قبول دارم هنوز موضوع مبهم است، ولی عنایت بفرمایید آرام‌آرام روشن می‌شود. مولوی در آن شعر گفت: ریشة افسردگی‌ها آن است كه سرور و مولای خود را پیدا نكرده‌ای. سرور ما مسلّم انسان كامل یعنی امام‌زمان(عج) است. اگر می‌بینی در این زندگی دنیایی، نگران این هستی که کجا قبول شوی، کدام مدرک را بگیری و چقدر پول داشته باشی که فقیر نباشی، چه کسی به تو توجه کند و چه کسی نکند، اگر می‌بینی به این شكل نگرانی داری، بدان! به جهت نداشتن نور سروری حضرت امام‌زمان(ع) است چون کسی که امام‌زمان(عج) دارد، تمام دریاهای رحمت و نشاط بر قلب او جاری است. وقتی امام‌زمان(عج) به معنی انسان كامل، در مقام انسانیت كامل است، به هركس هم نظر كنند او را به چنین حالتی وارد میكند و لذا دیگر احساس نقص نمی‌كند تا افسرده باشد.
پس انتظار فرج عبارت است از برنامه‌ریزی اساسی در عقاید و رفتار، جهت جلب نظر امام‌زمان(عج)، به لطف و کرم خداوند، كه در نتیجه نظر آن حضرت، تمایل انسان به سوی خواسته‌هایی که عامل انسان شدن او است، سیر میكند. بنابراین هرکاری که مانع جلب نظر امام(عج) به قلب انسان شود و شور و نشاط قلب را نسبت به انسان‌شدن از بین ببرد، آن کار، كار شیطانی است. مثلاً در دستورات اسلام داریم که روی کردن به تجمّلات دنیا باعث می‌شود که نفاق در قلب انسان رخنه كند و لذا چنین قلبی طالب اسلام نیست، و مسلّم انسان در آن حالت از آن انتظار فرجی که موجب تجلی نور امام‌زمان(عج) شود محروم می‌گردد. چرا ائمه معصومین(ع) می‌گویند دنیا را برای خود زیبا نکنید، و بر سفره‌های رنگین ننشینید؟ چون از چیز بزرگی به نام طلب و انتظار فرج محروم می‌شویم. انسانی که به فرج رسیده تمام آفاق را آیت خدا می‌بیند و دیگر چنین انسانی گرفتار دنیا و تجمّلات و زیبایی‌های ظاهری آن نیست، بلکه به ملکوت عالم نظر می‌کند و همه چیز را در اتصال به باطن ملكوتی‌اش، زیبا می‌بیند. شروع باید از ما باشد، و در طلب چنین فرجی، باید از دنیا فاصله بگیریم تا به پیرو آن، از تجلیات عالیه عالم ملکوت كه لطفی است از طرف خدا برخوردار شویم. امّا انسانی که گرفتار زینت‌های زندگی دنیوی است، هرگز فرجی نصیب او نمی‌گردد، چون با مشغول کردن قلب خود به ظاهر دنیا، راه فرج را به روی خود بسته است، زیرا توجه او به‌جای جنبة نورانی عالم، به جنبة ظلمانی عالم دوخته شده است.
شأن ما نیست که خودمان را به دنیا مشغول کنیم تا از انتظار فرج خارج شویم و روحیة انتظار، با آن همه برکاتش در ما از بین برود. بنابراین باید اولاً: از یاد خدا در خلوت‌هایمان محروم نمانیم و خلوت‌هایمان را با دنیا و یاد آن پر نکنیم، بگذاریم این خلوت‌ها که جای تجلیّات فرج امام‌زمان(عج) است، با انتظار فرج، برای آن تجلیّات باقی بماند ثانیاً: از معارفی که انسان را برای نظر امام(عج) مهیّا می‌کند غافل نشویم. بالاخره معارف قرآنی وتدبّر در قرآن وروایات، در مستعد کردن قلب برای تجلیات انوار وجود مقدس حضرت حجت(عج) بسیار کارساز است.