند. در دنیا، نگاه مادی به سرمایه ها و ثروت معنوی موجب شده است که ثروتهایمعنوی را با محاسبه ی امکان تبادل به پول بسنجند. این دانش چقدر می تواند تبدیل به پول بشود. این هنر چقدر میتواند تبدیل به پول بشود. اما در اسلام این معیار وجود ندارد. نه این که از تبدیل علم و هنر و سایر سرمایه هایمعنوی به پول، ابایی وجود داشته باشد. نه، علم وسیله ی رفاه زندگی است. هنر وسیله ی رونق و بهای زندگی است.اشکالی ندارد. اما با قطع نظر از این نگاه، خود این ثروت معنوی هم یک ارزش والایی از نظر اسلام دارد. یعنی اینهنرمند، حتی اگر هنر او را کسی نشناسد و از هنر او هیچ کس بهره نبرد، نفس دارا بودن این هنر با نگاه اسلامی و نگاهمعنوی، خود یک ارزش است. این عالم ولو مورد انکار قرار بگیرد و علم او را کسی نشناسد، نفس دارا بودن این علم،یک ارزش است. درست است که علم، مقدمه ی عمل است. درست است که دانایی وسیله ی توانایی است. اما اینتوانایی، این عمل، لزوما همیشه آن چیزی نیست که قابل تبدیل به ثروت مادی باشد. باید ما این نگاه را تقویت کنیم.