در روایت داریم؛ امام برای فرجشان دعا می‌کنند، همچنین داریم كه به ما فرموده‌اند دعا كنید(97) که فرجشان برسد. یعنی؛ امام می‌خواهند ما آماده شویم که به ما نظر کنند، و می‌خواهند ما آمادة ارتباط با آن حضرت شویم، ولی متأسفانه ما باطناً نمی‌خواهیم. آیا امام نمی‌خواهند که این جامعه مشغول تجملات دنیا نشود، آن‌وقت نظر کنند و باز بیشتر نظر کنند و این قدر این نظرها را ادامه دهند، تا إن‌شاءالله آن نظر نهایی که همان ظهور تامّ است واقع گردد؟ مسلّم امام، طالب چنین زمینه‌ای هستند و سیر تحقق شرایط ظهور امام(ع) می‌تواند واقع شود و چرا نشود؟ بنده نگرانم از این‌که کسی بگوید: آمدیم و این کارها را کردیم که امام‌زمان(عج) ظهور کنند، حالا چرا ظهور نکردند؟ باید به این فرد گفت: یعنی چه ظهور نکردند؟ امام‌زمان(عج) فرجشان همواره نزدیک است. اولاً: ما باید زمینة آن ظهور را فراهم كنیم. ثانیاً: تصور صحیحی از ظهور داشته باشیم.
آری حضرت یک ظهور تامّ نهایی دارند كه إن‌شاءالله هرچه زودتر به لطف خداوند امیدواریم محقق شود. ولی شما درِ قلبتان را باز کنید امام‌زمان(عج) را همین حالا در قلب خود دارید و این فرجی است که همیشه برای اهلش موجود است. مؤمنین عادی معنی فرج را درست نفهمیده‌اند، مردمی که همیشه دنبال دنیا و ظواهر دنیا هستند، فقط یک بُعد از فرج را می‌فهمند، آن بُعد، وقت ظهور محقق می‌شود که آن فرج تامّه است و عموماً هم مردم از ائمه(ع) كه در مورد فرج سؤال می‌كردند، منظورشان همان فرج تامّه بود، ولی ائمه(ع) ذهن آن‌ها را متوجه نفسِ انتظار فرج می‌كردند و می‌فرمودند: «اِنْتظارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَج»(98) یعنی؛ همین انتظار فرج، به خودی خود یك نوع فرج و گشایش می‌تواند در بر داشته باشد. باز التفات بفرمایید تا مسئله ظهور که فرج تامّه است، ما را از مسائلی که در مورد فرج به معنای عامش مطرح است، و در مورد آن بحث کردیم، غافل نکند و از ابعاد دیگر مسئله فرج که بیان شد غافل نمانیم.