تاریخ: 19/7/1378
اگر ما برای یک کشور، عزت و آبرو و رفاه و اقتدار جهانی و پیشرفتهای علمی بخواهیم، باید از طریق علم وارد بشویم.من نمی گویم برای سعادت یک جامعه، علم کافیاست. می بینیم که در دنیا جاهایی هستند که علم هم دارند، اما واقعا سعادتمند هم نیستند و در مشکلات فراوانی دست و پا می زنند. قطعا علم نه فقط یک شرط لازم، بلکه یک شرط لازم بسیار مهم است و باید در کشور پیش برود
... اگر امروز کشوری از لحاظ علمی پیشرفت نکرد، نه اقتصادش پیشرفت خواهد کرد، نه اقتدار جهانیش پیشرفت خواهد کرد، نه زندگی مردم پیش خواهد رفت. بالاخره علم باید در کشور پیش برود، بخصوص که ما عقب ماندگی داریم و باید تلاش بشود.
... در دهه های اخیر - بخصوص از قرن نوزدهم میلادی به این طرف - سعی شد مرتبا گفته بشود که دینداری، عایق و مانع علم و پیشرفت علمی است، اما درست بعکس است. پیشرفت علمی، احتیاج به نوعی ایمان دارد. آدم لاابالی و بی بندوبار و هرزه و کسی که دنبال بازده نقد و بازده شخصی است، معمولا دنبال تحقیقات دشوار علمی نمی رود. اگر ایمان بتواند بر دل انسان حکومت کند، این کمک خواهد کرد که انسان دنبال کار دشوار تحقیق علمی برود
... چون کار تحقیق علمی ضمن این که شیرین است، دشوار است و محرومیت و مشکلات دارد. می بینید که یک سوداگر بازاری دلال چه قدر درآمد پیدا می کند، اما یک عالم این طور نیست. ممکن است عالم اوقاتش تلخ باشد که حالا مثلا امکانات زندگی ندارد، اما در دل حاضر نیست به هیچ قیمتی این وضع خودش را با آن وضع سوداگر عوض بکند، اصلا امکان ندارد که بگویند شما علمت را بده، پول او را بگیر، حاضر نیست این کار را بکند، یعنی قدر علم را عالم می داند. پس، دنبال علم رفتن زحمت دارد، گاهی محرومیت دارد، گاهی مشکلات دارد. اگر ایمانی در دل انسان حاکم باشد، این کمک خواهد کرد که انسان بتواند این راه دشوار را طی کند.